ავტო მრბოლელი (4)

ჩემკენ მოიწია და ტუჩებზე მაკოცა მოშორებას ვცდიოლობდი მარა ის ჩემზე ძლიერი იყო,როგორციქნა დამანება თავი და მაშინვე შეტევაზე გადავედი -მე რა გითხრი შე იდიოტო აღარ მომეკარო თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ-კიდევ ერთი გემრიელად ვუთავაზე და

დაეწყობიან დღეები და გადიან გაღმა (მესამე თავი)

ბევრი წუწუნი აღარ დამიწყია, მივხვდი, რომ აზრი არ ჰქონდა მასთან ლაპარაკს და ტყუილად ენას ხო არ დავიღლიდი არა? დავიწყე ჩემი თავის გამართლება, ისე თითქოს მე არ მინდოდა მასთან ერთად წასვლა.

If You Want Me (სრულად)

მე ვხვდებოდი , რომ მისი მიტოვება , ყველაზე საშინელი ქცევა იყო, მე ვხვდებოდი რომ ის უნდა გამებედნიერებინა და მიმეცა მისთვის ის, რაც მას ასე ძალიან აკლდა, სითბო, მზრუნველობა, ერთგულება,სიყვარული. მე უნდა ვყოფილიყავი მისი მეგობარი, ახლობელი, უნდა

მოსამსახურის ქალიშვილი.[5]

-არა,როგორ შეიძლება მშვიდობა იყოს? -რამე ხდება? -ახლახანს ბექამ სავახშმოდ დამპატიჟა -ბექა ვინ არის?-გაკვირვებით იკითხა მარიამ,ცხადია,მან ხომ არ იცოდა,ელამ იგი იმ ღამით გაიცნო,როდესაც მარია ლუკამ წაიყვანა -არ ვიცი,მგონი ლუკას მეგობარია..-ვითარება

მოკვდა..წავიდა..მაგრამ შენი თვალები ნაცრისფერია .. (1)

_ვაი გვეჯახება!_გაისმა შიშნარევი წივილი და მანქანას მეორე მანქანა ლიწინით შეასკდა..... _დედა როგორ ხარ?_მოუტრიალდა ქალი შვილს რომელსაც ტკივილისგან სახე დამანჭვოდა მაგრამ თვალიდან ცრემლიც არ ჩამოვარდნოდა_ანაბელ გამეცი ხმა!დედა!ვაიმე ხელი შვილო!ვაიმე

ზამთარი

აი დაიწყეს ზარებმაც რეკვა ისევ ამღერდა ნიავი ზამთრის ხეზე დარჩენილ ფერების ფონზე ისევ გაისმა ჩურჩული ფოთლის კიდევ მოვიდნენ სხივები ციდან გულით გაათბეს ფესვები ცივი მერე მოფრინდა მერცხალი ჩუმად

ისევ შემიყვარე... თავი (32) ნაწილი (2)

გაეცინა და მომეხვია,საერთოდ არ მეცინებოდა იმ სიტყვების მერე რაც მითხრა,თუმცა წინააღმდეგობა არც გამიწევია მის მკლავებში გავიტრუნე. ცოტახანში ლადო და სალომეც დაბრუნდნენ გაკრეჭილები.ვერის ბაღში დავსხედით,გიგამ ელენეს დაურეკა და ისიც შემოგვიერთდა.

აღარ გყავს, იცოდე, აქ უკვე დობილი...

გუშინ კვლავ უწყალოდ გაწვიმდა ქუჩებში, სილურჯეს მიენდო ყვითელი იაბო... შენ უკვე ვერასდროს მაკოცებ ტუჩებში, თუნდაც რომ ათასი არაკი მიამბო.

წვიმაში გარეთ 22 თავი

უაზროდ ვიწექი საწოლზე და ჭერს მივშტერებოდი.ბევრი რამე მასწავლა განვლილმა 15 წელმა,თუმცა მთავარი დამავიწყა საკუთარი თავი.რამდენჯერ შემეძლო უბრალოდ გავცლოდი ამ სიტუაციას და ვაჩეს სიყვარულის გარეშე მეცოცხლა.თუმცა არა ჯიუტად ველოდებოდი მის

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 7)

უეცრად, სრულიად მოულოდნელად და სწორედ ამიტომ უფრო შთამბეჭდავად წარმომიდგა თვალწინ კანსტანწინის სახე. ქორივით გამოხედვა, მაგრად მოკუმული, ყბების მოთამაშე ძვლები და შემდეგ ღიმილი, რომლითაც ჩემთვის არასდროს გაუღიმია. –მარიკა, შენ ხარ? მთელი საათია შენ