ორმაგი გრძნობები(4)

-ვითომ მომავალი იურისტი მზარეულად რატომ გყავს დემეტრე? -იცნობ? თაია ჩემი თანაშემწეა. თაი საიდან იცნობ?- გოგოს გავხედე აკანკალებული ხელებით რომ ცდილობდა ნამსხვრევების აღებას- შეეშვი მაგას მე ავიღებ ხელია რ გაიჭრა- გვერდით გავსვი და გავუღიმე ხმა რომ

ბოლო მოგონება

შენზე მოგონებებს თავს ვუყრი, ვაგროვებ და ერთ უჯრაში შესანახად ვამზადებ. ახლა გამახსენდა ჩვენი მესამე ზამთარი, პირველ თებერვალს თოვლიან ბილიკზე, რომ მივაბიჯებდით ბაკურიანში და დღეებს ვითვლიდით ოთხ მაისამდე. ოთხ მაისს ოქროს დაბადების დღე გვქონდა,

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის, "აჰა" გითხარი "სულ შენ წაიგე" თავიდან კიო რატომ მითხარი, ხოლო შემდეგ კი გადაიფიქრე.

ვიღაცას უყვარდი შენ (თავი 2)

ერთი...ორი...სამი... გულში ვითვლიდი რომ როგორმე არ მეფიქრა მომხდარზე,თუ სად ვიყავი და რა მდგომარეობაში.ყველაფერს კი ისიც ართულებდა რომ ძალიან მცხელოდა, გაგიკვირდებათ ალბათ. დიახ, მცხელოდა თანაც ძალიან, მეც კი ვატყობდი რომ მაღალი სიცხე მქონდა.ეს

მილიგანი

შენ აღარ ხარ აქ, მე კი მარტო ლაბირინთში დავრჩი. დავეძებ ყველგან სითბოს, და დღემდე ვერსად გავთბი. გეძებ შენ , ვპოულობ არაფერს და სად ხარ, ახლა, ნეტა დღეს?

მთვარის დღესასწაული-2

- შენ?- წამით ჩაფიქრდა,თვალები ოდნავ მოჭუტა,გონებაში ალბათ ყველა ის მამაკაცი გაიხსენა ვინც გუშინ იყო- არა შენ არ იცნობ მგონი არცერთს. - აი ჩვენი მეზობელი,რომ არის პარალელულ ქუჩაზე,ჩვენი სახლის უკან- ხმის კანკალით დავიწყე. - ვინ ფადი?- წამეშველა

სურვილებს შემისრულებ!!#1

-ბოლოს მახსოვს ვარდისფერი წითელი, მწვანე და ლურჯი... - ეხლა რას ხედავ?! - ეხლა მხოლოდ შავს და ამ შავზე რაღაც ალისფერი ნათდება, წვრილად წერტილებივით.

ყველა გოგო ვიღაცის დედოფალია. (9)

ოჰ ეს საზიზღარი დილა როგორ მეგებება...თუმცა ვის ვატყუებ ასეთი კომფორტული და ტკბილი დილა ჯერ არ მქონია. სანდროს ზედ ვაწევარ რასაც ქვია. ჰო, აი ასე ვაწევარ! თავი ავწიე და მის ტუჩებს შევეჩეხე ასე , რომ მიმზერდნენ, აი როგორ გითხრათ..იცით როგორ

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 4)

-ანუ გიყვარვარ?! -ეჭვით ვკითხე ლუკას. რადგან იმის დამტკიცება მინდოდა რომ ეს არც ჩემი სიზმარი და არც ჩემი ზღაპრული ფიქრები არ იყო. მინდოდა დამეჯერებინა რომ რასაც ვხედავდი და რაც მესმოდა რეალობა იყო. -მართლა მიყვარხარ ნინა! -ჩემს დარწმუნებას ცდილობდა.

შეუმჩნეველი (IV ნაწილი)

- არ მენდობი? - თავს ღიმილით ვუქნევ, ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და ზეთისხილივით შავი თვალებით მაკვირდება. - მაშინ რატომ არ მეუბნები? - მეკითხება და ნაზად მკოცნის ტუჩის კუთხესთან - ხომ იცი, როგორ ვნერვიულობ შენს გამო, ახლა სამსახურში ვეღარ მოვისვენებ