თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან (5 თავი)

კარები გამოვაღე თუ არა შევეჩეხე სიკვდილივით შავ თვალებს, ადრე თუ ეს თვალები ციმციმებდნენ ახლა საშინლად ჩაწითლებული და სევდიანი ჩანდნენ, ოღონდ მარტო თვალები არ გამოიყურებოდა ცუდად მთლიანად ბექა არ უნდა ყოფილიყო სახარბიელ მდგობარეობაში ტუჩი გახეთქილი

ჰო მე გიჟი ვარ განა არ იცოდი?

გიჟი ხარ მითხრა და გაიცინა ჰო გიჟი ვარ განა აქამდე არ იცოდი? ავხედე გაოცებული თვალებით თითქოს რაიმე ახალს ვეუბნეოდი. მე გიჟი ვარ რადგან შმიძლია წვიმაში ქოლგის გარეშე ვისეირნო,სანამ ბოლომდე არ დავსველდები,არ გავილუმპები,მე გიჟი ვარ რადგან წვიმაში

მე ეგოისტი ვარ!

-შენ ეგოისტი ხარ! ბოლოს ეს სიტყვები წარმოთქვი და კარი გაიჯახუნე. გეგონა საბოლოოდ მიდიოდი და მაინც ბოლოს ამ სიტყვებით გადაწყვიტე დამშვიდობება. სწორედ ამიტომაც დაისაჯე...

მთვარის დღესასწაული-5

-ბედნიერი ხარ?-მოულოდნელად მკითხა. -რატომ მეკითხები?-დამაბნია მისმა უცნაურმა კითხვამ. -ბედნიერი ხარ,ჩემზე,რომ ქორწინდები?-მთელი სხეულით შემობრუნდა ჩემკენ,ვერ ვხვდებოდი საით მიყავდა საუბარი. -მაპატიე,ვერ ვხვდები რა გინდა,რომ გიპასუხო-მისმა

მესხი და ავტომატიანი.(ნაწილიl)

-ეს მხოლოდ თამაშია, ნუ გეშინია ჩემო პატარა.. ეს მხოლოდ თამაშია! თამაში.. პატარა, ლოყებ აწითლებულ გოგონას მთელი არსებით უჭერს დასახიჩრებულ ხელებს და ცდილობს მასთან ერთად საკუთარი თავიც დაარწმუნოს იმაში, რომ ეს მხოლოდ თამაშია, თუმცა იცის, იცის, რომ

მებაღე (ნაწილი 24)

ასე იწყებოდა დადას ხელნაწერი... ჩანაწერები ზოგ ცალკე ერთეულ აბზაცს მოიცავდა, ზოგან თითქმის მთელი გვერდი იყო შევსებული, ზოგან ნახევარ გვერდამდეც ძლივს აღწევდა. აბზაცებს შორის დიდი მანძილი იყო დატოვებული, ალბათ სხვდასხვა დროის ნაწერს ასე გამოარჩევდა,

ცვლილებები

ყველაფერი კარგად იყო, ერთად ვიყავით სულ ერთად ვატარებდით დროს ლაპარაკში, თანაც... უაზრო ლაპარაკში კი არა, სერიოზულ თემებზე ლაპარაკში. ცხოვრებას მიხალისებდა, მართლა ის იყო ჩემი ყველა ფერი.

უპასუხო კითხვები

როგორ ხდებიან ადამიანები ბედნიერრები? წარმოუდგენლად რთულია იპოვო პასუხი კითვაზე,რომლის პასუხიც თითქმის არავინ იცის... როგორ შეიძლება ადამიანები ასეთი ბოროტები იყვნენ?როგორ შეიძლება ადამიანებს ასე შურდეთ ერთმანეთის?როგორ შეიძლება ამხელა ბოროტება

მე გხედავ შენ (სრულად)

მარჯანიშვილის მეტროდან ამოსვლისას, შეამჩნევდით ახლად გარემონტებულ, ოთხ სართულიან კორპუსს. ულამაზესი ჩუქურთმებითა და განსაკუთრებული სილამაზით, რომ გამოირჩეოდა სხვებისგან.პირველად მისი ნახვით აღფრთოვანებული, დიდხანს ვუყურებდი ამაყად მდგარ უსულო,

მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს, ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს

მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს, ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს, მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.