perferct

საერთოდ , გოგოებთან ვერ ვურთიერთობ.უბრალოდ არ კიარა ვერ, არ შემიძლია მე მათ ვერანაირად ვუგებ. მეთვითონ გოგო ვარ და ამას თამამად ვიტყვი რომ ძმაკაცები მყავს დაქალების მაგივრად. არ ვიცი ალბათ ბიჭად უნდა დავბადებულიყავი.ბევრ გოგოს უცდია ჩემთან

მე მწამს! (1)

გამიხარდა დედამ რომ მითხრა დასასვენებლად ბებია-ბაბუასთან წახვალო. ეს უაზრო დღეები იმედი მქონდა, შეიცვლებოდა. ერთადერთი რაც ჩემ ბედნიერებას ხელს უშლიდა იყო-რიკი. ჩემი სულელი, პატარა ძმა. ვიცოდი ნერვებს მომიშლიდა, თუმცა აღარ

სამყარო ორისთვის

2009 წელი 4 მარტი ..გაზაფხულის საღამო იყო,სავარძელში ვიჯექი და ფინჯან ყავას შევექცეოდი.ოთახში ზარის ხმა გაისმა,ეს ხომ ემია -გისმენ ემ-ელი,ხომ იცი ხვალ ჩემი დაბადების დღეა და გელოდები-კარგი გოგოებთან ერთად წამოვალ -6 ზე-კარგიდასაძინებლად წავედი და

თვალები (3 თავი)

სახლში წამოვედი, ფიქრიაც მალევე მოვიდა. ვიცი აინტერესებდა რა მოხდა ჩემსა და გიორგის შორის, მაგრამ არ მკითხა, მეც არაფერი მითქვამს. გიორგის უტიფრობით იმდენად ვიყავი გაბრაზებული, რომ ფიქრიასაც კი გავებუტე. დღემდე ვერ მივხვდი რა მოუვიდა მაშინ ძაღლს,

წვიმები. თავი 7 ,,დასასრული,,

ძლივს მოიზლაზნა 20 ოქტომბერი, ამ სამი დღის განმავლობაში ადამიანის ფერი დავკარგე. დილით ადრევე წამოვხტი საწოლიდან, იმისდამიუხედავად რომ მთელი გამე თვალი არ მქონდა მოხუჭული ოდნავადაც არ მეძინებოდა, თავი მოვიწესრიგე რომ დემეტრეს სულ არ გასკდომოდა გული

სამუდამოდ ჩემში დარჩები(17თავი)

-ღმერთო ჩემო ყველა ნიკას როგორ უნდა დაზდევდეს? რა ვქნა ეხლა?-გისმენ ჩემო სიცოცხლე. რაიყო მოიწყინე უკვე? -ნიკა, მომისმინე. შენს მანქანას მუხრუჭები გადაჭრილი აქვს, ამიტომ ჩქარა არ იარო. არვიცი ეს ვის რაში აწყობდა, მაგრამ მანქანა როგორმე უნდა გააჩერო.

მე და ჩემი ფიქრები

ღამეა, წვიმს თითოეული წვეთი შენზე მეჩურჩულება,უხალისო და სიყვარულის მოკლებულია ყოველი დღე ჩემთვის, სიცარიელეს ვგრძნობ ირგვლივ ძაალიან ძნელია ჩემთვის უშენობა .ყოველთვის სენი სახე მიდგას თვალწინ, შენზე ფიქრით მთავრდება.ზოგჯერ მგონია ჩემი სხეულის და

რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე?(თავი 13)

სრული სიჩუმე მეფობდა ჩემს ირგვლივ. ცხვირწინ ვერაფერს ვხედავდი. ხელების ცეცებით მივდიოდი. უცებ, თოთო ბავშვის ტირილი მომესმა და ხმის მიმართულებით სწრაფად მივიკვლევდი გზას. რაც უფრო წინ მივიწევდი, ხმა მით უფრო მცილდებოდა

одержимый тьмой! ანუ ჩემი ბოროტი უფროსი. (თავი 8)

ნელა მოვშორდი მის მადიან ბაგეებს და თვალებში ჩავხედე, ცრემლები ჩასდგომოდა, მაგრამ ხელებით საყელოზე იყო ჩაბღაუჭებული, რაზეც გამეღიმა, უცებ მომაცილა ხელები და გადავიდა, ავტომობილს აეყუდა და ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, მეც გადმოვედი, ნაყიდ თაიგულს დავავლე

გარდამავალი წუთი (4)

– ყოველთვის ეგონა, რომ სასწაულები ხდება, – ჩაიცინა მამაკაცმა. – ელის, რომ თბილი გავხდები... უნდა, რომ მიყვარდეს. ვერც კი ხვდება, რომ ეს სიყვარული არ არის. რომ მჭირდებოდა მისი პროფესიის და შესაძლებლობის მქონე ადამიანი... ვერ ხვდება, რომ გამოვიყენე, –