მორიგი წერილი დამიანეს

სიცხემ ისევ ამიწია, დამიანე. რა სამწუხაროა რომ ახლოს არ ხარ და ვეღარ მიზომავ ტუჩების შუბლზე დადებით სიცხეს. ლიმნიან ჩაის ვსვამ, ამბობენ კარგიაო, მაგრამ მე ხომ ვიცი რომ ეს სიცხე გაციების კი არა ტკივილებისგანაა გამოწვეული. ძვლებში მამტვრევს, 38ს

ტყუილი მომავლისთვის 5 თავი

ქალებმა კარი გაიხურეს და ბუტბუტით გაუყვნენ ბილიკს. -რა კულტურულად გაყარე დედა, სიცილისგან სულს ვეღარ ითქვამდა ნიტა -კულტურული გაყრა არ ვიცი მე, მეც ყელში ამომიყვანეს ამდენი ენისჭარტალი -ჰმ..

დაობლებული სული ანუ სიცარიელე

ადამიანი იმდენად ეგოისტია ,რომ სურს მიიღოს მარადიულობა მაგრამ ამ მარადიულობაში დროებითს ვერ აფასებს და კარგავს იმას რასაც მისი გაბედნიერება შეეძლო.როდესაც ვიღაცის ღიმილიანი სახე შენი ბედნიერების დასაწყისი ხდება ,აქ მასთან განშრება დიდი ტკივილია.და

შეგიყვარე და ვერ დაგივიწყე (თავი 4)

გოგოს შემხედვარე გეგას ბედნიერება ედებოდა სხეულზე და იმ წუთას შეეძლო ეთქვა, რომ პირველად იგძნო სიცოცხლის არსი და იმ არსს უწოდა ინა. ის გრძნობა რაც თავბრუს ახვევდა , თავს აკარგვინებდა და გონებას უკარგავდა სიყვარული იყო. გააზრებულიც ქონდა, რომ ეს

აერევა ფეხი გრძნობას უთაურს

უცაბედად ამერია გონება, რა უდროოდ გამითეთრდა ფიქრები, უკვდავება, რასაც გული მონებდა, წავიდა და სიბნელეში ვინთქმები. უმისობას მოვთქვამ მთელი სხეულით, დაქსელილი ვენებიც კი კვნესიან,

კიდევ გავფრინდეთ ერთად

შენ არ ვიცი როგორ ხარ, მე არც ისე კარგად. ყოველ ღამე, როცა ვწვები, არ მასვენებს დანაშაულის გრძნობა. მგონია გაგიშვი და ისე ვერ დაგაფასე, როგორც იმსახურებდი. ყოველდღე ვზივარ ფანჯარასთან სიჩუმეში და შენს მოსვლას ველი. მიუხედავად იმისა, ვიცი აღარ

ცხრაწლიანი მეგობრობა

ჩვენ სწორედ ამ დღეს სულ 9 წლის წინათ ვიდექით მარტო ჯურღმულის პირას მაგრამ ვიყავით ჩვენ მხოლოდ რკინად არ დავიღუპეთ ჩვენ არვის სიტყვად

In your eyes!

ვიცი, რომ მერიდები, რადგან როცა ჩვენი თვალები სრულიად შემთხვევით აწყდებიან ხოლმე ერთმანეთს, შენ მაშინვე დაბლა ხრი თავს თითქოს გრძნობ, რომ დააშავე. ან უბრალოდ მე მეჩვენება ასე. იქნებ მართლაც მეჩვენება ყველაფერი? იქნებ შენი სიყვარულიც მომეჩვენა?

მოთამაშე (ნაწილი მერვე)

საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს. ანას ოთახში ვარ და ყველას ძინავს. ფანჯრიდან ვიხედები, ჯერ არც კი გათენებულა, მაგრამ ძილს ვერ შევიბრუნებ. საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს. ანას ოთახში ვარ და ყველას ძინავს. ფანჯრიდან ვიხედები, ჯერ არც კი გათენებულა,

16 ნოემბერი ბაგრატიონზე (სრულად)

ღრმად ჩაისუნთქეთ! ამოისუნთქეთ.. ჩვენ ვიწყებთ! სად ვართ? ბაგრატიონზე. რატომ? რატომ და მიტომ! ალექსი ჯიოევი რომ ცხოვრობდა იქ მაგიტომაც!