ზღვასთან ახლოს

გარშემო ხალხია და მთვარისაგან მიტოვებული ღამეა. მე თავს კვლავინდებურად მარტო ვგრძნობ, ვით ამ მახინჯ ცაზე ყველაზე ნაკლებად მოკაშკაშე ვარსკვლავი. მხოლოდ და მხოლოდ ამ ტრაგედიას თუ ძალუძს მაგრძნობინოს ხელოვნებისადმი სიყვარული, მაგრამ ვწუხვარ...

საკუთრება.[11]

მთელი ღამე გურამის საწოლთან გაათია კატომ,სავარძელში იჯდა და ყოველ წამს ამოწმებდა ბაბუას,სუნთქავდა თუ არა,ხელზე ეფერებოდა და ფიქრობდა რომ ასე უფრო აძლევდა გურამს ბრძოლის სტიმულს,სანამ გურამს არ გამოეღვიძა მანამ თვალი არ დაუხუჭავს

მიყვარხარ...

ვკვდები,ალბათ ცოტაც და ჩემი ძმის საფლავის გვერდით მალე მეც დამასაფლავებენ...მივრბივარ და გიოს მივსდევ ვუყვირი რო არწავიდეს მაგრამ მიდის სამოთხის კარებს აღებს და შიგ შედის ვევედრები რომ დარჩეს მაგრამ არა მაინც მიდის მტოვებს

ექიმი დეტექტივი 14

-შენ ამას ვერ გაიგებ.. მე მიყვარდა ის პატარა არსება რომელიც ჩემი ნაწილი იყო... ჯერ დედობისთვის ძალიან პატარა ვარ, მაგრამ როცა გავიგე ორსულად ვიყავი თითქოს ერთ წამში გავიზარდე, გამიჭირდა იმის გააზრება თუ რამხელა პასუხისმგებლობა

კნუტი (3)

ისე მივედით ლაზარესთან ხმა არცერთს არ ამოგვიღია.-ლაზზ გილოცავ დაბიდუბს.-მადლობა ლიილ.-ჩემი და არ გინახავს?-სადღაც აქვეა ,არ დაიკარგება ნუ ნერვიულობ.ლაზარეს გავუღიმე და ლოლას მოსაძებნად წავედი.- ვის ეძებ ლამაზო ? (შოთა)

შოკოლადის ბრალია (თავი 11 )

საავადმყოფოდან დაბრუნებული ლიზა მაშინვე თავის ოთახში გაიქცა, მართალია ნიკამ მისი გული ჯერ კიდევ ვერ მოიგო, მაგრამ ლიზამ იცოდა, რომ ნიკა ოთახში შოკოლადებს დაუტოვებდა, მისი მოლოდინიც გამართლდა ოთახში ასულს, როგორც

დრო

უკვალოდ მიდის დროიის დინება,უჩინარდება ჰორიზონტს მიღმა,და ტოვებს მხოლოდ წარსულის ნაშთებს,რის დავიწყებაც ვერ შესძლო ფიქრმა...დროის დინებას ვებრძვით, სულ ვებრძვით...რაა შედეგი? - კვლავ გულისტკენა;არ დანებდები? - გამეორდება;

გაიცანით ნიცა ამაღლობელი! (სრულად)

იტალია. მოკლედ რომ თქვა ერთ სიტყვაში რამდენ გასაქანს მოძებნი. „ყველა გზა რომში მიდის.“ მილანი ჩემი ქალაქია. ბარზე ხომ შეიძლება გაგიჟდეს კაცი. აი ვენეცია თქვი,ნუ!შოკი და ვერ გამოსვლა,სულ წ....ბი და სულ ნავები,სულ მზის რომანტიკა.

უშენოდ(6)

დაჩის მოსვლას ველოდი, მაინც მინდოდა მისი ნახვა თან საშინლად. როგორც იქნა მოვიდა,ჩემი მეგობრები რომ დავინახე ისე გამიხარდა,მოვახერხე დაჩის დაიგნორება. შემდეგ სახლში შევედით, დაიწყეს ცეკვა, დალევა გართობა. მუსიკა იმხელა ხმაზე იყო ჩემს ორ ჭიქა არაყს და

პოეზია

ჯერ თვალები გქონდა ისე საოცარი ვიდრე იმ დღეს ზეცა იყო და ზღვა, მერე მკერდი მოღეღილი, სალოცავი, უკეთესი რა ინატროს კაცმა. შეღამებულს მოკლე აღმართს ამოჰყევი, მთელ ქუჩას ხომ შენი სურდა ნახვა, ისე მწუხრის რიჟრაჟივით აირეკლე, მე მეგონა, მზე ამოდის ახლა.