მასში დაკარგული თავი პირველი

გამარჯობა მე ვარ მარიამი 16 წლის. მაქვს წელამდე ყავისფერი თმა, ასევე ყავისფერი თვალები. მყავს ორი გიჟი გიჟთა გიჟი, გადარეული მეგობარი ანი ჩოგოვაძე და ემილია გვანცელაძე. მოკლედ ჩვენ ერთ სკოლაში ვსწავლობთ ერთმანეთის ყველაფერი ვიცით აბსოლიტურად

ანუკი(19)

უნივერსიტეტში რო ვიყავით, საერთო მეგობრები გვყავდა და ხშირად ვხვდებოდით ერთმანეთს... სანდრომ... მაშინ მითხრა რო არ უყვარდი ისე როგორც შეყვარებული, უბრალოდ შეეცოდე მაშინ და ... -შევეცოდე?!

სულ მარტო (ნაწილი 2)

როდესაც ადამიანს იდენტობის დისოციაციური აშლილობა გჭირს და თან ამ ყველაფერს ხვდები და აანალიზებ, რომ შენი ცნობიერების ფრაგმენტულობა ოთხივე მიმართულებით ვითარდება და ემსგავსები ქარში გადაშლილ ფოტოალბომს ან სულაც დაფორმატების პროცესში მყოფ მეხსიერების

ყველას წინააღმდეგ (თავი 16) დასასრული

რამდენიმე საათში უკვე მე ვკიოდი და ვტიროდი ტკივილებიდან და ვცდილობდი პაწაწუნა არსებას ცხოვრების დაწყებაში დავხმარებოდი.რამდენიმე საათში უკვე მე ვკიოდი და ვტიროდი ტკივილებიდან და ვცდილობდი პაწაწუნა არსებას ცხოვრების დაწყებაში დავხმარებოდი. -რა ლამაზი

მარიონეტი (მეათე თავი)

მიუხედავად მეუღლის მუქარისა, ღამის გასათევად სხვაგან წასვლა აზრადაც არ მოსვლია. ალბათ, უცნაურად მოგეჩვენებათ, მაგრამ გათხოვების დღიდან მოყოლებული, არ ახსოვს ერთი ღამე მაინც გაეტარებინოს მისგან შორს. - სულ აიღე ხელი მშობლებზე! - იმდენად ცხადად

სიყვარულის თეორია

ყველაზე კარგი მაინც იმის გაცნობიერებაა, რომ გვერდით გყავს ადამიანი, ვისთან ერთადაც ტირილის არ გრცხვენია, საერთოდ არ ფიქრობ იმაზე, რამდენად ცუდი შესახედაობა გაქვს ამ დროს, რადგან იცი, რომ შენი დანახვისას მხოლოდ ცრემლეზე ფიქრობს.უთი წლისა უფლებას

პირველი და უკანასკმნელი (7თავი)

ესეც 7 თავი. ალბათ მოგეწონებათ და დაგაინტერესებთ ,ძალიან მიხარია ,რომ მოგეწონათ .ყველანაირად შევეცდები,რომ არცერთი დღე ჩვაგდო და ყელა დღე შემოგთავაზოთ ახალ-ახალი თავები.წამოხტნენ,უნდოდათ ,რომ მისთვისაც გადაეცათ საჩუქრეი,თუმცა როდესაც ის და

გაელვება

ჩემი თვალები მას დაგეშილი ძაღლებივით ეძებენ და ერთი სული აქვთ დაინახონ და დატკბნენ მისით, დატკბნენ მისი გამოხედვით რომელიც სისხლს მიდუღებს და ამავდროულად ადგილზე მაშეშებს რადგან მავიწყებს თუ სად მივდიოდი ან რას ვაკეთებდი საერთოდ.როცა თვალებში

ჩემი დაიკო დამიბრუნდა

მე გამითენდა დღე მშვენიერი როცა დაიკო ჩემთან დაბრუნდა ჩემი სიცოცხლე არს ბედნიერი როცა დაიკოს ჩემთან კვლავ სურდა ჩემი პრინცესა თვალისმომჭრელი და ანგელოზად ჩემთან მომსვლელი ყველაზე მეტად მიყვარხარ მარი მე ხომ ვარ შენი სიცოცხლის ფარი შენ ხომ ხარ ჩემი

ოლეანდრა (5)

ბნელ დარბაზში დაბალ ხმაზე შრიალებდნენ ფარდები. ვიღაც ფრთხილად მოძრაობდა, მაღალ ავეჯს ეფარებოდა და ყოველ წამს კარისკენ აპარებდა მზერას. მაღალი ფანჯრებიდან მთვარის რძისფერი შუქი იღვრებოდა და მარმარილოს იატაკს სიკვდილისფრად ზემოდან აწვებოდა. ჩუმი ღამე