სიჩუმე,ჩემთან [1 თავი]

მას კი,ალბათ მე აღარც ვახსოვხარ.ისიც აღარ ახსოვს მისი ხათრით თმა სულ გაშლილი რომ მქონდა.არც ის როგორ ვღელავდი სანამ ვნახავდი.არც ის მასთან კამათის დროს, რომ ყელში ბურთი გაჩხერილი მქონდა.არც ის როგორ მიყვარდა...არც ის როგორ მენატრებოდა...როგორ არ

მარადიული სიყვარული?ჰმ... თავი (9)

-ჰო ვიცი-ვუთხარი და გავუღიმე მერე თავი დავდე და ვერცკი მივხვდი როგორ ჩამეძინა ღამე ციოდა უცებ ვიგრძენი რომ ბექამ პლედი გადამაფარა ....მერე მშვიდად და გემრიელად დამეძინა....დილით რაღაც ხმაურმა გამაღვიძა

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (11)

12 საათს ხუთი წუთი აკლდა როცა დაჩი ჩემთან მოვიდა და მითხრა.-ჩემო პრინცესა მინდა იცოდე,21 წელია ესე არავინ მყვარებია რომ მასთან ერთად ციხეში მოვხვედრილიყავი.-დაჩმაჩ 17 წლის განმავლობაში

ბირჟაზე დაწყებული სიყვარული (დასაწყისი)

სანამ იმ ადგილას მოვხვდებოდი საცხოვრებლად მანამდე ,დიდი ოჯახური ტრაგედია გადამხდა თავს, ამიტომაც გადმოვედით საცხოვრებლად შენთან,შენს სახლთან ახლოს!ამ ტრაგედიამ სრულიად გამანადგურა, თუმცა ყველაფრის გადატანა მარტივად შევძელი.ახალი მეგობრების,ახალი

იქ სადაც.. 1

ხშირად მიფიქრია სიკვდილზე.. ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს, რა ხდება სიკვდილის შემდეგ? ადამიანი უბრალოდ კვდება, თუ სადმე მიდის? გამარჯობათ მე ლინდა მქვია, თვრამეტი წლის, სკოლა ახლახანს დავამთავრე და ქალაქში გადმოვედი უმაღლესი განათლების მისაღებად,

ცუდს ყოველთვის მოსდევს კარგი (დასასრული )

ჩემს ოთახში ვიყავი დამალული, როცა კარების ხმა გავიგე. ალექსანდრე მოვიდა! ჩემმა გულმა გაორმაგებულად დაიწყო ფეთქვა, ხელს ვინიავებდი და დამშვიდებას ვცდილობდი. ნეტავ რა რექცია ექნება?! ჩუმად გამოვედი ოთახიდან და ამ დროს წამოძახილის ხმაც გაისმა. - ეე

გზა შენისაკენ (თავი 3)

გოგონა რომელიც, ახლა ქუჩაში იდგა და თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა! განსხვავდებოდა ძველი ვიზუალით, ადრე მას მხოლოდ ბრეკეტებში და გამოყრილი სახით დაინახავდით, ისიც იშვიათად,სკოლაში. დიახ, სკოლასაც კი აცდენდა, კომპლექსს შეერყა. ოთახში ძველებური დიდი

არანორმალური (4)

მოკლედ ვუთხარი რომ ისევ იქ შემხვედროდა, სადაც ველოსიპედი გამოვართვი და დავაწექი ველოთი იმ გზას. რომ მივედი, ის ბიჭი უკვე იმ ხის ქვეშ იჯდა და მელოდებოდა. ისე ძალიან "სიმპაწიაგა" ბიჭი კი იყო. რომ დამინახა გამიღიმა. მეც მივედი, ველოსიპედი ხესთან

"აფხაზეთის შვილი ვარ"

აფხაზეთის შვილი ვარ და ამაყი ვარ ამით მოგონებებს თავს ვუყრი და გავიხსენებ წამით მახსენდა ჩემი ოდა და ის თბილი წლები ბებოს "ძუნუ"მახსენდა ჩემი თბილი კერა. გალის წყალზე მე და ქარი როგორ ვთამაშობდით, მერე მამას გავიხსენებ მივარცხნიდა დალალს თან

უსასრულო ღამე და უსასრულო სიბნელე

ღამეა, ბნელა. გარეთ რომ გახვიდე, ვერაფერს დაინახავ. მის გულშიც ისეთივე სიბნელეა ჩემს მიმართ, როგორიც გარეთ. ერთადერთი ნათელი რამ იმედის შეუმჩნეველი სხივია, რომელსაც მხოლოდ მე ვხედავ. ეს სხივიც ნელნელა ქრება და სამუდამო სიბნელეში მტოვებს. ქარია,