გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (თავი 5)

ალექსანდრე დავინახე და გავჩუმდი, ჩემთან მოვიდა... -გოგო ნორმალური ხარ? ასე ხომ გაცივდები წამოდი სახლში წაგიყვანო... წამოდი ჩაჯექი მანქანაში.-ხელი მომკიდა და მანქანისკენ წამიყვანა... -გამიშვი.... არ მინდა... არ მინდა სახლში სეირნობა მინდა... არ

კალათბურთელები (ნაწილი 8 დასასრული)

მოკლედ მაქსიმალურად ვეცადე იმედები არ გამეცრუებინა თქვენთვის, იმედუა მოგეწონებათ და რამეს არ მიწყენთ, ამ ისტორიას ვამთავრებ თუმცა ძალიან მალე შემოგიერთდებით ახლით, რომელიც უკვე მუშაობის პროცესშია, დროებით...

ცისფერი 4

მაქს გულიანად გაეღიმა გოგონას წელზე ხელი შემოხვია და ცრემლიან ბაგეებზე დაეწაფა.ქენდისი ისევ აგრძელებდა ტირილს,ეს სევდიანი ტირილი როდი იყო . მის ბაგეებს ცისფერი სიყვარულის წვეთები ასველებდა.

ნუ მეთამაშები.! (თავი 17)

-ვიქტორია, მაპატიე რომ ვერ დაგიცავი.-დარდიანი თვალები შემომანათა. ღმერთო როგორ მიყვარდა ეს თვალები, მის ყურებაში შემეძლო საუკუნე გამეტარებინა, ვიძირებოდი მის შავ თვალებში. მიყვარს! მე ეს კაცი გაგიჟებამდე მიყვარს!

რეალობასა და არარეალობას შორის

თვალებს ვხუჭავ,მეღიმება,სასიამოვნოდ თუ მწარედ არ ვიცი ჯერ ვერ ვამბობ ზუსტად მაგრამ ვიცი რომ მჭირდება უმოძრაოდ, თვალებდახუჭულ მდგომარეობაში ყოფნა.ისევ ვიღიმი და წარმოვიდგენ,წარმოვიდგენ თვალებს

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა...

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს მე ვგრძნობ, რომ მცივა და მენატრები,მაგრამ ვერ გხედავ როგორც სიცივეს.გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს.

ერთადერთი იმედი (მეხუთე ნაწილი)

მოსაღამივდა , თაკომ ბავშვი დააძინა და სტუმრებს ელოდა , მანამდე კი სუფრა გაშალა , ლევანიც ეხმარებოდა , ერთად ტრიალებდნენ . ბოლოს ლევანმა გამბედაობა მოიკრიბა , თამოს ხელი ხელებში მოიქცია

დეკემბრის ცა'მეტი {1}

_ვიცი რომ შენ ხარ ის ვისთანაც ცხოვრება დავაკავშირე .... ვინც მთელი არსებით მინდა და დაივიწყე ჩემი ამნეზია _ათრთოლებული ხმით უთხრა და თითები ისევ შეახო მენჯთან გამოსახულ მორიელს . შემდეგ მთელი სხეულით იგრძნო ალასანიას სიმხურვალე...

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (დასასრული)

ცხოვრება თითქოს სიზმარს გავს... არის მომენტები, როდესაც გინდა ცხოვრებაში მოვლენილი მომენტები კოშმარული სიზმარი იყოს, გამოიღვიძო ოფლისგან დაცვარულმა და ბედნიერმა გაიღიმო, რომ ეს მხოლოდ

მაშინ მიმატოვე როცა მჭირდებოდი...

მაშინ მიმატოვე,როცა მჭირდებოდი.როცა უშენობას გაედგა ფესვი,როცა ემოციებს ვეღარ ვიოკებდი,როცა უშენობით,სახეს ვიხოკავდი.მაშინ მიმატოვე,როცა მჭირდებოდი.როცა ღამე თვალზე ცრემლი მადგებოდა,