მტერი შემიყვარდა (თავი 6)

თანდათან აზრზე მოვდიოდი. ვგრძნობდი რომ მანქანაში ვიჯექი. ხელებიდა ფეხები შეკრული მქონდა. თვალები რომ კარგად გავახილე, წინ მჯდარი ო მამაკაცი დავინახე. სახეებს ვერ ვხედავდი, მაგრამ ვიცოდი რომ ჩემთვის უცნობი ადამიანები იყვნენ. მალე მანქანა რაღაც პატარა

ისევ შემიყვარე (10)

გული გამალებით მიცემდა,ბაქანი დავტოვეთ თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი,ყველგანმას ვეძებდი,და აი ნანატრი წამიც,დავინახე ჩემსკენ მოდიოდა და მიღიმოდა,ვერ ავღწერ მაშინ რა დამემართა,ალბათ მილიონი პეპელა მაინც დაფარფატებდა ჩემს მუცელში.ჩვენი პირველი შეხვდედრა

მ.პავლიაშვილის "უსათაურო ლექსი"

ფიქრები სადღაც მირბიან... ვცდილობ გავუძლო მარწუხებს, თავი სულელი მგონია, დრო კი ამაში მარწმუნებს... მივდივარ თითქოს უძრავად, ვტკეპნი ათასჯერ გავლილ გზებს, უკვე იმდენი მეტკინა, ცხოვრებაც ვეღარ გამიძლებს... მივდივარ ჩემთვის,ეულად ...

მაჩუქე სიყვარული (10)

-მეთვითონაც შემიძლია ჩემი თავის დაცვა და აჯობებს ნუ ჩაერევი ჩემს საქმეში. დავიგესლე და მენეჯერის კაბინეტისკენ გავეშურე რომ დაცვას ოდნავ მაინც ეზრუნა ჩვენს უსაფრთხოებაზე. 4 საათი სრულდებოდა, ტანსაცმელი გამოვიცვალე და წამოვედი.შუაღამით მარტო წამოსვლას

გარდაქმანა (7 ნაწილი)

არასდროს უყვარდა მსგავსი გაურკვევლობები, არც სურპრიზებზე გიჟდებოდა ალბათ იმიტომ, რომ ყოველთვის ეშინოდა ახალი ეტაპის, არასდროს უყვარდა რაიმე ახალის დასაწყისი.. ძალიან ცუდს უგრძნობდა გული, ვერც გადაღებას დაუდო გული, გასახდელში უაზროდ იტირა კიდეც..

მთავარია მოინდომო და მიზანს ყოველთვის მიაღწევ (3)

მთელი გზა ლიკას იმას ვუმტკიცებდი ,რომ არანაირი პრობლემა არ შეექმნებოდა "ბატონ ანდრეასთან" -კაი რა ლიკუნ რა ...პერანგების მეტი რა ექნება,დიდი ამბავი თან ძალით ხომ არ მინდოდა -მეც მაგას ვამბობ ყველანაირ შარს შენ,რომ აწყდები

გაცნობის საიტი -2-

გიო:-მომენატრე. დეა:-მართლა?-ვცადე ცოტა გავკეკლუცებოდი ბიჭს. გიო:-რას შვრები? დეა:-ახლა გამოვედი სამოთხიდან,შენ? გიო:-გადასხმა გავიკეთე. დეა:-კარგია,გამოკეთდები.

რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე? (თავი 4)

მისი ხნა ზარივით ჩამესმოდა ყურეში და სმენას მიკარგავდა. ხელები ყურებზე ავიფარე. ლადომ კი ერთ მაჯაზე წამავლო ხელი და დაბლა ჩამოსაწევად დამეჯაჯგურა. წამით საჭე უყურადღებოდ მიატოვა და დავინახე როგორ მიჰქროდა ჩვენი მანქანა მთელი სისწრაფით გამხდარი

სრულყოფილებას ერთი ნაკლი აქვს (6)

ამჯერად ბნელი ოთახისთვის ვეღარ გაიმეტეს. ოთახში სამი მეტრის სიმაღლეზე პატარა სარკმელი იყო გაჭრილი, საიდანაც ცერად შემოდიოდა სინათლე. რბილი საწოლიც იდგა, ისეთი არა როგორშიც მიჩვეული იყო, მაგრამ სულ არაფერს ნამდვილად ჯობდა. როცა ცივ და მაგარ იატაკზე

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 3)

– გიო! ლილე! ეს დათოა მამათქვენი! – გვითხრა დედამ აკანკალებული ხმით მედა გიო გაკვირვებული შევცქეროდით ჩვენ წინ მდგარ მამაკაცს. თვალებიდა ცრემლები ჩამომივარდა და ტირილი მომინდა მაგრამ არა.. – ვინააა? – გაკვირვებულმა შეხედა გიომ დედას – მამათქვენია