სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[8]

თვალებს კვლავ ვერ ვუჯერებდი.ორი ნაცნობი სილუეტი მიახლოვდებოდა,ქალი და მამაკაცი.ისინი ნათიას მშობლები იყვნენ.უკან გავიხედე და მეგობარს დავუწყე ძებნა,მაგრამ არ ჩანდა,შევშფოთდი.

7 რიცხვში 7 საათზე 7 ვარდი

სიყვარულზე ძალიან ბევრი სასიამოვნო სიტყვა მსმენია. ამ ყველაფერს სიცილ-ხარხარით ვუსმენდი, სანამ ეს უდიდესი გრძნობა არ მეწვია. ის ერთადერთი და განუმეორებელი უეცრად შემოიჭრა ჩემს ჩვეულებრივ ცხოვრებაში და გახადა არაჩვეულებრივი. არც ცისფერთვალება იყო,

ნატანჯი ცხოვრება 7 თავი

ტელეფონი გათიშა და ფიქრი დავიწყე, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო, ვერაფრით ავხსენი ჩემი რეაქცია მისი ხმის გაგონებაზე,ჩემთვის ხმამაღლა ვლაპარაკობდი - ნუთუ ის იყოო? არაა გამორიცხულია, მას საიდან უნდა გაეგო ჩემს შესახებ? მაგრამ ძალიან გავდა მის ხმას, თან

სწერვა და ირონიული III დასასრული(მოდი დავამთავროთ ეს თამაში)

-აუუ ავადმყოფი ხარ უნამუსო ვიყო... ეს უთხრა ანუკიმ და მანქანიდან გადავიდა...მთელი ღამე ფიქრობდა საბაზე და საბას სიტყვებზე...რას გულისხმობდა საბაა? იქნებ გრძნობდა ანუკის ცივი დამოკიდებულების უკან დამალულ სითბოს ვინ იცის...-ვაიმეე ხვალ ანუკის

მთვარისფერი თვალები მაქვს...

გარეთ ბნელოდა და ცას ღრუბლები გადაჰკროდა ნაფლეთ-ნაფლეთ, მათ შორის კი კენტად გამოჰყიოდა ბაცი სინათლე, რომელსაც მანათობელი ბურთი - მთვარე ჰფენდა გადაბნელებულ ქუჩას. დედა ხელს არ მიშვებდა.

შენს დანახვაზე...

შენ რომ იცოდე, შენს დანახვაზე გული ჩერდება სუნთქვა ჩქარდება და წამიერად მომელანდები თვალებს დავხუჭავ და მენატრება შენი გიმილი, შენი თვალები თვალს რომ გავახელ ჩემთან აღარ ხარ არადა თითქოს ჩემს გვერდით დგახარ როგორ მინდა რომ სულ ჩემთან იყო ბედმა

პირველი სიყვარული(თავი 2)

-კაი დისგულო..ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და ტრუსისა და ბიუსჰალტერით მოტანტალე ოთახისაკენ გავემართე.შხაპი მივიღე,ყველანაირი პროცედურის ჩატარებისთანავე გამოვვარდი გარეთ და გარდერობთაბ დავდექი.ზედმეტი ფიქრი არიყო საჭირო:მოკლე შორტი,ოდნავ გრძელი თეთრი

Hospital-ჰოსპიტალი (4)

პალატაში მონოტონურად წიკწიკებდნენ საათის ისრები,სიჩუმეს მხოლოდ მათი წიკწიკის ხმა არღვევდა.სანდროს ისევ ეძინა,მონიტორიც არ შეცვლილა,მეც უკვე ახალი ყავა მეჭირა ხელში.იმდენად მეშინოდა მორიგე ექიმსრამე არ გამოპარვოდა,რომ გადავწყვიტე მასთან მე

,,ჯარისქალი'' (3)

ღამე შემოწმების შემდეგ ჩუმათ გაიპარნენ ბაზიდან და გორისკენ წავიდნენ. ფეხით ძალაინ დიდი გზა ჰქონდათ გასავლეი თუმცა სხვა გზა არ იყო. გზაში ბევრს საუბრობდნენ-შენ ომში გაგიწვიეს ?-ხოო. სწორედ ამიტომ ვარ აქ . თუმცა არ მიშვებდნენ საომრად. არ ვიცი რატომ .

ფოტოებზე აღბეჭდილი ცხოვრება (2 ნაწილი )

-სად არის?_განერვიულებული ლაშა ჩემს წინ დადგა -არვიცი არაფერი მითხრეს_სლუკუნით ვთქვი და მოვეხვიე. -ლაშ ხომ არაფერი დაემართება?_უკვე ვბღაოდი მე -ნინიმ იცის როგორ გვიყვარს და არ დაუშვებს რომ რაიმე დაემართოს_დამამშვიდა ლაშამ,არადა მე უნდა ვამშვიდებდე