სამიზნე || (თავი 1)

-გამაგებინებ რა ხდება? -ხომ იცი რომ, ნუ საიდუმლოდ იცი, რომ დაზვერვაში გადამიყვანეს, იქ კი სხვადასხვა ადგილებიდან უამრავი ინფორმაცია უნდა მიიღო, ანუ ბევრი აგენტი გჭირდება, გამოცდილი თუ გამოუცდელი.

გაქცეული /3/

მზის სხივები თვალებს სჭრის და მაღვიძარაზე ადრე აფხიზლებს. კაცი თავს მძიმედ სწევს და დაჭიმულ კისერს იზელს. მერე ტახტიდან დგება და საპირფარეშოში შხაპის მისაღებად შედის. შხაპის შემდეგ კი ხალათს იცვამს და საუზმის მზადებას იწყებს.

ღამეს რას ედრები ...

შავი ღამე ვარო გაიძახი ღამეს რას ედრები, ღამე გათენდება გამოიხსამს დილის მარგალიტებს. ცოტა დრო გავა და ვერც გაიგებ ისე დაბერდები, ვიღაც შეგხედავს და დამჭკნარ სხეულს მზერას აგარიდებს.

ამდენიდან მე?! {თავი 7}

- ბოდიში მოახსენე ქვეშევრდომ ნოეს, რადგან პრინცესა ღიმილის ხასიათზე არ ბრძანდება. - მაშინ ქვეშევრდომი ნოე მოითხოვს რომ პრინცეს... - რა გულისამაჩუყებელი სცენაა, ბარემ გიტარაზეც ხომ არ დავუკრა? ხმა კარების მხრიდან მოდის, მე და ნოე კარისკენ ვიხედებით,

რჩეული (თავი მეორე)

„არა, ოღონს სოფია-ელენე არა და სხვაი ვინც გსურთო!“ იეჭვნაურა მეფემ მისი ეს სიტყვა. „რა მოხდაო სპასალარო, ბათუ. რად არაო დაი ჩემი, სოფიე-ელენეო?!“

ნოემბრის ნაყინი (თავი IV)

ჰეი შენ მკითხველო ვინც ახლა ამას კითხულობ, გგონია ეს მოგონილი ამბავია? იქნებ არც არის მოგონილი და ზუსტად ასეთი ტკივილით იტანჯებოდა ერთი პატარა გოგო რომელიც ქალად იქცა? იქნებ ჩემს ფანტაზიებში უბრალოდ არ მომხვდარა ეს ამბავი? სადღაც შუაგულ საქართველოში

ვინ იცის რას ვმალავ ღიმილის მიღმა

ვინ იცის რას ვმალავ ღიმილის მიღმა და საერთოდ რომელი სიგიჟე მაცინებს.... თაროზე შემოვდე რაც გულით მიყვარდა, მივდივარ და შენი თვალები მაცილებს.

სიტყვაზე გაცილებით მეტი +18 (4 თავი)

-შოკშიც ვარ და აქ შენ მინდიხარ - უკვე ბოლო გზაც მომეჭრა გასაქცევი და მთელი სხეულით კედელს ავეკარი. -ბოდიში მარა მთვარეზე მო*მა არ გინდა? - ცინიკურად ჩავიცინე -როგორ გაიტლიკე, შენ აღარ გახსოვს მაგ ტლიკინის გამო რა მოგივიდა? -შემახსენე, მე უმნიშვნელო

წინასწარ არაფერი თქვა (სრულად)

ქალი რომელიც უღმერთოდ უყვარდა, რომელიც ყველაფერს ერჩივნა და არავითარ შემთხვევაში არ გაუშვებდა ხელიდან. მთლიანად მისი იყო, გულით, სულით, გონებით და სხეულით. მისი იყო, მაგრამ მაინც არ ჰყოფნიდან. იმდენად უყვარდა მის გარეშე ერთი წუთითაც აღარ უნდოდა

ჩვენი ამბავი (თავიX )

,ცხოვრებაში პირველად არ მაინტერესებს რას იტყვის ხალხი,უბრალოდ ვგრძნობ რომ ამდენი წლის შემდეგ ვარსებობ და თუ იმასაც მეტყვი რომ ასეთი დამოკიდებულების გამო,ერთ დღეს როცა შესაძლოა ეს ყველაფერი დასრულდეს,ნამდვილად ძალიან მეტკინება ,ვერ გეტყვი რომ