დაქირავებული მკვლელი II თავი

და მაინც ვაგრძელებ სიცოცხლეს... ყველაფრის მიუხედავად...მაგრამ რა აზრიაქ? რისთვის გავჩნდი? ხომ არ შეიძლება ცოცხლობდე და მიზანი არ გქონდეს...სარა ის ქალი არ იყო ვინმესთვის დახმაება ეთხოვა და თავისი ტკიილი ენახებინა, მაგრამ ახლა რაღაც მართლა სერიოზული

დიდხანს ვერ იცოცხლებს

მერამდენედ? ჩემთვის ჩავიჩურჩულე და სადარბაზოდან ქვემოთ ჩავედი... სახლში ღამით დავბრუნდი, უკვე ჩასძინებოდა, რამდენიმე წუთი გაშეშებული შევყურებდი და ვერმივხმდარიყავი რა სჭირდა, ადრე ასეთი არყოფილა, ასე ცივად არასდროს მექცეოდა, არმიყვიროდა,

"დესპოტი" ქმარი ( თავი 2 )

თეთრი ნისლი ტრიალებს ჩემს გარშემო. ყელში მიჭერს და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს, ვგრძნობ როგორ მეფარება შუბლი ცივი ოფლით და შინაგანი კანკალი მიტანს. თითების ბალიშებით ვეხები. მისი სხეულიდან წამოსულ სითბოს გონს მოვყავარ, თითები თავისით დასრიელებე

სანშაინ (მე-3 თავი)

ჩემი გეგმები თავდაყირა დადგა, როცა დილა-წვიმით დაიწყო. თვალები რომ გავახილე და ჩვენი ოთახის თეთრ ფარდებზე გამჭვირვალე, წვიმის წვეთები შევნიშნე, საწოლიდან გიჟივით წამოვვარდი და ნახევრად შიშველი (ვიტყოდი უფრო მეტად შიშველი, ვიდრე ნახევრად) კიბეებზე

დაიჯერე, სასწაულები არსებობს (თავი 3)

ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა. რა ფუნქციები. ამან სულ გაუბერა. ან საერთოდ რეები მაკადრა. გაგეჩერებინა ვერონა ენა და არ ინერვიულებდი ამდენს. -ნერვიულად დააბოტებდა ოთახში, შემდეგ მოიფიქრა და აბაზანაში შესვლას აპირებდა კარზე რომ დააკაკუნეს და სულ გადაუვიდა

მაბედნიერებ! (20 თავი)

-ჩემი შვილი-დაიძახა როცა ბავშვის ტირილის ხმა გაიგო. -ბავშვი დაიღუპა ვწუხვართ.-გაშტერდა. იყურებოდა იმ კაცისკენ რომელიც ვიღაცას ახსენებდა. მტირალა ბავშვით კი კარისკენ მიიწევდა. -რა დაიღუპანიმ კაცს უჭირავს ჩემი შვილი.-დაიწყო ყვირილი და ხელებიბკარისჯენ

Lunae Lumen

გონს რომ მოვედი, პირველი ანდრეს ხელი ვიგრძენი. მერე მისი თვალები დავინახე და თვალები ისევ დავხუჭე. -სესი. ხომ კარგად ხარ? -ანდრე... ის იყო ანდრე. მეშინია, ანდრე. ანდრემ თვალები დახუჭა.

ფერები ?! ...16...

რატომ არ მითხარი თუ იყო ვიღაც, თუ გიყვარდა? ან როდის უნდა გეთქვა... რა ირონიაა... ყოველთვის იმას ვიძახდი, მომავლის იმედით ვიცოცხლებთქო... ახლა მეშინია იზი, ლაჩრულად მეშინია უშენოდ ყოფნის. არაფერს გეკითხები... ალბათ იმიტომ რომ პასუხი არ მინდა.

წამოსვლა...

ხასიათმა ამინდიც შეცვალა.. ყოველი დღე მოსაბეზრებელია, მაშინ როცა არაფერი ხდება. არ ხდება ის, რაც გინდა. გგონია რომ შეუყვარდები, გგონია რომ ყველაფერი იდელაურია რასაც აკეთებ. იცმევ მის მაისურს, დადიხარ ოთახიდან ოთახში, იწყენ იმ მიზნით რომ, მოვა და

,,ბედნიერება'' ,,მოიელობა"

ფიქრები ისე მომაწვა სულზე , ლამის გავგიჟდე სიმწისგან ვტირი, განარამდენჯერ შეიძლება რომ ყველამ იარა დაგატყვოს გულზე!