DID _ წყევლით შებოჭილი 1

ნათია მხოლოდ ერთი ადამიანი იყო , მაგრამ არა მხოლოდ ერთი პირი . მასთან შეხვედრისას ვერაფერს შეამჩნევდით თუ მიჩვეული არ იყავით მის '' მრავალმხრივობას'' . ხშირად შეხდებოდით ნათიას სხეულში მოხუც ქალს , რომელსაც ნათიას პლუს ერთ ზომა სათვალეზე მეტი

ერთი ნაბიჯი ბედნიერებისკენ (მეორე თავი)

მთელი უნივერსიტეტი ჩვენ გვიყურებს . ნუ მე მაგარი მ...ია რას იჭორავებენ ჩვენ ზურგს უკან , მაგრამ ვიცი რომ შენ არა , ამიტომ ჩაჯექი მანქანაში . - აუღელვებლად ლაპარაკობდა მამაკაცი . ნენემაც უკან მიიხედა და მართლაც ასე იყო , ყველა ვინც უნივერსიტეტის

ვზივარ ობლად..

იჩქარიან ბნელეთში ჩაშვებული ღუზები, მისტირიან სედებში ჩახავსებულ ქიმერებს, მორჩა.. გაჰქრნენ, წავიდნენ, არ არიან მუზები, გემის ქიმზე დარჩენილს, ობლად, ვინღა მიმღერებს..

გულის ფეთქვის მიზეზი (თავი 3)

მხოლოდ გარეთ გამოსვლისას შეამჩნია, რომ ტიროდა. ცრემლებით დასველებული ღაწვები ერთიანად გაეყინა და სწორედ ამან გადააწყვეტინა წვეულებისათვის გრანდიოზულად მოხატული თვალების გამშრალება. კიბეებზე ჩამომავალს რამდენჯერმე მტკივნეულად გადაუბრუნდა ფეხი, ამიტომ

რაც ზაფხულში ხდება , ზაფხულშივე რჩება..(ნაწილი 5)

რაც უფრო მეტად ახლოვდებოდა საღამო ხასიათი მეტად მიფუჭდებოდა. არ მინდოდა გარეთ გასვლა და მითუმეტეს ნინის გაცნობა. ხომ არაფერი დაუშავებია, მაგრამ უკვე არ მომწონდა. ასეა თურმე ყოფილ შეყვარებულთან ვერ იმეგობრებ, სისულელეა, როცა სხვას დაინახავ მასთან ან

სიყვარული როგორც ასეთი (თავი მეოთხე)

რა შენ-მითხრა და სახე ახლოს მომიტანა მისმა ცხელმა ჰაერმა თავბრუ დამახვია -ამას ვერ გავუძლებ-ვთქვი და ტუჩებზე ვეცი. ალექსანდრემ ჩაიღიმა და კოცნაში ამყვა, ისე მომძვრა პირსახოცი ვერც ვერაფერი გავიგე და ალექსანდრეს წინაშე სრულიად შიშველი დავდექი.

სამუდამოდ 2

თვალები ვჭყიტე ეს...ეს ხომ პანდაა, უზარმაზარი პანდა. საოცარია ნეტა ვისია, გავიფიქრე თუ არა უკნიდან ვიღაც მომახტა, უცებ შევტრიალდი. ვიკი იყო და გაფარტოებული თვალებით იყურებოდა. ხელის ერთი მოძრაობით გვერდზე გამწია და პანდას ეცა, აწევა უნდოდა მაგრამ

K

ისევ შემაწუხა მუზამ შენზე ფიქრით, მსურს კვლავ გამოვხატო ჩემი მონატრება, ახლა შენ ახლოს ხარ, ჩემთან ისე ახლოს, რომ მე შემიძლია შენთან შეჯახება, თუმცა მანძილი

ბედნიერი ზაფხული(მეორე თავი)

უკვე ძალიან ნასვამები ყვნენ წასვლა, რომ დავაპირეთ მე კი სასმელი არ დამილევია რადგან არ მიყვარს დალევა მომიწია საჭესთან მე დავმჯდარიყავი ლაზარემ მომახსენა, რომ დამიანე ჩვენთან იცხოვრბდა სანამ, მის სახლში რემონტი არ დასრულდებოდა ჩვენც მივედით სახლდი

მე ჩემი ზღვა მქონდა...

მერე გავშალე ფრთები და უსასრულო ფრენაში ჩავები, სახით მივაპობ ახლა ქარებს და ვხვდები ეს დამღუპველია, კიდევ იმას ვხვდები რომ წვიმისთვის უნდა ილოცო, ხელით უნდა ზიდო წყალი, ცრემლით უნდა აავსო გუბე, მაგრამ უნდა აცხოვრო მუდამ, არასდროს უნდა დააშრო შენი