მია (2 თავი)

მთელი დღე გული ვერაფერს დაუდო სამსახურში. სულ მიასა და მის ძმაზე ეფიქრებოდა და სხვა რამეზე კონცენტრირებას ვერ ახდენდა. ძლივს,ვიღაცამ სერიოზულად დააინტერესა და ისიც იმ ადამიანის და აღმოჩნდა,რომელსაც ყველაზე მეტად ვერ იტანს. შეუძლებელია ცხოვრება ასე

ფრინველის გათავისუფლება (თავი 3)

ბატონ საბას ანასტასიას პასუხი მოეწონდა და სასწავლებელში მიიღო, მაგრამ ანასტასიას ფეხი გადაუბრუნდა და პირდაპირ საბას ჩაუვარდა მკლავებში, ისინი გამოესაუბრნენ ერთმანეთს და ასე თუ ისე ერთMანეთი უფრო კარგად გაიცნეს. ანასტასია კი საბას გარეგნობით

ერთი ღამის შემდეგ (V)

ხვდებოდა რომ თავის დაშვებული შეცდომა თვითონ უნდა გამოესწორებია. სიამაყე უკვე უძლური იყო იქ სადაც სიყვარული სუფევდა. უფლება არ ჰქონდა დაეკარგა მამაკაცი, რომელსაც ორი სიცოცხლის სიყვარული ემართა.

დასაწყისი: თავი 1 - მეტეორიტი

მოვლენები ვითარდება მე-18 საუკუნის ბოლოს. მთავარი გმირი ამ თავში არის გაბრიელი. ის მის ბიძასთან ერთად მისურავდა ამერიკაში სავაჭრო გემით, მაგრამ გზაში ერთი ინციდენტი მოხდა, რომლის გამო მთელი მათი ცხოვრება შეიცვალა...

ფსიქოპათოლოგია (ნაწილი 1)

თავისი ცხოვრების მანძილზე ადამიანს უამრავი ემოციის გადატანა უხდება. მაშინ, როდესაც ეს ემოცია მძიმე ხასიათს იძენს და დომინანტური ან პრესტიტული ხდება ეს უკვე პათოლოგიაა. იმ შემთხვევაში თუ რაღაც მოვლენა ადამიანს ცხოვრებაში ზედმეტად პრესისტულია და

მეორე მეს

წავიდეთ, გავგიჟდეთ და შენსკენ გავწიოთ. გვერდით არ დამიჯდეთ, ეს სხვა მე გავხიოთ. წავიდეთ და გავქრეთ, შევცვალოთ ეს მიწა. სხვებს არ უნდა ვგავდეთ, მემ რაღაც შემფიცა. წავიდეთ და შევსვათ კვლავ ჭიქა ეს ღვინო. სიკვდილი ჩვენ შევთქვათ, რომ აღარ მეწყინო.

წყვდიადში მყოფის პირველი ნაბიჯი (ამონარიდი)

ჩვენ, უნდა წავიდეთ!.. დარწმუნებული ვიყავი ამაში. მეგონა, რომ ისიც, მაგრამ გამორიცხულია, მოხდეს ისე, როგორც გსურს... ის დარჩა, მე ვერ დავტოვე და მიუხედავად ამისა, თავს, მაინც მარტოდ ვგრძნობდი...

ის ღამე(თავი3)

როგორც კი გავედი სახეზე გრილი ნიავი ვიგრძენი და რაც შემეძლო ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი მხოლოდ ახლა მივხვდი რომ სანამ გამოვიდოდი სუნთქვა მიჭირდა ვიგრძენი რომ ცოტახანს მარტო დარჩენა მჭირდებოდა

ვალენტინა - 7 - +18

თვალებს თუ დახუჭავ უფრო მეტს დაინახავ ვიდრე შესაძლებელია.. - თვალები ფართოდ გაახილა და ინტერესით გადმომხედა. - ისევე, როგორც დუმილი. დუმილი სიტყვებზე დიდი პასუხია, არა? - ხო. როგორ გეტყობა რომ ქერა არ ხარ..

სიტყვების მხატვარი

მეწამულისფერ დარბაზში ფიქრებში დუნედ ჩაფლული,მწოლიარე მყუდროება კარის ჭრაჭუნმა და ქალის ფეხსაცმლის ხმამ დაარღვია. -რით დავიმსახურე თქვენი სტუმრობა ანაბელ..