და ირიჟრაჟებს ვით ედემში (თუ ასე გნებავს)

მაგრამ ვეღარ ცვლის უცაბედი წამი სურვილებს, მომავლის შიში დიად გრძნობებს ვერ იმორჩილებს, რადგან ღარიბი წამი ძერწავს მარტივ ოცნებებს და მოგონება მის გარშემო იკრებს მორჩილებს,

,,მე რომ არ ვიყო ადამიანი‘‘

არ ვიცით და ვერც ვერასდროს გავიგებთ ადამიანები თუ რას გრძნობენ ცხოველები და სხვა სულიერი არსებები სხვადასხვა სიტუაციებში. ჩვენ ვგრძნობთ, ისევე როგორც ცხოველები. განვიცდით, ისევე როგორც ცხოველებს შეუძლიათ ეს. ჩვენი განცდები ხშირად დამღუპველად

სად ვარ.

ერთი და იგივე რესტორანში, ერთი და იგივე მუსიკა სვუსმენთ, ერთი და იგივე ჰაერს ვსუნთქვავთ ცეკვისგან გულმოვარდნილები. ის, სხეულის ცეკვით გულამოვარდნლი. მე, სულის ცეკვით გულამოვარნილი. ჩვენი მაგიდა პრიალაშუშებიან კარის პირაპირ დგას, თქვენი მოშორებით,

ოფოფები

მაინც შენმა მონატრებამ მომიარა, ისევ შენი მომიფრინდნენ ოფოფები... მე ცხოვრება გადამექცა ბოდიალად... ან თვითონ ვარ მაწანწალა – მოწოდებით!

მე რომ არ ვიყო ადამიანი (კონკურსგარეშე)

წამის უკანასნელ ამოსუნთქავამდე, უნაყოფო ანგარიშისას, რიცხვის არასასრულ მონაკვეთამდე, უსასრულობის უსასრულო ჯაჭვამდე, დღეში დაახლოებით სამსაათნახევარს, შუაღამეს გადაცდენილი ანგარიშებით, მიკერძოებული ალგორითმებისა და საძულველი განტოლებების პასუხამდე,

სადღაც შორს... მთებში თავი 25

-არა, მე ამას არ შევეგუები. აირჩიე ან ის ან ოჯახი? ულტიმატუმი წაუყენა დედამ -მე მას ვირჩევ. გამოსცრა რეზომ და კარი ისე გაიხურა რომ კინაღამ ანჯამებიდან ამოვარდა. მანქანაში ჩაჯდა და ადგილს მოსწყვიტა. მობილური მოიმარჯვა და სოფოს დაურეკა. -ყველაზე

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (7)

5 წუთიც და მისაღებ ოთახში ვიჯექი, ჩემი უკვე გაზრდილი 22 წლის დისშვილი ღიმილით მიყურებდა და მეუბნებოდა რამე თუ მჭირდებოდა. „ადამიანობა“ადამიანობა მჭირდება ვიმეორებდი გულში ჩემთვის, ბოლოს კი უცნაური რამ გავიგე. თავიდან მთელს ტანში საზიზღარმა

მარტო (თავი 8)

დანას ოდნავ ზევით მაცურებინებს და ტუჩებთან მაბჯენს, ინსტიქტურად პირს ვაღებ და წამებში ვგრძნობ ენა როგორ ისერება და როგორ მევსება პირი წითელი სითხით. მტანჯველად მსიამოვნებს სისხლის გემო და გასერილი ენა. შუა თითს პირში მიდებს და ატრიალებს, მე კბილებს

ლელო (თავი 7)

თითქოს ჩემს სხეულში, გულ-მკერდში და მუცელში, დიდი მინის სათავსო იყო, ოთხკუთხედი აკვარიუმივით. თავზე ისეთი ხუფი ეფარა, როგორიც ბანკებს აფარია. შიგნით რაღაც საოცარი სიმძიმის შავი სითხე გროვდებოდა, ყოველთვის როდესაც რაღაც ემოციას ვმალავდი… მაგრამ ამ

წითური წერტილი

კაფეში ვზივარ უგუნებოდ და ყავას მივირთმევ.ძველი კაფეა, რომელსაც მოხუცი მიმტანი ყავს(ალბათ მეპატრონეცაა) ,დაბალი ოთხ ადგილიანი მაგიდები დგას, ხო სწორედ ისეთი 70იანების ამერიკულ ფილმებში რომ არის.ჩემ წინ მაგიდასთან საყვარელი გოგო ზის,იღიმის, მაგრამ