გაზაფხულს გავცვლიდი შენს ერთ კოცნაში ... 7

როგორც კი ლიფტში შევედით ხელი მაგრად მოვუჭირე და თვალებიდან მაინც გადმომცვივდა ცრემლები -მაშო მაშო , ნუ ტირიხარ , რა გატირებს? აქ არ ვარ? ხო გითხარი არა არაფერს დაგიშავებსთქო - ცრემლები მომწმინდა და გულზე მიმიკრო. მეც მისი საქციელით გახარებული

დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი III)

შემდეგი ერთი კვირა სანდროსთან ერთად გავატარე. ძალიან მხიარული და კარგი მოსაუბრე ბიჭია. იუმორის გრძნობაც ზომის ფარგლებში აქვს ამიტომ მასთან ვერ მოიწყენ. ხან ტყეში ვსეირნობდით, ხან ტბაზე, ხან კიდე მდინარეზე დავდიოდით. ის თავის თავზე მიყვებოდა,

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (2 თავი)

საშინლად ეზარებოდა ყველაფერი. ცუდი ამინდი რომ იყო თვითნაც ცუდ ხასიათზე დგებოდა. არადა ადამიანი იუმორი, ადამიანი მხიარულება და მოსიარულე ღადაობა იყო. მაღვიძარამ რომ დარეკა, ხელი მაგრად მოუქნია და გააჩუმა თუმცა აღარ დასძინებია. ასე

"მეორე მე" VI თავი

მეორე დილით, როდესაც თვალები გავახილე ერეკლე და ნინი დავინახე ვარდებით ხელში. ულამაზესი ასი ვარდით თაიგული შეეკრათ და ყურებამდე გაღიმებულები შემომცქეროდნენ. -იმედია "სიურპრიზს" მიიღებ და გვაპატიებ ბუტია.-ბუტია აქამდე არ დაუძახია ერეკლეს და იმდე

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი... ჰალსტუხით [18]

გაჩერებისაკენ წავიდა, რომ თვალში უკვე ნაცნობი შავი ბე ემ ვე მოხვდა.. საშინლად გაუხარდა ტატოს მანქანის დანახვა .. მაშინვე ჩქარი ნაბიჯით წავიდა მანქანისაკენ.. ტატომაც არ დააყოვნა, მანქანის კარი გამოაღო და ღიმილით შეეგება თავის გადაღლილ გოგონას .. -

უბრალოდ მიყვარხარ (14)

ეს ვთქვი და რესტორნიდან გავვარდი.. მანქანას სწრაფად ვმართავდი და 10 წუთში სახლში ვიყავი... ჩმოდანი გადმოვიღე და ტანსაცმელი რასაც ქვია ჩავყარე... აეროპორტში დავრეკე და ერთი ბილეთი დავჯავშენე პარიზისკენ.. ფრენა დღეს დილის 6 საათზე იყო.. სახლში რომ

ნერვებზე მოთამაშე (1)

-ჩემო სულის ნაწილებო, არც კი მჯერა, სწავლა რომ დავიწყეთ!-თქვა თვალებგაბრწყინებულმა ბიჭიაშვილმა და გოგონები გულზე მიიხუტა. როგორც ყოველთვის, უამრავი ხალხი ირეოდა უნივერსიტეტის ეზოში, ზოგიც იცინოდა, ზოგიც განმარტოებით იჯდა და ტელეფონს ჩაჰკირკიტებდა.

მე ორმაგი ტყვე ვარ-10 თავი

ცხვირში აუტანელმა მწარე სუნმა შემიღიტინა,შევიმშმუშნე მაგრამ განძრევა გამიჭირდა.წამით შევფიქრიანდი ვერ აღვიდგინე სად ვიყავი და რატომ ვიყავი.თვალები ძლივს გავახილე,არემარე გაჭირვებით მოვათვალიერე,თავი საშინლად მტკიოდა,მივხვდი პალატაში ვიწექი,გასული

Давай за жизнь (6)

უკვე ერთ კვირაზე მეტი გავიდა,ბატონი ალექსანდრე კი არსად ჩანდა,ტასო ადგილს ვერ პოულობდა,ვერ ხვდებოდა რატომ არ მოვიდა მამამისი და ა წაიყვანა სახლში...დავიჯერო ვერ მიხვდა რომ სახლლში არ ვარ...ბიჭები მორიგეობით შემნოდიოდნენ და საჭმელი

აქ არ არსებობს შუალედი-ყველაფერი ან არაფერი{8}

არ დამიძინია ან როგორ შემეძლო დაძინება,როცა ვგრძნობდი ამხელა სიყვარულს?! ამხელას ვამბობ, რადგან ის იმხელაა, რომ ვერსად დაეტევა და მისი ზუსტი განსაზღვრა შეუძლებელია. სიყვარულიც ხომ შუძლებლის შეძლებაა. გიყვარდეს ადამიანი ეს, მართლაც, შეუძლებელია. მე