შესაფერისი! (ნაწილი 1)

-ღმერთს მადლობა-წამოვიძახე და თმა ლამაზად გადავიყარე გვერდზე. -სავია ყველაფერს აგიხსნი-ფეხზე წამოდგომას ცდილობდა ქერა მამაკაცი. -მიხარია რომ ეს მოხდა, მართლა, ასე რომ არაფერია ასახსნელი-ხელის მოძრაობით ვანიშნე, რომ არ ეცადა ადგომა-სადღაც გულის

ვინ ხარ შენ?! თავი პირველი

თბილისის ძველი უბანი სიჩუმით იყო მოცული. გაზაფხულის სუსხიანი საღამო ნელა ფანტავდა ქალაქის თავზე შეკრულ ბურუსს. ჭუჭყიანი ქუჩები, ჩამობნელებული სადარბაზოები და ლამპიონების ყვითელი სინათლე — ყველაფერი ერთად ქმნიდა გარემოს, სადაც ხმამაღლა არავინ

კედლებს მიღმა (1)

გაზაფხულს სჩვევია ზღუდეების მოშლა და გაფრენები; გაზაფხულს სჩვევია ალოგიკურობა მთელი დღე ცხელოდა, საღამოს კი ისე აცივდა, გარდერობში ჯემპრი მოვიძიე

უცხო(11)

მისი ცხოვრება ნამდვილად აღარ იყო ისეთი, როგორიც ადრე იყო, და ეს ახალი რეალობა მისთვის რთული გასავლელი გზა იყო.

მწვანე ლაქა ( თავი 19 )

“ ფოტოს თუ არ აიღებ, ნახევარ საათში მანდ გავჩნდები, ამ ფოტოდან დავიწყებ და ყველა შენს ჩადენილ საქციელზე მოგთხოვ პასუხს!”

სახლი მთაში თავი 9 (2)

თანამოსაუბრე წამითაც არ დაფიქრებულა, სიტყვა დამთავრებული არ ჰქონდა ორი ზუსტი გასროლა გაისმა და კიდევ ორი საკონტროლო გასროლა მოყვა. იმდენად სწრაფად დასრულდა ყველაფერი, ძმებს გაბრძოლების შანსიც არ ჰქონიათ.

პიროვნების სიღრმე - თავი პირველი (ნაწილი I)

ის დრო, რომელიც ჩვენ მოვლენიდან მოვლენამდე შუალედში გვეძლევა, ძალიან თავისებურ და მნიშვნელოვან განცდას ატარებს - მოლოდინს. ის იმდენად სპეციფიკურია თითოეული მოვლენისთვის, რომ ძალიან რთულია წარმოიდგინო ერთ მთლიანობად და აღიქვა ერთ მიმართულებად.

პიროვნების სიღრმე (შესავალი)

მაინც რა გვაძლევს ძალას, ყოველ დილით ავდგეთ გამოვიდეთ სამსახურში ისე, თითქოს გუშინდელი დღის მოვლენები ჩვენთვის აქტუალური აღარ არის?

მწვანე ლაქა ( თავი 18 )

ხატიას ამბიდან თითქმის 6 თვე გავიდა. ამ 6 თვის განმავლობაში, ძალიან ბევრი რამე მოხდა, პირველი და ყველაზე მთავარი რაც იყო ხატია ოპერაციის შემდეგ მშვიდ ცხოვრებას აგრძელებდა, ფსიქოლოგიურ დახმარება მიიღო გერმანიის საუკეთესო ფსიქოლოგებისგან, ბერლინში

ფერადი ფიფქების დაცემა

როდესაც დავიბადე, მუდამ მქონდა შეგრძნება, რომ სადღაც რაღაც მეძახდა. ვერასდროს ვხვდებოდი, რა ხმა იყო ეს... დროთა განმავლობაში ყველაფერი თანდათან დამავიწყდა — ისიც კი, ვინც მეძახდა. ის ხმა უბრალოდ გაქრა...