ფერადი დღიურები (I თავი)

ყველაფერი დაიწყო სახურავით, დიახ არ მოგესმათ, სახურავით. ეს ადგილი ჩემი ერთადერთი თავშესაფარი იყო ჩემი ხანმოკლე 17 წლიანი ცხოვრების. 17 წელი თითქოს როგორი ხანმოკლე დროა, თუმცა ზედმეტად დიდი ტკივილით სავსე, დიახ ჩემი ცხოვრება არასდროს იყო ფულით,

შოკოლადისფერი “ნაწილი მეორე“ თავი 8

ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოვიღე და ერთი ღერი ამოვაძვრინე,ასანთისთვის უნდა გამეკრა,როდესაც ჩემს წინ ვიღაც დადგა,ყურადღება რა თქმა უნდა არ მიმიქცევია,სიგარეტზე მოკიდება მინდოდა,მაგრამ რამდენი გავკარი ქარმა ჩამიქრო,გაბრაზებულმა მოვიქნიე ასანთიც და

ჩვენ (2)

ძლივს დააპარკინგა მანქანა თათამ და თავი იმართლა, მომწონს მანქანა ლამაზად რო აყენია, გამოშვერილი რომ აქვს წინა ბორბალი ულამაზოაო. ანასტასიას ეცინებოდა, კარგად იცნობდა დაქალს და ხვდებოდა, რომ თათამ უბრალოდ არ იცოდა დაყენება მანქანის,ძალიან უჭირდა,

მელანქოლიკი 7

''მელანქოლიკი''-ვიღიმი... ''გამიღიმე''-შენი გაღიმება შევძელი! ტკბილი ძილი! ჩემთვის არავის უსურვებია ტკბილი ძილი. ვიბადრები და ვემშვიდობები. ''მელანქოლიკი''-ღამე მშვიდობისა ''გამიღიმე''! ''გამიღიმე''-არ ვიცოდი ასეთი გულჩვილი თუ იყავი... ორი წუთის

შეჩვევა თუ სიყვარული?! 11

ღამე გვიან გამოეღვიძა თიკას, რომელსაც ლადოს მკლავზე ედო თავი, მთვარე პირდაპირ დაუსვა, იგრძნო როგორ გააჟრჟოლა ბიჭს ტანში და ხელი წამში მოაშორა. შემდეგ მზერა მის მკერდძე გადაიტანა, მის დაკუნთულ მკლავებზე... -კარგად რომ შეისწავლი ჩემს სხეულს შეგიძლია

ბიცოლას ხსოვნას...

მიდის ოქტომბერიც წვიმებს ეპარება, ამ შემოდგომითაც ვრჩები მარტოსული, ყვითელი ფოთლები ერთურთს ეფარება, ერთურთს ეფარება წვეთიც თვალს მოსული...მიდის ოქტომბერიც წვიმებს ეპარება, ამ შემოდგომითაც ვრჩები მარტოსული, ყვითელი ფოთლები ერთურთს ეფარება, ერთურთს

ორი სული (სრულად)

ხალხი უაზრო ადამიანების მასაა. არცერთმა მათგანმა არ იცის,ვერცერთი ვერ ხედავს...ბრმები, რომელთაც ჰქონიათ რომ ყველაზე ჭკვიანები არიან.მე კი ვხედავ,ვხედავ და ისინი რომ ხედავდნენ ჩემი დანახულის 0,1%-ს იფიქრებდნენ, გავგიჟდი, საგიჟეთი სადააო.

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 2 )

-რა დედა,?ეგოისტია ეგ შენი გიგი,დაგნიშნა,დაჰკრა ფეხი და ავღანეთში წავიდა 6 თვით,ეგოისტობაა აბა რა არის ეს?იქნებ რა დაემართოს?ასე გაუთხოვარს გაქვრივებს უკვე,რა აკლდა,სახლი არა აქვს თუ კარი?-დედა კარგი რა,ცალკე უნდა რომ ვიცხოვროთ-მშვიდად ცდილობდა

"ბედნიერებასა და შენს საფლავს ვეძებ დე..."

უკვე ათი წელი გავიდა... ვფიქრობ არაა ეს მცირე დრო. ათი წელი გავიდა რაც მე ბავშვთა სახლში ვცხოვრობ... ძმელია,მართლა ძალიან ძნელია იცხოვრო სრულიად უცხო გარემოში... აქ ყველას ერთი ტკივილი აქვს: -ის მშობლებს არ უნდოდათ და აქ დატოვეს.ყველას ერთი ფიქრი

გრძნობებზე მოთამაშე(დასასრული)

-რა მოხდა?-გაკვირვებულმა ვკითხე,მაგრამ პასუხი არ დასჭირდა.მეც დავინახე დიდ „ვანაში“ მოტივტივე სხეული.წყალშ სისხლი შევნიშნე და სახეზე ხელები ავიფარე.ვბღაოდი და მთელი ძალით ვკიოდი. ეს ქეთი იყო.მას თავი წყალში ჩაეხრჩო.