ხაფანგი (თავი 3)

სააბაზანოდან კოსტა გამოვიდა. სახეზე წყალი შეესხა და თეთრი პერანგის ღილები თითქმის ბოლომდე ჩაეხსნა. დინა ოთახში მოჩვენებითი უდარდელობით შევიდა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა. კოსტამ მის წინ ჩაიმუხლა და დინას ხელები თავისაში მოიქცია. ერთხნას ასე ეჭირა,

ჩემი საკუთარი ბედნიერება

სიგრილეს ვგრძნობ, ვიზმორები, თვალებს ვახელ და ოთახს ვათვალიერებ. დილის სინათლე თვალებს მჭრის, მეორე მხარეს ვბრუნდები და საათს ვუყურებ. ვხვდები, რომ, უნდა ვიჩქარო, მაგრამ იმდენად მეზარება თბილი საწოლის დატოვება, რომ, საბანსთავზე ვიფარებ.

" თითქოს იცვალა ცხოვრებამ ფერი "

" ლექსი რომელიც გარშემო მყოფებზე და ჩვენს თავზედაც დაგვქფიქრებს".თითქოს იცვალა ცხოვრებამ ფერი,ის შეიმოსა უცნობი ფენით,უცებ იცვალა სავალი გზებიც,ბედნიერება შორსაა ჩვენი. როცა არავინ არგიდგას გვერდით,როცა ყოველი იცვლება შენში

სოფლელი სანდრა მინდა მეე?(4)

წლებია არავისთან ჰქონია ურთიერთობა და ასე ერთბაშად არაა ადვილი ვინმე შეიყვარო.შეიყვარო?ნუთუ სანდრას რიჩარდი შეუყვარდება?თანამშრომელი,თანაც არა ქართველი.მახსოვს სანდრას ინტერვიუ წავიკითხე სადაც ეკითხებოდნენ პირად ცხოვრებაზე მან

16 ივლისი (ნაწილი მეორე)

მარიამი და ნიკუშა-ლანა. -ჰო. -იქ დგას,ლანა მიშველე. -რა?ვინ იქ დგას? -ლანა ნიკუშა იქ დგას მიშველე. -აბა. -თუ არ მიიხედავ ეხლა მადლობას გეტყვი. -უიმე კაი ხო.

როცა შემიყვარდა,მაშინ დავკარგე

-გთხოვ,მხოლოდ ერთხელ მომისმინე,ახლავე ყველაფერა გეტყვი.არც მე მინდოდა რომ ასე მომხდარიყო,ორი წელია ამ გრძნობას ვებრძვი და თავს ვერაფერი მოვუხერხე,მეგონა შევძლებდი,მოვერეოდი,მაგრამ ვერ ვაჯობე,პირიქით მან მაჯობა და ისე ძლიერ შემაყვარა შენი თავი უშენოდ

***მოვა ამ წელს, ანდა ამ წლის მერე...

დავიღალე, გეფიცები მართლა,და თუ გინდა შენ, ნუ დამიჯერებ...ველოდები იმ ერთადერთს, ზღაპრულს,მოვა ახლა, ანდა ამ დღის მერე...როცა მოვა გადაიღებს წვიმა,და ახალწელს ჩემს ოცნებებს შეცვლის,კვლავ იმედით შევუდგები დღეებს,ნაახალწლევს, კვლავ

წითურ გოგონას...

შენ ანგელოზი ხარ ზეციური შორს მდგარი ჩემთვის ჩემი გოგონა, და თან წითური, თბილი ხარ ბემბი.

რა იქნებოდა... (7)

ცოტახანს მიყურა თვალებში,შემდეგ გაეცინა და ყავა მოსვა,თავი უხერხულად ვიგრძენი,ასეთი თვალებით არასოდეს შემოუხედავს,ახლა ისე მიყურებდა როგორც გოგოს და არა როგორც დას. ორივენი ვდუმდით,სათქმელი იმდენი მქონდა პირი რომ დამეღო დილამდე არ გავჩუმდებოდი,თუმცა

სიჩუმე (თავი1)

სიჩუმის სიყვარულმა თავიც დამაკარგვინა და ოჯახიც. მარტოობის ლამაზი მხარე ისაა, რომ ფიქრობ იმაზე რაც არ არსებობს ან არსებობს და გინდა, რომ მიღწიო ამ სრულყოფილებას, თუმცა რაც უფრო მეტს ფიქრობ მეტი დრო გადის, თავის გასასამართლებლად კი იშველიებ