მახინჯო(2)

თვალის დახამხამებაში წამოვხტი კარადიდან მანქანის გასაღები ავიღე. -აი შენი გასაღები როგორც ამოხვედი ისე ჩადი ახლავე (ელე) - იცი ელე არსად წასვლას არ ვაპირებ შენ თუ არ ჩერდები ჩემთან მე არსად არ წავალ(ვაჩე)

მკვლელი

Killers ზეინი გაცეცხლებულმა მივაჯახუნე კაბინეტის კარი და ჩემს წინ მდგარ ჰარის პერანგის საყელოში ვწვდი -შენ სულ გამოსირდი ბიჭო ? ჩემს სახლში როგორ მოხვედი. ვცდილობდი ხმამაღლა არ მესაუბრა რომ არავის გაეგო -დაწყნარდი კარგი ? ხელი მკრა და უკან

ნუ წახვალ (1)

ბოლოს და ბოლოს დგება მომენტი, როდესაც კარი უნდა დავხურო. გამოფიტული და დასევდიანებული ვჯდები სავარძელზე და ცრემლებს თვალებიდან ჩამოცურების საშუალებას ვაძლევ. მერე მეღიმება. ვიღიმი და მონატრებასთან ერთად ჩემს გულში იმედის პატარა ყლორტი იწყებს

არჩევანი (თავი 10)

- მიშველეთ- ვგმინავ ხმამაღლა და ბალიშს გვერდით ვაგდებ. - რა იყო თეო?- მეკითხება გაწეწილი ნანუკა. - რა მოხდა გუშინ გაიხსენეთ გთხოვთ და მეც გამახსენეთ. თორემ თავს მოვიკლავ. - რა ხდება?- განერვიულებული ლენა წინ მიჯდება ხალიჩაზე.

იყო ნიკო და იყო ანო.

იყო ანო და იყო ნიკო. ანოს შოპენი უყვარდა, ნიკო უკრავდა შოპენს. ნიკოს უყვარდა კითხვა, ანო წერდა.იკო აქტიური ცხოვრებით ცხოვრობდა. ყოველ კვირას სხვადასხვა ქალაქში მოგზაურობდა. კონცერტები, საღამოები, მასტერკლასები და სიმარტოვე, როდესაც არავინ იცოდა რას

ლონდონიდან ჩამოსულები თავი 7

დრო მალე გადიოდა მე და ალექსანდრე ერთმანეთს ვუახლოვდებოდით, თაკო და ლაშა უკვე ერთად იყვნენ, გამიკვირდა ეს ჩემი მიჭები ასე რამ შეცვალა, იოანე ხო ჭკუა მხიარულია მაგრამ, სასიყვარულო თემებს მეტად მკაცრად ეკიდება განსხვავებით დემეტრესა, პირველი სემესტრი

თავხედი ქმარი(5,6 თავი)

-არა მარტო შენ დაგალჯიდოვა ღმერთმა და საერთოდ თავხედი რა შუაშია?სიმართლე მწარეა ტას-ირონიულად გამიღიმა და ხელი ჩემს თმებში ახლართა.მე მოვშორდი და ზურგი ვაქციე. -უნდა დავიძინო და არ შემეხო!

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მეხუთე)

სანდრო წარმატებული არქიტექტორი იყო , მამის გარდაცვალების შემდეგ გააგრძელა ეს საქმე, ვერავინ იტყოდა მშობლების ფულით დაგულაობდა იმის მიუხედავად რო ფულში ცურავდა და არასდროს არაფერი მოაკლდებდა იწვალა და ულევ წარმატებას მიაღწია და სწორედ ლევანისთნ ერთად

ნოემბრის 13 (თავი 12 და 13)

სამი დღე გავიდა. კონცერტის რეპეტიციებზე დღეში 2 საათის მაგივრად 3-3 საათი დავდიოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ სოლოს ვასრულებ და მთელი პასუხისმგებლობა ჩემზეა. როგორც ჩემს ხელმძღვანელს თეკოს არ უნდა რომ ეს კონცერტი ჩემს გარეშე ჩავარდეს ისე მე არ მინდა...

მ.ი. (თავი 11)

-ხომ გეუბნებოდით-დერეფანში ვიჯექით, ემოციებს ვერ ვთოკავდი და ვყვიროდი,ყველა განცვიფრებული იყო,აზრზე ვერ მოდიოდნენ. შემდეგ ანასტასია მომხვდა თვალში და იმ მომენტში ყველაზე საწყალ ადამიანად აღვიქვი ჩვენს შორის.ყველას გვტკიოდა საბას