მედალიონი

ერთ-ერთ ქალაქის განაპირას ცხოვრობდა ერთი ლამაზი ქალი სილამაზითა და სიკეკლუცითა არავინ იყო მისი შესადარი მისი იმედი და სიხარული იყო ქმარი და პატარა შვილი ცხოვრობდა ერთად თავის ქმარ-შვილით

შიშველ სხეულს საღებავით განგებ გისვრი

შიშველ სხეულს საღებავით განგებ გისვრი, მომწონს, როცა დილით ცდილობს მოშორებას, მომწონს, როცა სიცილითაც არ იღლები, როცა ნახატს გაჩვენებ და ვერ ცნობ შენს თავს.

'' Seconds '' (სრულად)

,,წამი’’ ცხოვრებაში არსებობს წამი.. წამი,რომელმაც შეიძლება მთელი ცხოვრება შეცვალოს. ყველაფერი სხვაგვარად დაგანახოს და გაგააზრებინოს. ასევეა ადამიანი, რომელიც ცხოვრებას გიცვლის, გილამაზებს. იმის მიუხედავად, რომ ცხოვრება რთულია, მას მაინც ზღაპრულად

მთვრალი ვარ და გზისპირს უკან მივუყვები მარტო

ფერი დეკემბრის და კერტებს გემო - ალუბლების უფრო. მინდა შენს ნეკნებზე ვწერდე ლექსებს. მთვრალი ვარ და ვაფრენ.

სტაჟიორი (მეორე თავი)

ოფისის წინ სამართალდმცავები იყვნენ, ასევე “მაყურებლებსაც“ მოეყარათ თავი, როგორც ჩვევია თბილისს. ხალხის მასაში ძლივს იპოვეს სალომე. -რა მოხდა? რა ამბავია? მაშინვე კითხვებით მიეჭრნენ. და ინტერესით სავსე მზერას არ აშორებდნენ.

დაწყევლილი სამოთხე (5 თავი)

ის ღამე ნარინჯისფერ-ვერცხლისფერი იყო. ერთდროულად ცხელი და ცივი - მზიანი და მთვარიანი. ორი სამყაროს ამოხეთქვა იყო. ფანჯრის მიღმა ვერცხლისფერ განთიადში ნარინჯისფერი ღრუბლები მოჩანდნენ... მთვარეს მზე ცვლიდა. ეს იყო განთიადი არა მხოლოდ ერთი დღის, არამედ

მე, შენ, სიკვდილი და სიყვარული

შენ ჯვარს იწერდი სიკვდილზე დიდხანს და მიღალატე სიკვდილთან კარგო მიყვარდი მაგრამ მითხარი იმ ხანს სიკვდილთან რომ გსურს ყოფნა სულ მარტო შენ ჯვარს იწერდი სიკვდილზე და თან კვლავაც არ გსურდა მოსმენა ჩემი მე სულ ვიდექი შენს მყუდრო სახლთან და არ მოვიდა აქ

უშანსოდ მტოვებ?!

ამ... ჩქარა კივილი დაიწყე... როგორც კი პირი გავაღე ჩემ გვერდით მწოლიარე შეირხა, ხელი მომაშორა თუარა ფეთიანივით წამოვხტი, ზეწარი შიშველ სხეულზე შემოვიკარი მთელი ძალით, აბურდული და წინ ჩამოყრილი თმა უკან გადავიწიე და როგორც იქნა შევხედე საწოლს.

მე,შენ და გალაკტიონი (IV თავი)

-დადებითი რომ აღმოჩნდეს მერე რა ვქნა? -მხოლოდ ის ვიცი,რომ დედაშენს ვეტყვით და ჩვენ სამი ერთად გავზრდით. -მომავალი დამენგრევა მანონი.

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 7)

ანდრიაძის დანამულ მუცელზე ედო თავი და ფეხებზე დააცოცებდა ძლიერ ხელს..არცერთს ხმა არ ამოუღიათ, ორივე დიდ ბედნიერებას გრძნობდნენ! იმაზე კარგი და სასიამოვნო რა არის როცა იმ კაცს ეკუთვნი ვინც გიყვარს, ან ის ქალი გეკუთვნის რომლის გამოც შეგიძლია მთელი