სინათლის სხივი წყვდიადში (13)

მე გაშეშებული ვიდექი შუა ოთახში, ვერ ვიჯერებდი რომ ჩემს გამო კიდევ ერთი ადამიანი დაზარალდა. თავს ვერ ვპატიობდი რომ როცა შანსი მქონდა ნიკოლასს არ ვესროლე, მე ერთი გასროლით შემეძლო ყველაფრის დასრულება ახლა კი დანიელი წაიყვანა და არავინ იცის კიდევ

მოსწავლის ნათლია (თავი3)

-ხორავა, გეხვეწები გაჩუმდი, თორემ ისეთი გამწარებული ვარ, სეტყვამ რაც დაგაკლო, მე აგინაზღაურებ იცოდე. - კბილებში გამოსცრა შიომ და უფრო მეტად მიიკრა სიცივისგან, თუ შიშისგან აცახცახებული გოგონა სხეულზე. ნენეც გაისუსა. ხმა აღარ ამოუღია, ქუხილის ხმაზე

"ყველა ფერი" თავი 2

ერთადერთი პლიუსი აქვს ღამით მასწავლებლებთან სიარულს. ბავშვობიდან მიყვარს ღამე ქუჩაში მარტო სიარული, მაგრამ სამწუხაროდ ამის შესაძლებლობა არასდროს მქონდა, ახლა კი თითქმის ყოველდღე მიწევს ინგლისურის, ფრანგულის ან მათემატიკის გამო. როგორც აღვნიშნე

ბედნიერების რეცეპტი (მეორმოცე თავი)

ისევ ცხენს მიაგელვებდა თორნიკე, მიმართულებაზე დიდად არ ფიქრობდა, თუმცა ჭკვიანი ცხოველი თავადვე იკვლევდა გზას. კარგად ნაცნობი ბილიკებით სასაფლაოზე მიიყვანა ვაჟი. საქონლისგან დასაცავად მავთულებით ჩახლართული კარები შეხსნა და ტერიტორიაზე შევიდა, თითქმის

ჭირვეული (სრულად)

-არა ტონიო არ თქვა ბოლოს ეგ რომ მითხარი ორ დღეში საკუთარი ნებით გამაგდე სახლიდან არ თქვა გთხოვ -მპირდები რომ შემირიგდები?-ტონიომ გოგონა წამით მოიშორა და თვალებში ჩააშტერდა -იცი მე .......-დაიწყო ვალერიამ

მოხუცის თვალების სითბო

შემომხედა იმ სითბოთი და სიკეთით რომლითაც მხოლოდ მოხუცებს შეუძლიათ ყურება. ისინი გასცემენ სთბოს, რომლის გაცემას სხვას არავის შეუძლია და ამის ფასი სამყაროში არაფერი არ არის. მე იმ მომენტში ვიგრძენი ნაცნობი, მაგრამ უკვე მივიწყებული ბედნიერება.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი25) დასასრული.

-(ამ სიტყვებმა თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილებამდე დამიარა და მივხვდი რომ შოთიკოს მათლა ვუყვარდი და ის მართალი იყო. მე ყოველთვის სიამაყეს ვავლენდი და ამას ვერ ვხვდებოდი.) მიყვარხარ.

სულით ლამაზებიც იბადებიან 3

დილით ნატალია ტელეფონის ზარმა გააღვიძა. უცხო ნომერი იყო . თავიდან შეკრთა და მერე მალევე მოეგო გონს და უპასუხა : -გისმენთ -ჯერ კიდევ შერჩენოდა ხმაზე ძილის კვალი. -გამარჯობა, ნატალია ჭინჭარაულს ვესაუბრები?

აფროდიტას ბრალია(თავი პირველი)

ხალხი ჭიანჭველებივით ირეოდა, ყველა ჩქარობდა საქმის დროულად დამთავრებას და სახლში წასვლას. ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა: -როდის უნდა ისწავლო

მარრიამი ( სრულად)

-ჯანდაბა უგონოდ მეძინა, რა ჯანდაბა დამემართა. საკუთარ თავს ელაპარაკებოდა ახალგაღვიძებული და არაფერი ახსოვდა გარდა იმისა რომ ბოლო ჭიქა ღვინის მაგივრად ასიგრამი არაყი დალია, ის ერთი ჩვეულებრივი ასპინძლი გოგო იყო, უჩინარი და არაორდინალური, ერთფეროვანი,