უშენობა ვისწავლე(სრულად)

ყველაფერი დაიწყო იმით რომ მე მომიწია სხვა სკოლაში გადასვლა მომიწია შევგუებოდი იმ ფაქტს რომ მალე ჩემს ქალაქს დავტოვებდი...6 წლის ვიყავი როცა მამა გარდამეცვალა მას შემდეგ ლონდონში ვცხოვრობ დედასთან ერთად მამა საკმაოდ წარმატებული ბიზნესმენი იყო ამიტო

ლელო (თავი 12)

ახლა მაქსიმალურად შევეცდები ყველაფერი ნათელ ფერებში დავინახო, რადგან მუქი უკვე ბევრია. ადამიანის გაცნობისას ყოველთვის კარგს ვეძებ მასში და ამიტომაა დედას გამართლებას ბოლომდე რომ ვეძებდი და ვიპოვე კიდეც. ხოდა ახლა ყველაფერს ასე მოვეკიდები, თუ ცუდი

ლილის დღიურები 3

დღეს დილით პარიზი უჩვეულოდ თბილია... ლეიბიდან დგება და ზანტად მიდის მაგიდასთან... საშინლად შია... გუშინდელზე იცინის... როგორ შეიძლება ერთიდაიგივე გოგო ორჯერ შეხვდეს ან მუდამ იკვნიტოს ფრჩხილები მანამ სანამ სისხლი არ წამოუვა... მაგიდიდან რამოდენიმე

უხილავად შემაყვარე თავი(5 თავი)

ვინ დარეკა? -ლექტორმა უნივერსიტეტში უნდა ავიდე -აუ კაი რაა აუცილებელია? -კი პროექტის თემაზე რაღაცები უნდა წამოვიღო -კაი მაშინ -სალი აქ იქნები? -ჰო და მერე ერთად წავიდეთ სახლში ნინი კარამდე მიაცილეს.გარეთ ნაწვიმი იყო ეტყობოდა კიდევ აპირებდა

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (27)

დევილი და მე ერთმანეთზე მიკრულები ვიდექით აალებული სახლის ფონზე და თვალებში ვუყურებდით. წელზე ხელები ჰქონდა შემოხვეული, მე კი მის კისერზე. შეიძლება ითქვას რომ იმ წამს ძალიან კმაყოფილი ვიყავი და არაფერი მადარდებდა. რამდენიმე წამი ასე ვიდეგით

ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა...

ღამემ მოგონებებს სევდა შეაპარა... თითქოს ოცნებებიც გაფერმკრთალდა... ისე მომერია ისევ უშენობამ... ძალა გამოცლილი მწარედ ამატირა...

ლითონის გული

და ჩემში ფეთქავს ლითონის გული, არტერიებში სისხლს ერწყმის მუზა, გონების ზღვაში შეცურდა გემი და მოგონებამ ჩაუშვა ღუზა... ოდეს სიცოცხლის ნათელი სხივი, იმორჩილებდა თვით წყვდიადს ჩემში, მაგრამ გაუწყდათ იმედებს სიმი, ნაპირს მოასკდა სიბრაწის თქეში... ჩემში

ბრძოლის ველზე I

იმ წელს განსაკუთრებით ბევრი რამ ვნახე, მაგრამ ისტორია რომელიც ვიხილე და მოვისმინე არ იყო ჩვეულებრივი.არავინ ვიცით რა მოგველის, ვიცით კიარა წარმოდგენაც არგვაქვს, სწორედ ამას მივხვდი იქ ყოფნის დროს. მთავარი ქირურგი ტრამვატოლოგი ვიყავი ავღანეთის

ძველი პიანინო - 22

სავარძელში ჩათვლემილი მიმი ტელეფონის ზარმა გამოაღვიძა. შინაურმა არაყმა და მხატვრის დინჯმა საუბარმა ძილისკენ წაიყვანა... ფიფოს ურეკავდნენ. მორიგი მკვლელობა იყო. - თუ გინდათ წაგიყვანთ ორივეს... მხატვარი ზანტად გაიზმორა. ღამის სამი საათი... აღარც ყავა,

ეიფორია

ჩემი ამინდები მომენატრა.. წვიმაშერეულს მაინც შემეძლო შენი უემოციო სახის გარჩევა სხვების ნიღბებისგან.. დამაკლდი.. ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას..