სიკვდილის ანგელოზი

როცა მივხვდი რომ მიწის ქვეშ იყავიდა მიწა გჭამდა გული ამეწვა და სული გამიფრინდა,ვერ ვიჯერებდი რომ აღარასდროს,ვეღარასდროს გააკეთებდი იმას რაც გიყვრდა,ვერ დავიჯერე რომ შნმა გულმა ფეთქვა შეწყვიტა და შენი თვალები უკანასკნელად დაიხუჭა

ღამის სტუმარი 13

სკოლის დამთავრებამდე სულ რაღაც ერთი კვირა რჩებოდა... ერთი კვირაც და ჩემი ოფიციალური ნიშნობა შედგებოდა,ცხოვრების ახალი ასპარეზი ბრძოლის ჟინით უნდა დამეწყო, რომლისთვისაც მზად ვიყავი

ცოტა ხნით ნუცუბიძეზე (სრულიად)

გაგვქურდეს. დედაჩემს მეორე დღეს ჩვენება უნდა ქონოდა. გაღვიძებულს კი გარდერობი დაცარიელებული დახვდა. მაშინვე მე გამაღვიძა, მე მამას დავურეკე. მაშინ მივხვდი რომ მამა არ უნდა მყოლოდა.

სიყვარული ადამიანს ცვლის?! (2)

"-კარგი, სწორი შენიშვნაა, მაგრამ ის, რომ საუბარი შენი თხოვნა იყო და ის, რომ ჩემს, უხეშად ვთქვათ :მოზიდვას ცდილობ, იმას ნიშნავს, რომ მე შენზე რაღაცით მეტი ვარ, სხვა შემთხვევაში მეც უნდა ვცდილობდე იმავეს! "

,,წითური გვირილა

ერთ პატარა ქალაქში ერთი გოგონა ცხოვრობდა,ლიზა.ის 17 წლის იყო, წითური, ცისფერი თვალებით და ქაღალდივით თეთრი კანით. ის ძალიან მხიარული იყო მაგრამ ამავდროულად სევდიანიც. მის ოჯახში მისი პატარა და კირა, რომელიც 12 წლის იყო და მისი მამა ოლი ცხოვრობდნენ.

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს (მეცხრამეტე თავი)

-როდემდე გაგრძელდება ეს ყველაფერი?-აცრემლებული გამოვიდა მარიამი პალატიდან და გარეთ მდგომ ექიმს მიმართა -არ ვიცი დაზუსტებით. შესაძლებელია ერთ დღეს, ერთ თვეს ან ერთ წელს. -ან სამუდამოდ-დაამატა აჩიმ და ამღვრეული თვალები მიანათა ექიმს -მისი

გაორება

როდესაც ოჰაიოდან ლოს ანჯელესში გადავედი მეგონა არაფერი შეიცვლებოდა, გარდა ადგილმდებარეობისა. ვფიქრობდი რომ კარგად ვისწავლიდი, როგორც ადრე და მეყოლებოდა ბევრი მეგობარი, მაგრამ იმედები არა თუ გამიცრუვდა, რაც ამ პერიოდში გადავიტანე, იმ ამბავმა მთელი

17 წლიანი ოცნება თავი3

ცოტნეს შემოსვლა და გვანცას გასრიალება ერთი იყო. ცოტნე მაშინვე მივარდა და ფეხზე წამოაყენა.გვანცას მწვანე ტვალებმა მოაჯადოვა,გვანცა კი მთლიანად ჩაძირული იყო მის შავ თვალებში.დიდხანს უცქერდნენ ერთმანეთს და როგორც იქნა გონს მოეგნენ -რამე ხომარ

გოგონა ნახევარ მილიონად! (სრულად)

ვდგავარ სარკის წინ და უაზროდ, თვალებდაუხამხამებლად მივშტერებივარ ჩემს ანარეკლს... მეზიზღება ჩემი თავი, ერთ დროს ლაღი, მხიარული, ცხოვრებით სავსე გოგონა, რომელიც ხვალინდელი დღის მოლოდინით ცხობრობდა... ეხლა კი! მისი სხეულის

უსასრულობა

რამოდენიმე წამით დაფიქრდები ცხოვრებაზე და ისიც თავის მორევში გითრევს.ამ დროს კი კითხვები პასუხგაუცემელი რჩება.რა არის სიცოცხლე? სიკვდილი? როგორ შეგვიძლია ვიცხოვროთ ისე თითქოს არაფერი.არ ვიცით რამდენი დაგვრჩა:წელი,თვე თუ დღეები,შეიძლება წამებიც