შუაღამის მზე (თავი მეოთხე)

-ჩემი მოზარდობისას იყო. სადღაც 14-15წლის რომ ვიყავი. მუქი, თითქმის შავი თვალები ჰქონდა და ისე დადიოდა თითქოს მის გარშემო სამყარო არ არსებობდა. ბევრი ფერადი ფურცელი ჰქონდა თუმცა სულ მუქი ფერის ტანსაცმელით დადიოდა. ჭკვიანი და საინტერესო იყო.

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-3

სახლიდან გასულს თავში ათასი ფიქრები მიტრიალებდა, რომ მივუახლოვდი შეხვედრის ადგილს, ჩემს თავს შემოვუძახე, -ნია ასე არ შეიძლება, შენ მას უახლოვდები და ასე ბავშვურად და ბანალურად არ უნდა იქცეოდე, არაუშავრს ვნახავ, თუ არ მოგვეწონება ერთმანეთი ისე როგორც

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 5)

ერთ ხელს კისერზე ვხვევ, მის დახორკლილ კანს, რომ ვეხები სხეულში უცნაურად მცრის, არ ვიცი თითქონს მომწონს კიდევ ეს შეგრძნება, მაგრამ არ ვიმჩნევ საკუთარი თავით გამოწვეულ დაბნეულობას და მეორე ხელს მხარზე ვუსმევ, თითებს კი მის კისერზე ვათამაშებ. კანი

დედა

- შვილო, უქუდოდ არ წახვიდე, გაავდარდება... დედიკო შენი გენაცვალოს, მალე დაბრუნდი.

მოთამაშე (ნაწილი მეხუთე)

თვალებს ვახელ და ხელში ჩაბღუჯულ წერილს დავყურებ, რასთან ერთადაც დამეძინა. წერილს ვკეცავ და უკან კოლოფშივე ვინახავ. მეშინია რამე არ დაემართოს. ამ წერილს ჩემთვის უამრავი მოგონება მოაქვს და მახსენებს თუ როგორი ცუდი ადამიანი ვიყავი და ვარ, და ის რომ

მე არ დამისრულებია...(IX თავი)

ბინაში შესულს ისეთი სანახაობა დამხვდა, რომ ბოლო ხმაზე ხარხარი მომინდა. ფქვილში ამოსვრილი ნია, გაბრიელი, ზურა და ნიკა იმდენად სასაცილოდ ახვევდნენ ხინკალს, რომ შეუძლებელი იყო სიცილის შეკავება. გაბრიელს პერანგის მკლავები შეხსნილი და აკეცილი ჰქონდა,

-გაიდეალურებული კომპოზიცია

სიგიჟეა. იდილიას ვპოულობ იქ, საიდანაც სხვები უბრალოდ გარბიან. ვტკბები სხვებისთვის თვალების დახუჭვის მიზეზით და ვსაზრდოობ სხვებისთვის გამაყრუებელი ხმით. სხვები... სისულელეა და ისინიც სულელები არიან.

ჩემს დაიკოს

როგორ მიყვარხარ ჩემო ცხოვრებავ ჩემო ლამაზო და საოცრებავ ჩემო დაიკო, ჩემო ოცნებავ ჩემო იმედო და გაოგნებავ.

***

ისევ დამტოვე და დავრჩი მარტო და თან წაიგე ეს გული კარგო გულო რომელიც მთლიანი იყო გატეხილია... და იცი რატომ ?

ნდობა არასოდეს დაბრუნდება

რა უცნაურია,როდესაც შენივე აზრი,რომელიც სწორად მიგაჩნია ჯერ დაიმსხვრევა, შემდეგ მტვრად იქცევა ,ერთი ნიავის შემდეგ კი მიმოიფანტება სადღაც შორს სადაც სიცარიელის მეტი არაფერია,სადაც არაფერს ფასი აღარ აქვს.ეს ჰომ ჩვენი სამყაროა, გარემო სადაც ვცხოვრობთ