დაქირავებული მკვლელი IX თავი

სარას საუბრის დაწყება ეძნელებოდა, არ იცოდა საიდან დაეწყო. ისეთი გრძნობა ქონდა თითქოს კითხვის უფლება არ ქონდა, თითქოს დიმა მისი არც იყო, თითქოს მისი ეშინოდა. ძლივს გაბედა ხმის ამოღება. -გღვიძავს? კითხა ჩახლეჩილი ხმით.

ქალი

შენ არ ხარ ევა მაგრამ ხარ ქალი თუმცა ჩემ თვალში ეგეც ნაკლია

სამი ფიფქი ანუ ისტორია რომელსაც სახელი არ აქვს (ნაწილი პირველი)

მაშინ დაიწყო დასასრულის დასაწყისი... ჭორი გაგორდა არაბული ქურდიაო არაბული მკვლელიაო არაბულმა დევდარიანებს ყველაზე ძვირფასი, მაგდა მოპარაო... დიდხანს ლაპარაკობდნენ თუ რას იზამდა არჩილ დევდარიანი, თუმცა არაფერი გაუკეთებია შვილის დასაბრუნებლად...

ჟურნალისტო! შარში ხარ...(თავი 4)

-ისე მართლა პირველი გოგო ხარ ვისაც არ მოვწონვარ და ვერ ვხვდები რატომ? იქნებ შენ მაინც მითხრა? -ეჰ შენ რა მამაძაღლი ხარ, იცი ხვალ რომ ვერ გავიხსენებ და იმიტომ მეკითხები ხო?-თითის ქნეით ვეუბნები- არ ვიცი, ჯერ არასდროს მომწონებია ვინმე, რომ გითხრა

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს (ოცდამეოთხე თავი) დასასრული

-შენი კოცნით ვერასდროს გავძღები გესმის ვერასდროს.-თქვა და ემილია საძინებელში ხელშიაყვანილი შეიყვანა. ერთმანეთზე მიხუტებულებმა დაიძინეს და დატკბნენ ამ ღამით. დილით კი მაღვიძარამ დარეკა თუ არა ორივე სასწრაფოდ წამოდგა საწოლიდან. პატარა ქალბატონი

ო, როგორ არ მჯერა..

მორჩა.. დასრულდა.. რაც არ აღსრულდა, ამაოდ მოთქვამს მშობელი ჩემი, სამყაროვ ძველო, აწ გარდასულ და, გამონაქანდაკ ცოდვად მოკვდები!

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი ექვსი )

ხშირად გაუგია ბებოსგან რომ ცხოვრება აფრებიანი ნავია, რომელსაც ძალიან ბევრი აფრენა აქვს. ამიტომ ის შეიძლება ნებისმიერ დროს ამოტრიალეს ძლიერი ქარბუქის დროს. რომელიც ნებისმიერ დროს შეიძლება თავს დაგატყდეს როდესაც არ ელი.. ვერ მოემზადები..

სიყვარულის რეფლექსი

ვუყურებდი მარიას და ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი, რადგან არ ვიცოდი რას ვგრძნობდი მის მიმართ. ვერ გავრკვეულიყავი საკუთარ აზრთა სვლაში. არ შეიძლება მარია არ გყვარებოდა, რადგან მასზე ლამაზი და მიმზიდველი არსება ბევრი არ დადიოდა მთელს სიცილიის კუნძულზე.

დაგიჩემე

მაინც რანაირად დაგიჩემე სულში ჩამეკვანძე აკორდებად და მეც ვირწმუნე და დავიჯერე რომ შენ მათენდები ყოველ დილას

წერილი.

ჩემნაირი ადამიანები ძალიან დიდხანს ითმენენ და მერე საბოლოოდ მიდიან.. ჩარლ.. დამიჯერე რომ მე შემიძლია ჩემი ხელებით აშენებული სასახლე, თავადვე დავანგრიო... ეს მაშინ ხდება, როცა ვხვდები რა აბსურდში ვარ. როცა ყველა კედელი თავად ვარ... იცი? ადამიანი