***

ოცნებებმა გამიტაცეს ზღვისკენ თრობა იყო გუშინდელი ღამე არასოდეს დამავიწყო კიდევ როგორ გსურდი წამი რომ დაღალე ჭეშმარიტი გრძნობა გვიწყებს ამაგს ეცადე რომ არ გაფრინდე ღამე ლამის გული გავაყოლე თამაშს იცოდე რომ არ გავდივარ გარეთ

ნატალის ცხოვრება (თავი I)

ცაზე მზე მთვარეს ანაცვლებს,გოგონას ოთახში დაუკითხავად იჭრება და თავხედურად იწყებს მის სახეზე თამაშს. ნატალი იშმუშნება და მზსიგან შეწუხებული თავზე ბალიშს იფარებს. ძალიან მალე ჩიტების ჟღურტული სწვდება მის ყურთასმენას და ყველაფრისდა მიუხედავად ბედნიერს

ნამდვილი სიყვარული (11)

მთელი ღამე არ მეძინა იმაზე ვფიქრობდი სწორად მოვიქეცი თუ არა რომ ნიკს სიმართლე ვუთხარი, ღირდა კი თითქმის ჩამდგარი ქარიშხლის თავიდან გამოწვევა, თუმცა შესაძლოა ნიკისთვის ჩემს სიტყვებს არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მთელი ღამე გონებიდან ვერ მოვიშორე

სიმშვიდემდე შეშლილი(10)

როცა ლიფტთან მივედი მხოლოდ შემდეგ ჩამესმა ძრავის ხმა მე კი ოთხ კედელში მივიმალე... მთელი დარჩენილი დღე მისი მზერა, ქცევა,ჩახუტება და გაღიმება მიტრიალებდა თვალწინ. ვუყურებდი წიგნებს და მის გამოსახულებას ვხედავდი.

ქედმაღალი არარაობები

მანამდე ქედმაღლობენ სანამ არდაიწყებენ სულის ამოფურთხებას, ღმერთის არ სჯერათ არემორჩილებიან უფლის ნებას! ათეისტობა ამჯობინეს ქრისტიანულ სარწმუნოებას ჯერ სამშობლოს აგინებენ მერე კიდე დედას!... არკადრულობენ ხატისწინ სანთლის ანთებას!...

იო (თავი 1)

ლეა, ეს ძალიან სერიოზული საქმეა. სიფრთხილე გვმართებს და რაც მთავარია, ეს ინფორმაცია ამ ოთახში უნდა დარჩეს. დაივიწყე ის, რომ ბატონი მიხეილ მენაბდის ვაჟს ეხმარები. ეს ამბავი არავინ უნდა გაიგოს.

ცოდვილი მამაკაცი ( XII )

მატარებელი გაჩერებული იყო ,თუმცა გასვლა ჯერ-ჯერობით ჭირდა . ხალხი სხვადასხვა კაბინიდან გადმოდიოდა , რათა ერთ გასასვლელში გასულიყვნენ. პატარა ბავშვები ხელში ჩირაღდანივით აღემართათ , რომ ხალს არ გაესრისათ . ჩემოდნები იკარგებოდა და აქეთ-იქით მოისროდნენ

სიყვარული,რომელმაც ყველაფერს გაუძლო

მეორე დღეს შედარებით უკეთ გამოვიყურებოდი. სამსახურშიც წავედი. ამჯერად ღამის ცვლაში აღარ მომიწია დარჩენა და 5 საათზე სახლში ვიყავი. ელენესა და ანას დავურეკე და სახლში ამოსვლა ვთხოვე.-ელე,დღეს მცალია და შეგიძლია ამოხვიდე? -კი. რატომაც არა. ნახევარ

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 8)

ღამის სამის ნახევარზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა და გიჟივით წამოვხტი. -გაგა?! -ვუთხარი ხმამაღლა -სანდრო გეძინა? -კი არაუშავს მოვიდე უკვე? -იმდენად გახარებული ვიყავი რომ უკვე შარვალს ვიცმევდი. -ბიჭოო, მოდი თუ გინდა მარა ისეთები ხდება აქ რო,

ძველი პიანინო - 51

სკამზე მხედარივით შემომჯდარ ბიჭს, ხელები სკამის ზურგზე შემოეჭდო და თავჩარგული თვლემდა მოხუცის საწოლთან. „ამანაც, რომ მიმატოვოს, რა მეშველება?!.. რა?.. …ნეტავ ვინ იყო ის კაცი? ვისთან დამარეკინა?.. ეჰ, არც კი მოვიდა... არც არაფერი უკითხავს.