შრამიანი წარსული 1 თავი

უბრალოდ გავჩუმდი, ყველაფრით ვარ განსხვავებული, ის აზიელია მე ევროპელი, მე 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობ, ის კი მე-11-ში. ჩაცმულობა ეს ხომ სხვა თემაა. ამ დროში ჩემი ტანსაცმლით აღმოვჩნდი, მათ კი გრძელი ატლასის მოსაცმელები, გრძელი ნაჭრის შარვლები, რომლებიც

თურმე მყვარებიხარ

ისევ, ჩვენს მუსიკას ვეფერები... ისევ, ისე ვმღერი, ჩემებურად... ისევ, აკორდებით გეფერები... თურმე მყვარებიხარ, ძველებურად.

ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერებააა??!! (თავი 2)

დილა მხიარულად იწყებაა როგორც ყოველთვისს... თვალებს ვახელ და ოთახში შემომავალ მზის სხივებს ვუყურებ.. მგონია რომ მზე ერთადერთი არსება რომელსაც პრობლემა არ აქვს ამ ცხოვრებაში.. ამომავალი მზე უფრო ლაამაზია თუ ჩამავალი? არცერთი ჩემთვის.. მზეზე ცუდი

სად ხარ წარმოსახვავ??? სად ხარ მეგობარო???

გამარჯობა წარმოსახვავ, ჩემო განუყრელო და ერთგულო მეგობარო, ჩემო შინაგანო ხმავ... რამდენი ხანია ვცდილობ, რომ აღარ შეგაწუხო, მაგრამ არ შემიძლია... მჭირდები... ეხლა ისე მჭირდები როგორც არასდროს... ჩემში გამეფებულ ჯოჯოხეთს ვეღარ ვუმკლავდები... ძალა

ძველი პიანინო - 1

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ... მაგრამ ახალი არაფერი დაწყებულა... უბრალოდ გაგრძელდა... რაიმე ახალი, რომ დაიწყოს ის წინა, ძველი ხომ უნდა დამთავრდეს?.. თუმცა კი არაფერი მთავრდება... რადგან ისევ იწყება ცხოვრების რუტინა და ყოველ დასასრულს აუცილებლად

თავფარავნელი ჭაბუკი (თავი 5,6,7,8) სრულად

სახეზე თუმცა არა ეტყობოდა რა, მაგრამ გაფაციცებული ათვალიერებდა გიორგა პაპა – თვალები გაელამებოდა თავფარავნელ ჭაბუკს, ტუჩზე უხილავი ჭიანჭველა გადასდიოდა. კარგად იცოდა ყოველივე გიორგა პაპამ – სიტყვებს დაეძებდა თავფარავნელი. მშვენივრად სცნობდა თავის

სიყვარულის ანატომია

სიყვარული უნიკალური გრძნობაა, თუნდაც იმიტომ, რომ მხოლოდ ადამიანმა მოახერხა ევოლუციის პროცესში ერთმანეთისგან გამოეყო გამრავლება და ურთიერთმიზიდვა. მიღებულია, რომ ეს პროცესები ადამიანში არ არის დაკავშირებული წელიწადის დროებთან.

ნამდვილი სიყვარული

ცხოვრება განსაკუთრებული ნაგავია რადგან მაშინ გართმევს ყველაფერს როცა გგონია, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ვერაფერი შეგიშლის ხელს“. მე მარიამი ვარ 18 წლის, ერთი ჩვეულებრივი სტუდენტი გოგო, მეგობრები არ მყავს ერთის გარდა მას გიო ჰქვია, ის ყოველთვის

სიამაყე

ნაბიჯების ხმა წყდებოდა, თანდათან უფრო მშორდებოდა. ვუყურებდი, მაგრამ სიბნელეში ვერ ვარჩევდი რა ხდებოდა. ხელი გავიწვდინე, ისიც არ ჩანდა, უკუნმა სიბნელემ შთანთქა.შემეძლო წავსულიყავი, მეც დავდევნებოდი ამ ნაბიჯებს, რომლის ექოც მძაფრად არღვევდა სიჩუმეს,

ქურდი გრძნობებით

როდესაც ვიხსენებ ზუსტ თარიღს თუ როდის დაიწყო ყველაფერი, მიჭირს გახსენება, მაგრამ მახსოვს ჩემი დამოკიდებულება ყველაფრის მიმართ. აგრესია მშობლებთან, პრეტენზია აბსტრაქტზე, კრიტიკა ჩემ მიმართ და ყველაფერი დატრიალებულად კარგი, ანუ ცუდი. ცოტა გაურკვევლად