ყველაფერი დაიწყო ლიფით (1 თავი...საცდელი)

დილით საშინელი ხმაური მაღვიძებს, ტელეფონს ვიღებ და საათს ვაკვირდები ჯერ მხოლოდ ათი სააათია. ვციდოლობ გავიხსენო რა მოხდა გუშინ, მარტო ის მახსოვს როგორ წავედით მე კატო და ელე კლუბში. საკმაოდ ბევრი დავლიეე და სახლშიც გვიან მოვედი. ისევ ხმაური გავიგე.

განა შენი სიყვარული რამედ ღირდა?

ნუთუ შენი სიყვარული რამედ ღირდა? ასრულოდ მოლოდინი აღარ მინდა, ნუთუ შენი თბილი მზერა ნამდვილია? იცი,მისი დაჯერება ადვილია...

სიყვარული უსიყვარულოდ {6}

_თითი არ დამაკარო ... არ შემეხო თორემ მოგკლავ უკან იხევდა , მაგრამ მზერა ებინდებოდა. სწრაფად გაიქცა , კიბეზე ჩადიოდა , უკან არავინ მიჰყვებოდა . თორნიკე საწოლზე რომ დავარდა მერე თითქოს გაიყინა. უკან იხედებოდა, მერე წონასწორობა დაერღვა და ჩაიკეცა.

სიკვდილთან ახლოს... (თავი 1)

-აბა შენ იცი ლუკა, ყოჩაღად_ამ სიტყვებზე თითქმის დავნებდი. რატი თვალებში არც მიყურებდა, გვერდულად მიბღვერდა და დამსიდობებასაც არ აპირებდა. მე და რატის უცნაური ძმობა გვქონდა, ერთმანეთზე ახლობელი არავინ გვყავდა და ძმებზე უფრო ძმაკაცები გვერქვა.

შავი ფეხსაცმელი (2)

ოთახში ასვლის თანავე ლეპტოპი ავიღე და ინსტაგრამზე "თესთი"-ს გვერდი მოვძებნე, გადავწყვიტე მაკარონი სოუსით გამეკეთებინა. დაბლა ჩავედი -მაკარონი სოუსით ვინმეს უნდა? -სიამოვნებით შევჭამდი შენს მომზადებულს-ჯეი კვადრატმა მიპასუხა.

ოცნებისფერი ~1~

მთელი სხეულით აკანკალებული ვგრძნობდი მის თბილ, ნაზ და მოზომილ შეხებას და ზუსტად ვიცოდი ამის შემდეგ აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად.

მიყვარხარ!.....(თავი 4)

მარიამი-გოგო რომელმაც დიდი ტკივილი გადაიტანა ცხოვრებაში,მას დაქალები საერთოდ არ ჰყავს მაგრამ არსებობს მისი ძმა და ძმაკაცები რომლებიც ყველგან და ყოველთვის მის გვერდით არიან.... მის ცხოვრებაში გამოჩნდება ასევე ბიჭი რომელიც თავს შეაყვარებს და მარიამის

ფანჯრების მწმენდავი ( თავი 15 )

შიშისგან აკანკალებული გოგონა, ლოგინზე მოკუნტული იწვა და ვერ აცნობიერებდა რა მომხდარიყო მის თავს. ცრემლებით დასველებულ ბალიშს ხელს მთელი ძალით უჭერდა და ტკივილისგან იკრუნჩხებოდა. _ მოვკალი, მე ჩემი საკუთარი შვილი, საკუთარი ნაწილი მოვკალი _ ბუტბუტებდა

სხვა'ნაირად მენატრები

მოხუცებს ვგავარ,ბანკომატების წინ მდგომებს,რომლებიც ელოდებია კუთვნილ პენსიას,რომ შვილიშვილები გაახარონ. გოგონას ვგავარ,რომელიც პარკში ელოდება ბიჭს ის კი არ ჩანს რა ხანია. ჩემპიონს ვგავარ,რომელმაც იცის რომ გაიმარჯვა,მაგრამ სულმოუთქმელად ელოდება როდის

რატომ?

ფანჯრიდან ვიყურები და ვერაფერს ვხედავ. ჩვეულებრივი დღეა, მზისგან მივიწყებული, დეკემბრის ცივი და სუსხიანი დღე, რომელიც ჩუმად, ჩემს უკითხავად სულში მიძვრება და რაღაცის თქმას ცდილობს.