ლავ დეჰ და რობოტები

ტვინი, რატომ დამსაჯე აქაურობით? ამ ჩაბნელებული ოთახით, სადაც კოსმოსური ყვითელი განათებაც კი არ არის ნამდვილი.ამ ბოლო კატაკანასაც გავუგზავნი და მერე თავს ავიფეთქებ. ჩემს სატრფოს ყოველთვის მოწონდა მატრიქსის დარღვევის იდეა, მიყვებოდა რომ ჩვენერთად

მომკიდე ხელი - თავი მეოთხე

რომანი, სახელწოდებით „მომკიდე ხელი“ გვიყვება ისტორიას 14 წლის თბილისელი გოგონას, მერის შესახებ, რომლის ცხოვრებაც რადიკალურად იცვლება, როდესაც მის კლასს ახალი მოსწავლე, გაბრიელი შეემატება, რომელმაც მძიმე დაავადების გამო მხედველობა სრულიად დაკარგა.

რას ელი ჩემგან ? 5

-ბებო, სიმართლეა.- როგორ ამომივიდა ეს სიტყვები არ ვიცი მაგრამ კარგი რომ აღარ მოხდებოდა არაფერი ეს ვიცოდი. თამროს ჯერ სიცილი აუტყდა, შემდეგ დამშვიდდა და მრისხანე სახე მიიღო, ჩემსკენ სახით გადმოიწია და თვალებში ჩამხედა

ყველა ქალში ,, წყეულ დედაჩემს ვხედავ"( II ნაწილი) 18+

შე კახპა, შე ბ**ო! ამას გვიმალავდი არა? -გავშრი, ლოყაზე ხელი ვიტაცე, თეკლას გავხედე, ბავშვის თვალებში საშინელი შიში იდგა. სანამ მე გაოგნებული ვიდექი მეორე სილაც დამაწია. მა, რატომ ცემ დედას, აკივლდა , გადალურჯდა ბავშვი და შემომეხვია.

ვნებისფერი (სრულად)

მარცხენა თეძოზე ერეკლეს ტატუს ვეხები, რაზეც იღიმის და ხელს ხერხემლიდან ჩემი ტატუსკენ ასრიალებს, ნაზად უსვამს თითებს და ჩემი ტატუს წარწერას ჩურჩულებს. -We can fly. -საპასუხოდ მე მისსას. -We can love. -ეს ტატუები შემთხვევით არ აგვირჩევია, ბედისწერა

რას ელი ჩემგან ? 4

დილიდან დაძაბულმა გავიღვიძე, ყველაფერს მექანიკურად ვაკეთებდი.გული ვერანაირ საქმეს ვერ დავუდე. თან უკვე საკმაოდ გრილოდა ოქტომბერ შემოპარულ ჩემს სოფელში.

ჩვენ არასოდეს ვიქნებით მარტო-4

-მთელი ზაფხული ძალიან ცხელოდა თბილისში ძლისვ გაწვიმდა და აგრილდა. გრილი სასიამოვნო საღამო იყო თათა მარტო მისეირნობდა ფეხით ქუჩაში გვიანი იყო მაგრამ სახლში ვეღარ გაჩერდა, ფიქრებმა ხან საით წაიღეს ხან საით ვინმესთან საუბარი უნდოდა, ყველაფრისგან

მომკიდე ხელი - თავი მესამე

რომანი, სახელწოდებით „მომკიდე ხელი“ გვიყვება ისტორიას 14 წლის თბილისელი გოგონას, მერის შესახებ, რომლის ცხოვრებაც რადიკალურად იცვლება, როდესაც მის კლასს ახალი მოსწავლე, გაბრიელი შეემატება, რომელმაც მძიმე დაავადების გამო მხედველობა სრულიად დაკარგა.

03.09.2023

ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო როგორც ყოველთვის. სამსახურიდან დაღლილი გამოვედი და სარაჯიშვილის მეტროში ჩავედი. ტაბლოს შევხედე და ერთი ჩავისუნთქ-ამოვისუნთქე.

უკანასკნელი წვიმა

იქნებ წვიმიან ამინდებს ყველაზე მეტად ჩვენ ვუხდებით. ხელჩაკიდებულები, შეიძლება ჩახუტებულებიც კი, ან უბრალოდ ერთმანეთის გვერდიგვერდ მიმავალნი.