უიმედოდ შემიყვარდი (3თავი)

-ბოდიში..არ მინდოდა.უბრალოდ..უბრალოდ..._ცრემლები წამოსცვივდა,ნიკამ ცერა თითით მოწმინდა და ჩაეხუტა-არაუშავს..ძალიან მიყვარხარ ხომ იცი_შუბლზე აკოცა და ჩაეხუტა-იცი მოსაცდელში რომ ვიჯექი მივხვდი რამდენად ძვირფასი

ადვოკატი მე! 5

-არაფრის! კარგად გამოიყურები!-მითრა და ადგა. მეც ავდექი კარების დასაკეტად, მაგრამ მისმა ხელებმა შემაჩერეს. თავი ამაწევინა და სახე ახლოს მომიტანა. ჰაერი შევისუნთქე და აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს, რადგან დათას თვალებში ყურება, ჩემთვის მარცხია. -ხელი

წვიმაში

მე დაგიხატე ქვიშაზე გძნობები, კოცნით გამთბარი ალერსი შენს ტანს მოვპარე. მერე გაწვიმდა უეცრად სიცივე წამით იგრძენი დამომეხვიე, ბავშვურად განა იგრძენი შენ რამეე? ჩემს გულსაც რითმი მოპარე სულ ამერია მუზა მე...

როცა ჩვენს ქუჩაზე სიყვარული თოვს! “2“

-ვალდებული არ ვარ,-ზურგი აქცია მარიტამ,ამით კოსტამ ისარგებლა და რეზინი მოხსნა. სასიამოვნოდ დაუარა ბზინვარე თმამ ტანი რომ დაფარა.მარიტა გაბრაზებული შემობრუნდა და პატარა ბავშვივით დაუწყო სამაგრის წართმევა,-ნუ ბავშვობ,მომეცი,არ მიყვარს გაშლილი

სიბერე...

ვხედავ მიქრიან წლები,რაში უმატებს ქოშინს,სანაპიროს ქვიშით თამაშობენ სხვები,და დრო ჰაერში გარინდული დუმს ზღვათა შორის.ვხედავ წლები მიქრიან მიწამდე,და სხვა გზა არ არის, უნდა გავქრე,მე ჩემი სიბერე ახალგაზრდობაშივე ვიწამე,როცა მივენდე

ნამდვილი სიყვარული კი არ უნდა იპოვო, უნდა ააშენო

ნამდვილი სიყვარული დრომ უნდა გამოსცადოს, სხვადასხვა ცხოვრებისეულ გამოცდას უნდა გაუძლოს. ეს არის მუდმივად მზარდი, ცვალებადი და ადაპტირებული გრძნობა. რეალურ ცხოვრებაში იგი იშვიათად გვხვდება, რადგან მისი განვითარება უამრავ დროსა და ძალისხმევას

რომანტიკა თუ დანაშაული?!

_ მხოლოდ მაშინ ვალაგებ, როცა გასაღებს მიტოვებს, _ გამოვაცხვე «ისტორია», _ კვირაში ერთხელ… ან ორჯერ. _ და ამ კვირაში? _ ეს კვირა ხომ დღეს დაიწყო… _ ვიპოვე გამოსავალი, _ ამიტომ ჯერ არ

ჩემს გულში ხარ (4)

- დილით ადრე გამეღვიძა და გამახსენდა, რომ ბიჭებს დავპირდი შურს ვიძიებ-მეთქი და მათ გაღვიძებას შევუდექი.. რეზის მაგრად ვუჩქმიტე, თომას წყალი გადავასხი, კოსტა საწოლიდან გადავაგდე და ნიკასკენ წავედი.. ვერ წარმივიდგენდი, თუ ეღვიძა.. ეცრად მომიქცია მის

და ამდენ ხანს რით ვერ გამოიდარა

და ამდენ ხანს რით ვერ გამოიდარა რომ ვზივარ და სტროფებს ვაბამ სტროფებს, რით ვერ დაშრა ბოლობოლო ცრემლი, მაშინ , როცა ტკივილებმა მოკლეს. და ამდენ ხანს რით ვერ დადგა დარი, თუ სიკვდილი მიწერია -მოვკვდე, სულიერად ისედაც ვარ მკვდარი, მიღალატეს ვინც

სიმშვიდიდან სიგიჟემდე,ძვირფასო!(თავი VII)

-ელენა,ჩამოდი,საშიშია-დაპანიკდა თეკლა -მართალია თეკლა,ჩამოდი რა-დაეთანხმა კაკი -არაფერია საშიში,უბრალოდ შეიგრძენი წამი-წამოიყვირა ელენამ,როდესაც უეცრად დაქანავდა და რომ არა დემეტრეს სწრაფი რეფლექსი ელენა გადავარდებოდა,მკლავზე მოუჭირა და ადგილზე