ჭირვეული სტუმარი (სრულად)

ხშირად არც კი ვიცით რას ვეძებთ, სად ვეძებთ ან ვის? უბრალოდ ჯიუტად მიყვები არჩეულ გზას, ცხოვრებას, მიიწევ წინ, ენდობი საკუთარ ინტუიციას და.... ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი

ბედნიერების ათვლის წერტილი (სრულად)

ზღურბლზე მდგარი ცოტნე გაოცებისგან და მოულოდნელობისგან ადგილზე გაქვავადა ნაცნობ სახეს რომ წააწყდა. გაოგნებულმა აათვარიელა მის წინ მდგარი თვალებგაფართოებული გოგონა, რომელიც აშარად მასზე ნაკლებად შოკირებული არაფრით იყო, სიტუაციიდან გამომდინარე. მის წინ

ნია, სანდრო და ამერიკანო (სრულიად)

კიდევ ერთხელ ჩაიარა ჩემმა მცდელობამ უშედეგოდ... გაბრაზებულმა მივხურე კარები და ბარში წავედი. ანჩის დავურეკე -ანჩი სად ხარ? -სახლში ავდივარ. -გამოდი რა ,,ამერიკანოში“

ის, ვინც არავის ჰგავს (სრულად)

რეზითვის რამდენად სასიამოვნო იყო, ვერ ვიტყვი, რადგან ცხოვრებაში არასდროს მქონდა ნაკოცნი არავისთვის და მემგონი, უბრალოდ ტუჩებში მივადორბლე გამოუცდელმა. მას რომ დავეხსენი, ისევ გაშეშებული იდგა და მიყურებდა. მერე ეტყობა, გაიაზრა, რაც გავაკეთე. - ანუ,

ღამე პარტნიორთან [1]

რა დიდი სიამოვნებით გაუტეხავდსა თავს, მაგრამ ზუსტად იცის რომ ფიზიკურად ვერ გადაწონის, თანაც რა მისი საქმეა სად დააგდებს ნაგავს ერთი ჩვეულებრივი ქუჩაში გამვლელი ხეპრე. თუმცა ესმასთვის ცოტა რთულია “რა შენი საქმეა” პრინციპით გადაწყვეტილება შეაცვლევინო,

ის, ვინც არავის ჰგავს (მეორე ნაწილი სრულად)

ზოგჯერ ვგრძნობდი, რაღაცის მოყოლა უნდოდა, თუნდაც წარსულში მომხდარი სასიყვარულო თავგადასავლის, მაგრამ ახსენდებოდა, რომ მე მისი მეგობარი თითქმის აღარ მერქვა და თავს იკავებდა. არადა, მესაიდუმლე ყოველთვის ვიქნებოდი.

ღამე პარტნიორთან [2]

-კარგი, ახლა გლოვას არანაირი აზრი არ აქვს. მიდი, დაურეკე და უთხარი რომ მანქანას გაუკეთებ. _ტელეფონი მიაწოდა და თვალები დაუბრიალა. მაგიდაზე დაგდებული სავიზიტო ბარათი აიღო და ნომერი აკრიფა. რამდენიმე ზარის შემდეგ როგორც იქნა უპასუხა.

ენძელა [1]

დილით როგორც დაუბარეს ადრიანად ადგა. ადგა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ აეფხიკა. მაღვიძარა ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ ურეკავდა და ჩაქუჩივით უბაგუნებდა თავში, ბოლოს ინამუსა, მიხვდა რომ თუ ასე გააგრძელებს ყველაფერს დაკარგავს

ღამე პარტნიორთან [3]

სამდივნო ცარიელი დაგხვდა, ქალბატონი ლონდა შესვენებაზე იყო გასული. შემთხვევით ისარგებლა და უბატონოდ შეაბიჯა კაბინეტში. კარების ხმაზე სათვალეებიდან ინტერესით ამოიხედა ვასომ, სტუმარში შვილის ამოცნობით გახარებულს გაეღიმა.

ღამე პარტნიორთან [4] დასასრული

-ხომ ხედავ ბავშვისთვის კვების რეჟიმილი კი არა სწორად მიდგომაა მთავარი. _ეზოდან შემოსული იოანეს დანახვისას გადაულაპარაკა საყვარელ მამაკაცს და მხარზე თავი დაადო. _იმედია ლილის არ ეგონება, რომ იოანეს ვათამამებ და ცუდად არ გამიგებს, მაგრამ მისი რეჟიმი

ენძელა [2] დასასრული

ჟღალი თმა მხრებზე არეულად დაიყარა, ტანზე მოქარგული წითელი ფრიალა ზედა და ოდნავ ტანზე მომდგარი შავი ქვედა კაბა ჩაიცვა. მისაღებში ჩასვლა ეუხერხულება, მაგრამ რა ქნას, საქმეები აქვს და ყველაფერს ასე ვერ მიატოვებს. კარები ხმაურით გამოაღო და კიბეებზეც რაც

ღამის სტუმარი [1]

წელს თბილისში საშინელი ზამთარი დადგა, სიცივეები გაუსაძლისია. ხმაურიანი ქალაქი ზამთარში თითქოს მკვდარია. უბნებიც ისეთი დაცარიელებული და ჩუმია. ქუსლიანი ფეხსაცმელი საშინელ ხმას გამოსცემს ყინულზე, მანტოს სულ უფრო და უფრო მაღლა იწევს და ცდილობს

ღამის სტუმარი [2]

სახლში გამეფებული სიმყუდროვე პატარას ტირილმა დაარღვია. ძიძა აჩქარებული ნაბიჯით შევიდა ოთახში და ბავშვი საწოლიდან ამოიყვანა, ცოტახანი ხელში ათამაშა, ვერაფრით გააჩერა, თან ისე ეშინოდა მტირალა ბავშვების. სულ გონია რომ რაღაც დაემართებათ, ან რაღაცა

ღამის სტუმარი [3]

როგორ უხდება ღიმილი მეუნარგიას. სულ სხვანაირი ხდება ამ დროს. მაშოსაც გაეღიმა, გულიანად! ბოლოს ასე ზუსტად ორი თვის წინ გაეღიმა, მთელი გულით, მაშინ როცა ჯერ კიდევ სჯეროდა საკუთარი საქმროსი. პატარას ხმამ გამოაფხიზლა ორივე, რომელსაც საქანელა გაუჩერდა

იყავი ჩემი საყვარელი [თავი 1]

მოულოდენლად გაჩერდა და საკუთარ თავთან ხმამაღლა დაიწყო საუბარი. დაცვის თანამშრომელმა გაკვირვებულმა გადახედა და წარბები შეჭმუხნა. ნინიამ მორიდებულმა გაუღიმა, თავი ოდნავ დაუქნია და უკან გამოტრიალდა. ბოლო სართულზე რომ ვინმე მანიაკი დახვდეს და რამე