თინეიჯერის დღიური (დღე4 )

ზოგჯერ ჩვენს ცხოვრებაში ხდება მოულოდნელობები. სწორედ იმიტომ ჰქვია ეს სახელი, რომ არავინ იცის როდის და როგორი იქნება ეს მოულოდნელობა - კარგი თუ ცუდი. სიურპრიზები არასდროს მიყვარდა, რადგან არ ვიცი რას უნდა ველოდო მათგან. დღევანდელმა მოულოდნელობამ ჩემ

სულ ვფიქრობ ნეტა როგორ შევხვდით ერთმანეთს

სულ ვფიქრობ, ნეტა, როგორ შევხვდით ერთმანეთს, რომ არ ავცდით, არათუ გზაზე, არამედ დროსა და სივრცეში, საუკუნეებში,

ბედისწერა - 13

ირაკლი ჩემი ბედნიერების წყარო გახდა. ვერც წარმომედგინა აქამდე ადამიანს ამხელა სიყვარული თუ შეეძლო. ასე მეგონა სულ სხვა ადამიანად ვიქეცი. ყველაფერი ლამაზი მეჩვენებოდა.

***

-გამარჯობა, ნათლია,-მკრთალად გაუღიმა-როგორ ხართ? -კარგად, ჩემო შვილო. შენ? -გმადლობთ, მეც კარგად. -საუბარი გინდა?-მიხვდა მაშინვე რაც აწუხებდა გოგონას... -დიახ. -გისმენ, ჩემო გოგონა.

შეჯახება ზევსთან (თავი 16)

-ეგ თქვენზე იყოს_მოუთმენლად შესძახა ბიჭმა საპასუხოდ და გამოაღო კიდევაც კარები. იმხელა იმედგაცრუება დაეტაკა ამაღლებულ განწყობაზე მყოფს თვალებში სიბნელე ვეღარ აღიქვა, თავბრუსხვევას ვეღარ გაუძლო და იქვე ჩამოჯდა ასვალტზე.

შენთან ერთად I ნაწილის დასასრული

“ძილის წინ ყოველთვის არის გარდამავალი წამი, როცა საკუთარი თავი ყველამ ვიცით” – გურამ დოჩანაშვილი

ვნების სურნელი #4

რაჭიდან ჩამოსულებს რამდენკმე საათი სუნთქვა საშინლად უჭირდათ. თუმცა მშობლიური კერა მაინც გირჩევნია რაცარუნდა ცუდი ჰავა იყოს. თბილსს კი განსაკუთრებული ტალანტი ჰქონდა, საიდანაც არ უნდა ჩამოსულიყავი წასვლა გიჭირდა. ადაპტაციას ადვილად გადიხარ და მაშინვე

♥︎-!

თოთხმეტი...თხუთმეტი...ოცი...თუ თვის ბოლო... ყოველთვის შენ გელი, შენ ჩემო დღის ბოლო!

აივნის ბიჭი და მე(სრულად)

მშობლებთან ერთად სოფელში გავიზარდე, მაგრამ 18წლის გავხდი თუ არა თბილისში სწავლის გასაგრძებლებლად წამოვედი.

ახალი სიცოცხლე III-თავი

ბავშვები,ყოველ დილას შემოირბედნენ ჩემს პალატაში თავიანთი სათნო ღიმილით, პოზიტიურ განწყობას მიზიარებდნენ და ტრადიციისამებრ ბუფეტში ხელიხელ ჩაკიდებულნი ცოცხალი ჯაჭვით ჩაბმული მივდიოდით .