მოურჯულებელი თავი 16

-მაპატიე, ძმა, მაგრამ, - რეზიმ ანდრეას შეხედა, მერე კი უცებ მიტრიალდა ტასოსკენ, გოგო მხარზე ჩანთასავით გადაიკიდა და კიბეებისკენ წავიდა. -რა... - გაოცდა ტასო და მაშინვე აფართხალდა,

მაინც ჩემი იქნები(8თავი)

როგორც იქნა ჩემი დაჟინებული თხოვნის წყალობით,საავადმყოფოდან გამომწერეს,მშობლებმა წამომიყვანეს სახლში და ოთახში მყუდროდ მოვეწყვე,დიდი ტელევიზორითა და სავარძლით,მოკლედ ოთახში კინოთეატრი გვქონდა

ვინუჟდენში დაქორწინებულები 6

კრისტოფერის მწვანე თვალები გაკვირვებული შემომცქეროდნენ. ინტერესით მათვალიერებდა. ალბათ ჩვენი ბოლო შეხვედრის შემდეგ, ჩემში ცვლილებებს ეძებდა. მეც იგივეს ვაკეთებდი.

ღამის აჩრდილი (3თავი)

წერილი როგორც კი წავიკითხე კანკალმა ამიტანა,ჟრუანტელიც გაორმაგდა და გული საგრძნობლად აჩქარდა.ფეხზე წამოვდექი წერილი კი მუშტში მოვიქციე.კანკალით და ბარბაცით მივაბიჯებდი დირექტორის კაბინეტისკენ,თავს ძლივს ვიკავებდი,რომ იქვე არ წავქცეულიყავი.მაინც,ამ

ARASDROS GINANEB... (II ნაწილი)

მოყოლას ცოტა შორიდან დავიწყებ.8 წელია ჟურნალისტი ვარ. კარგი ანაზღაურება მქონდა ყველგან სადაც ვმუშაობდი. მარტო ვცხოვრობ წლებია.დამოუკიდებელი ცხოვრება, ჩემი ცხოვრების მთავარი დევიზია.

მართალია მე გიჯი ვარ 8

-მიდი და გეტყვი. -შენ თვითონმოდი. -არა შენ მოხვალ. -არმოვალ -მოხვალ. -არა. -კაი წავედი მაშინ.-ფეხზე ადგა და მეც სწრაფად წამოვხტი. -არწახვიდე. -რატომ?

ის და მე?

გამარჯობათ მე ევა აბაშიძე ვარ:ვსწავლობ მეთერთმეტე კლასში,ვარ მაღალი,მწვანე თვალება და შავგვრემანი.მყავს ძმა დემეტრე,ჩემზე ერთი წლით დიდია,ერთ სკოლაში ვსწავლობთის ის არის,ჩემზე ერთი თავით მაღალი,

მარიონეტი (ოცდამერვე თავი)

- როგორც უკვე აღვნიშნე, წითელი, სამგზავრო იკარუსის ტიპის ავტობუსები გზის გასწვრივ, ერთ მწკრივად განლაგებულნი ელოდნენ მგზავრებს. როგორც უკვე აღვნიშნე, ორ ჯგუფად გაგვყვეს. უკვე გადაწყვეტილი იყო, პირველ ეტაპზე ვერტმფრენები გაფრინდებოდნენ, მათი

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეხუთე)

ნაჩხუბრები ხართ-დაასკვნა ნუციმ -საიდან გამოიცანი? -იმნაირი თვალებით გიყურებს-გაეცინა ნუცის და ჩვენთან მოახლოებულ ბექას გახედა, ხო ბექას იმ სასტავიდან -გამარჯობა ლამაზო შეიძლება შენი გაცნობა?-იკითხა ბექამ და თავისი მწვანე თვალები ნუცის შეანათა

მოურჯულებელი თავი 15

-ანასტასიასთან ვარ, - დაილაპარაკა ქალმა თავისი წკრიალა ხმით და კარში გაჩხერილ ორმეტრიან ბიჭს შეაცქერდა, - იმედია, სახლშია. -ანასტასიასთან? - გაიოცა თორნიკემ და უკან გაიწია, - კი, აქააა. შემოდი, თორემ სულ გაიყინები.