სულის გავლით #2

ლექციები დასრულდა და სახლში წავედი. შიგნით შესულს კაილი დივანზე მწოლიარე დამხვდა, მგონი ეძინა. თითის წვერებზე ავიწიე და ფრთხილად მივუახლოვდი, ზემოდან დავხედე, პატარა ბავშვს გავდა, სახე ახლოს

ყინულისფერი (ნაწილი 5)

როცა წერა გადავწყვიტე, ვთქვი რომ მასზე ერთ სიტყვასაც არ დავწერდი თუმცა არ გამომივიდა, თავში მისი სახელი თითოეული აბზაცის ბოლოს აღასჯერ მაინც მიტრიალებდა და თავს არ მანებებდა. არავის

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (სრულად)

სოფელში დავიბადე და გავიზარდე,სწავლა თბილისში დავიწყე და მუშაობაც იქვე გავაგრძელე,შემდეგ იყო რაღაც,რისი დავიწყებაც მინდოდა,ამიტომაც ლონდონში გავემგზავრე,პატარაობიდანვე მინდოდა იქ სწავლა,

სიყვარული არ არის შეცდომა

შფოთვა სხვადასხვა ხარისხით ყველასთვისაა დამახასიათებელი და ადამიანები ხშირად ატარებენ სხვადასხვა "რიტუალებს", რომელთა საშუალებითაც ცდილობენ თავიდან აიცილონ უსამოვნება. ამ ტიპის რიტუალებად შეიძლება ჩაითვალოს ხეზე სამჯერ დაკაკუნება, "იღბლიანი" კალმით

იისფერი სიყვარული #6

მოულოდნელობისგან კესომ ჯერ თვალბი გააფართოვა, შემდეგ დაიწვრილა და თავიც ერთი ორჯერ გაიქნია, ახლა კი ნამდვილად ინანა აქ წამოსვლა, დემეტრეს არასდროს მნოუყოლია მისთვის მის ფინანსურ შესაძლებლობებზე, არც არასდროს დაინტერესებულა რადგან უყვარდა დემემოხდა

მაინც ჩემი იქნები(7თავი)

იმ დღეს კარგად გავერთეთ,სიმართლე და მოქმედებაც ვითმაშეთ,ვითამაშეთ რა მათ ითამაშეს, მე თამაშიდან გამომაძევეს,რადგან ამ თამაშში ყოველთვის ვჭინჭყლობ,როდესაც არმინდა ამა თუ იმ მოქმედების შესრულება უამრავ მიზეზს ვიგონებ,მოკლედ დიდხანს არ გავჩერებულვართ

მეორე სახე (დასასრული)

- ყველაფრისთვის დიდი მადლობა თომა.. - რას ამბობ, პირიქით.. გმადლობ, რომ წამოხვედი - გაიცინა თომამ.. შემდეგ ელენეს ჩამოყრილი თმა ყურზე გადაუტანა და ისევ აკოცა ტუჩებზე.. მხოლოდ ეს კოცნა სულ სხვანაირი იყო.. უფრო მეტი ვნებით და სიყვარულით სავსე..

პაპასკირი და ბაბუციძე 5

გიორგი მანქნაიდან გადმოვიდა და კატოსკენ გაემართა . კატომ ჯერ იფიქრა შევალ შიგნიტ იქ ვერაფერს გააკეთებსო მაგრამ მერე გაახსენდა რომ გიორგისთვის ადგილს და დროს მნიშვნელობა არასდროს ჰქონია, არც იქ მყოფნი ადარდებდა , აზრი არ ჰქონდა გაქცევას ამიტომ

უსათაურო

-გოგონა, გოგონა, მგონი ეს თქვენ დაგივარდათ! ახლაღა გამოვფხიზლდი. უკან მივიხედე, ახალგაზრდა მამაკაცი სულელური ღიმილით მომშტერებოდა და ხელში ჩემი კუბოკრული შარფი მაგრად ჩაებღაუჭა. ყველაზე მეტად მამრთა მოდგმაში სულელური და არაფრის მთქმელი ღიმილი

ემიგრანტებს (სრულიად)

ლიანდაგების გასწვრივ ალვის ხეები ჩემწკრივებულან, ალბათ შემოქმედს ასე დაუწესებიაო. მაცხოვრებელი ბევრია აქ, მაგრამ არავის ახსოვს მათი ისტორია. გაზაფხულია ქარი ქრის. ქარს თავის ჭკუაზე მოუხრია ალვის ხეები. არც მინდვრებს და იქვე მიწაზე ამოსულ ნარცისებს