ჭუჭყიანია ადამიანთა ენა.

ამ ბოლო დროს ღმერთმა ერთი ნიჭი მარგუნა, აქამდე ვერც კი ვხდებოდი რას ფიქრობდნენ და ლაპარაკობდნენ ადამიანები ჩემს ზურგს უკან, ვხდეავდი მხოლოდ იმას თუ როგორ შემომციცინებდნენ ლამაზი ღიმილით ყველანი, მეც მეტი რა შემეძლო გარდა იმისა, რომ ყველასთვის იგივე

ნათელი წერტილი (3 თავი)

არა, არ მიყვარდა. ალბათ, უცნაურია იცხოვრო მამაკაცთან ამდენი წელი და ბოლოს თქვა, რომ არ გიყვარდა. თხუთმეტი წლის ვიყავი, როცა გივიკომ მომიტაცა. იმ დღემდე არც კი ვიცნობდი, რამოდენიმეჯერ ქუჩაში მყავდა დანახული. წარმოდგენაც არ შემეძლო, თუ მოვწონდი,

R.I.P...

სასაფლაო ის ადგილია სადაც სიკვდილის მერე არაფერი არ რჩება რაც კი ოდესმე გაგაჩნდა ყველაფერი ქრება... როცა კვდები მიდიხარ უფალთან მეგობრები გახსენებენ თითქმის ყველა სუფრასთან.. როცა წახვალ გინატრებს დედა ის მოგაძახებს ჩემსგან წასვლას როგორ

სულის ვარდო! (4)

მთელი ღამე ისე მეძინა, რომ გათენება ვერც გავიგე. უცებ ვიგრძენი ძილის სამყაროდან როგორ მაგდებს რაღაც გულის გამაწვრილებელი ხმა... როგორ მიჭირს ხოლმე დილის ძილის დათმობა, თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ. მითუმეტეს როცა უკვე აცივდა და მეც ჩემი თბილი საწოლი

"ს ა მ ი ზ ნ ე"!

ცხოვრება ურჩევს ხალხს პროფესიას.მე "დევიდი"ვარ,29წლის პროფესია "მკვლელი"არ მოგეჩვენათ, მკვლელი ვარ! და ეს საქმიანობა ცხოვრებამ ამირჩია უკვე 10წელია."პროფესიული მკვლელი",მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩემთან მოაქვთ ბარათი,მასზე "სამიზნის" სურათი და მისამართია.

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (2)

მეორე დღეც გათენდა, მშვიდი და ლამაზი დილა ტელეფონის ზარმა გააფუჭა, რათმაუნდა ეს ნატა ოყო, სულ დამავიწყდა რომ საღამოს მასთან უნდა დამერეკა. -დღეს იქნები სკოლაში? -კი, ჩავიცვემ და ახლავე წამოვალ ტელეფონი გავთიშე, ჩავიცვი

მტერი შემიყვარდა (თავა 2)

დილით კარგ ხასიათზე ავდექი. ყავა დავლიე. შემდეგ ლუკას და საბას გავუარე და უნივერსიტეტში წავედით. პირველ კურსზე ვიყავი და უკვე ყველა მიცნობდა, რადგნ ფულიანი მამის შვილი ვიყავი. მასწვლებები ქულას მიწერდნენ და არ მტოვბნენ. გზაში ლუკამ სიჩუმე დაარღვია

ექსპერიმენტი საკუთარ თავზე 2თავი

თვალი, რომ გავახილე და ჩემს ბინაში ვიყავი,კმაყოფილებისგან გავიზმორე,ახლა გამახსენდა რომ შიშველს მეძინა,არასდროს მიყვარდა პიჟამის ჩაცმა, დედა კი შიშვლად დაძინების უფლებას არ მაძლევდა,ახლა კი ჩემი ნებაა როგორ მეძინება.

მწერლის ღამეები(თავი9)დასასრული

-ყველაფერი კარგად იქნება..ესეც უნდა გადაიტანა.. -ვიცი..ვიცი,რომ გამოვედი ამ მდგომარეობიდან,მაგრამ ეს ტკივილი და მოანტრება ჩემში ისევ ცოცხლობს...მას რომ ვუყურებ სული მეხუთება და..უბრალოდ არ ვიცი რა ჰქვია ამ გრძნობას..გესმის? -წამიკითხე,თუ თან

წვიმიანი დღეები...

არ მეშინია წვიმის წვეთების, არც სიცივის, მარტო დარჩენის მეშინია. მეშინია, რომ არასოდეს გამოჩნდება ადამიანი, რომელიც გამათბობს, ჩამეხუტება, მერე ტუჩებს შემახებს გაყინულ ლოყებზე და კოცნას მაჩუქებს, ჩამჩურჩულებს ნუ გეშინია, მარტო აღარ ხარო…