ყვითელი საღებავი...

ვინსენტ ვან გოგი ყვითელ საღებავს ჭამდა, რადგან ფიქრობდა, რომ ეს ფერი ბედნიერებას შეიტანდა მის სხეულში და იქიდან - სულში. ბევრი ადამიანი თვლიდა, რომ მხატვარი გიჟი და ჭკუასუსტი იყო - როგორ აბსურდულად ჟღერდა ის, რომ საღებავის ჭამა კორელაციაში მოდიოდა

მიყვარხარ...

ყოველ საღამოს დილის შუქზე მეტად გნატრულობ,და ყოველ დილით მზის სხივზე მეტად.მე თუკი ხშირად სულითა და ხორცით ვმარხულობ, ეს იმიტომ რომ შეგვყაროს ღმერთმა!ყოველ ნახვისას ჩემი გული წამით ჩერდება,და საუბრისას მკერდიდან ხტება,

უბრალოდ სიყვარული 3

- ჩვენ გადავწყვიტეთ ბაკურიანში წავიდეთ 3 დღით და გაგვიხარდება შენც თუ წამოხვალ დღესვე მივდივართ მერე დათოს და გიორგის საქმეები აქვთ და ვეღარ მოიცლიან წასასვლელად (თიკა)- აუ დიდი ბოდიშით, მაგრამ ძალიან მეზარება წამოსვლა მაგის ხასიათზე არ ვარ

ვალენტინი და ვალენტინობა

ჩუმად აღასრულებდა მეფისგან დამალულად წმინდა ვალენტინი უბრალო მღვდელი იყო, (შემდეგ წმინდანად აღიარეს) მისი სახელი ქალაქში გავრცელდა, მან უამრავი წყვილის დაქორწინება მოასწრო, ბოლოს კი ციხეში აღმოჩნდა.

მთებს იქით სიყვარულია! 3

სახლში შევედით და გაყინულს სითბო მეცა. ლურჯი გადასაფარებლით იდგა დივანი და მის წინ პატარა ხის მაგიდა. გვერდზე პატარა კამოდი იდგა, სადაც მოძველებული რადიო იდო. თაროზე ძველი წიგნები ეწყო. კედელზე ყავისფერ ჩარჩოში მოხუცებული ქალის სურათი

რა ავირჩიო სიყვარული თუ შურისძიება?(8)

*** გაკვირვებულმა ახედა ბიჭის სილუეტს და მისი დანახვისას გაშრა და გაფითრდა,მაგრამ ბიჭს სახეზე აღელვება დიდად არ ეტყობოდა,აშკარა იყო რომ გონებამ ვერ იცნო,ხოლო გულს კი წამიც არ დასჭირვებია

ისევ შენ..(10)

-მარიამ სად მიდიხარ? -გზაში ლექსოს სიტყვები მესმოდა , მაგრამ რაც ძალა და ღონე მქონდა მივრბოდი, რომ გავქცეოდი ამ რეალობას, მინდოდა რომ ტყუილი ყოფილიყო. ვიცოდი რომ ლექსოსთვის უნდა მეკითხა, მაგრამ ამის ძალა არ მქონდა. უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი

მოახლე(1თავი)

- თავი დამანებე! შენი სახელის ხსენებაც არ მინდა!- იღრიალა საბოლოოდ- გადადი მანქანიდან!- გთხოვ რაა... სხვანაირად გაიგე... იქნებ მომისმინო! - არა! ყველაფერი უკვე ცხადია! გადადი!- ტირილით გააღო კარი მიაჯახიუნა... საჭეს მწარედ ყრტყამდა ხელებს

ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი! -15-

დილას ისევ დამხვდა კარებთან ვარდები.ლარნაკში ჩავაწყვე და მასწავლებელთან წავედი შემდეგ მიშოს უნდა შეხვედროდი. ძლივს მოვრჩი მეცადინეობას და მიშოს მივაკითხე სახლში.- აბა სად წავიდეთ?-ვკითხე და საჭეზე თითები ავათამაშე.-სადაც სიმშვიდე გეგულება-მითხრა და

საშიში(თავი6)

მერხზე გაუნძრევლად ვიჯექი და ერთ წერტილს ვაკვირდებოდი,მასწავლებელი როგორცკი შემოვიდა ყველა ფეხზე წამოდგა მე კი ადგილიდანაც არ მომიცვლია ფეხი, მისი წიკვინა ხმა გამაყრუებლად ჩამესმა ყურში, ამბობდა რომ ახალი