ის... ნაწილი 14

გათენდა ასე კარგად რამდენი ღამეა არ მიძინია თითქოს ჩვეულებრივი დილაა ისეთი როგორიც თითქმის ყოველი დილა იყო ჩემთვის ვიდრე ეს კოშარი დაიწყებოდა.როგორ მინდა ეს ყველაფერი სიზმარი იყოს მაგრამ...

აი, აქ დასრულდა..!

იცით? დააკლდა... მართლა დააკლდა... უნდოდა ისევ მისი ხმის გაგონება, მაგრამ არ ჩანდა... წავიდა...და მაინც... მაინც იღიმი.. მხოლოდ ერთი ფრაზით: „ღიმილი გადაარჩნს სამყაროს.“ **

საიდუმლო [12]

– არ მინდოდა, რომ დავენახე და კვლავ სტკენოდა... ვიცოდი, რომ ვატკენდი, მაგრამ სიყვარულმა ყველაფერი დამავიწყა და აი, დღეს აქ ვარ. მაპატიეთ, ქალბატონო ნინო, შვილის ამ მდგომარეობაში ჩაგდება... და იმედია, ოდესმე თიკაც მაპატიებს, – წამოდგა, – ახლა წავალ,

სიყვარული და ტკივილი (13თავი)

-არაფერი არ ხდება დედა. -კარგი რა. მე რას გამომაპარებ? ამიხსენი რა ხდება. -არაფერი უბრალოდ ნერვები მომიშალა რაღაცაზე და წავეჩხუბე. ისეთი სერიოზული არაფერია. დამიჯერე. -კარგი დაგიჯერებ. ჩემი ჭკვიანი. ეხლა კი დაიძინე.

7 სართული ღრუბლებამდე (სრულად)

ნენეს საფლავზე ვიწექი, ვისკის ბოთლი გვერდით მქონდა მიხუტებული და ღრუბლებს ვუყურებდი. ვიგრძენი ვიღაც რომ წამომადგა თავზე და თვალები დავხუჭე. - ვინც არ უნდა იყო, შენი დანახვა არ მინდა... - წარმოვთქვი ხმამაღლა და ბოთლი დავიყუდე. - ვიცი... - ხმამ

გოგონა მწვანეში (2)

კარის შეღება და 90იოდე, ახალგაზრდის მზერა, ერთი იყო.180 თვალი, სულ განაბული, მიყურებდა და ფეხის ბრჩხილიდან, თმის ძირებამდე მათვალიერებდა. ბევრს ალბათ ის კითხვაც გაუჩნდა, თუ ვინ იყო ასეთი ხეპრე და მოუწესრიგებელი, პირველივე ლექციაზე რომ დააგვიანა.

თუ მექალთანეს შეუყვარდი, ესე იგი დაგერხა. (13)

ადგილზევე გავშეშდი და გული ათასჯერ დამეგლიჯა. ნიკასგან ამ სიტყვებს საერთოდ არ ველოდებოდი. არასდროს უთქვამს და არც არასდროს წარმომედგინა, რომ ასეთი რაღაც შეიძლება მომხდარიყო. ნიკას უყვარს თამო. რა მაგარია. ახლა თავს ორმაგად დამნაშავედ ვგრძნობ

ჩემს ვენებში [6]

– ნომინაცია, ყველაზე აუტანელი და თავხედი, გადაეცემა, ალექსანდრე მენაბდეს! – დაბუტულმა წამოიძახა ანაბელმა. – და, ყველაზე სიმპათიურს, ყველაზე საყვარელს და შენი ცხოვრების ერთადერთ მამაკაცს. – ღიმილით დაამატა და თვალები აუციმციმა გოგონას. – ჰო, როგორ

პრიზი თუ განაჩენი?! -6-

''-შენგან ბევრი რამ გადმომედო! ხელებს ზურგსუკან მალავ, ფეხმორთხმით ზიხარ, თვალებს არ მისწორებ, თავს მაღლა არ წევ... ეს იმიტომ, რომ მთელი სხეულით კანკალებ, თვალებში შენი გრძნობებია აღბეჭდილი, ის ცრემლები, რომელთა დამალვასაც გუშინ ჩემგან ცდილობდი...

მე - არარაობა (სრულად)

-პასუხისმგებლობის გეშინია?-მკითხა და თვალებში ისე ჩამხედა, მეგონა ჩემს სულს გამადიდებელი შუშით აკვირდებოდა. -არა... ოდნავადაც არა.... -აბა, ოჯახი არ გინდა? -ვერ გამიგებ, გეგა.....