Barman (2)

.გავიხედე და ვის ვხედავ.. ის ბიჭი წეღან ქერა გოგოსთან ერთად რომ იჯდა ცოტახნისწინ. ოღონდ ამჯერად მარტო იყო. მისი დანახვისას რატომღაც სხეულში გამაჟრჟოლა. მაგრამ არ შევიმჩნიე და ბარის იმ ნაწილს მივუახლოვდი სადაც ის იჯდა. -რა გნებავთ?-ვკითხე და პასუხს

სიმპატიური უფროსი (4)

სახლში გაშტერებული ავედი და პირდაპირ ჩემ ოთახს მივაშურე... ყველაფერს რობოტივით ვაკეთებდი, არაფერი მახსოვს როგორ გავუხადე ტანსაცმელი და როგორ დავწექი... ნათლად მხოლოდ ზუკას სახე და სმს მახსოვს, რომელიც ძილის წინ ერთი ასჯერ მაინც წავიკითხე.. -სალომე

შარიდან შარში ~2~

საღამო იყო თან ვნერვიულობდი ,,ვაიდა თავში არაფერი დამარტყას-თქო,, თან იმას გავიძახოდი ,,ღისი ხარ ჩემო თავო მეთქი,, მივდიოდი თან ჩემს თავს ვლანძღავდი თან იმას ვიმეორებდი ნეტა მალე არ მივიდე მეტა მალე არ მივიდე-თქო ან ყველაზე კარგი ნეტავ სახლში არ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 3

აქ უკვე ისე ვიყავით "მუღამში" შესულები რომ ნერვიულობის ნაპერწკალიც აღარსად ჩანდა. სწრაფად გადავნაწილდით, გოგა, მათე და მარიამი სხვადასხვა კაბინეტებისკენ წავიდნენ, მე კი ისეთი ადგილი შევარჩიე, რომ სამივესთ ადვილად მიმეწვდინა ხმა. ტელეფონი არ რეკავდა,

მარტო სექსისთვის გინდოდი?! (1 ნაწილი)

ვერცერთი ვერ აზროვნებდა მთვრალი ადამიანები საერთოდ ვერ აზროვნებენ და გათიშული მთვრალები იაზროვნებენ? რაღაც არა მგონია ოთახში გაბმული კვნესა. საწოლში ორი სხეული ერთმანეთზე მიკრული. აზროვნება ნოლი .არავინ იცოდა რა მოხდებოდა ხვალ მათთვის მთავარი იყო

ნაყიდი სილამაზე [17 თავი]

-ევა სახეზე ფერი არ გადევს. -არაფერია ანა, კარგად ვარ. -რას ნიშნავს კარგად ხარ, სარკეში არ ჩაგიხედია? -მართლა კარგად ვარ. -გამომართვით._ ალექსანდრე ჩემ გვერდით დაჯდა. მე და ანას ყავა და ფუნთუშა გამოგვიწოდა -მადლობა. მე მართლა არ მშია,

მე მერიენი ვარ! თავი I

ერთხელ, როდესაც ისტორიის გაკვეთილიდან სახლში ვბრუნდებოდი მეტროთი, ჩემს გვერდით სკამზე დავინახე დაყრილი ფურცლები. შეიძლება ყურადღებაც კი არ მიმექცია, რომ არა ფოტოსურათი, რომელიც ფურცლებს შორის მოჩანდა. ვეღარ გადამეწყვიტა რა მექნა

ბოლო გაღიმება (თავი 2)

-ან ხუთ წუთში შენთან ვართ და ყავა გავიკეთე რა.. -კაი კაი გელოდებით მალე. მართლაც ხუთ წუთში კარებზე ზარის ხმა გაისმა. -რას შვები გოგოო, სად დაიკარგე მთელი კვირა? საყვედურებით დაიწყო შეხვედრა ელემ. -გამარჯობა ელენე. თითქოს კითხვა ვერ გაიგო ანამ და

შემიყვარდი, პატარავ! (3 ნაწილი)

ტელეფონზე ლაპარაკს რომ მორჩა, სახლში შევიდა. დედინაცვალმა დაუძახა: -სანდრო მობრძანდი აქ! -რა არი დედა? -ვინ გოგოს მამას ეხმარები შენ? ასეთი ქველმოქმედი როდის მერე გახდი? -სანამ მამაჩემს შეუჩნდებოდი მანამდე.ნაგლად გაუღიმა სანდრომ. -ნუ მეპასუხები

წითელი ფეხსაცმელი [5]

თორმეტი რომ გახდა, გიგიმ მის მკერდზე მიხუტებულ ქალს კიდევ ერთხელ მხურვალედ აკოცა, უთხრა, წასვლის დროაო და წამოდგა. «ყველაფერი დამთავრდა», _ გაიფიქრა ნიამ. გიგი ახვლედიანი ახალ დღეს იწყებს. მან მიიღო სიამოვნების საჭირო დოზა, ახლა წყალსაც გადაივლებს