სიკვდილის ანდერძი

ღამის ნისლში გავეხვევი უთვალავის მნახველი, წყვდიადია ამას იქით მხოლოდ ჩემი სახელი, საფარს მივცემ ომში დევნილ ელს და ირანელს, შენ კი ჩემო მადევარო, რომ მომძებნი, ინანებ. უკვდავების ბურუსისფერ მოვიხურავ ფარაჯას, და სიყვარულს აღარ მივცემ თავის კუთვნილ

მეტრო

ყურთსასმენებს ვირგებ და მეტროში შევდივარ.ყოველთვის მიყვარდა ესკალატორზე მეორე მხარეს ყურება. რაღაც გარდამავალი წამი სულ იყო ხოლმე მაშინ. ის წამი, ვიღაცის მზერას რომ შენიშნავ, მაგრამ ხშირად ან მე არ მივყოლივარ იმ მზერას ბოლომდე,ან ის...

მცდარი აზრი

ჩახველების ხმა მესმის და ინსტინქტურად მისკენ ვიხედები. – არ ვილაპარაკოთ? – მეკითხება და ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს. გაყინული სისხლი პატარ-პატარა ნამტვრევებად მექცევა და ძარღვებს მიკაწრავს.

საოცნებო პრიზები შეყვარებისთვის (სრულად)

-კარგი. შენზე ნიძლავი დავდე.- ვითომც არაფერიო ისე ვუპასუხე. -რაა- გაოცებულმა შემომხედა მიამ, შემდეგ კი ისტერიკული სიცილი დაიწყო. გაოცებული ვუყურებდი. ვერ გამეგო რაზე იცინოდა. - მეკაიფები ხო? გაიგე მე რომ დავდე ნიძლავი. პირდაპირ ვერ მეუბნები და

ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 10)

-და იქნებ უბრალოდ ჩუმად გავეყაროთ და არაფერი შევიმჩნიოთ? რა საჭიროა ასეთი აყალმაყალი?! -არანაირად! როგორც ვთქვი ისე იქნება და აქ დასრულდეს ამაზე ლაპარაკი! ახლა კი მოემზადე მე დაბლა ჩავალ და დაგელოდები, ჯერ შენთან გავიდეთ და შემდეგ ჩემებთან წაგიყვან

მძიმე გზა (პირველი ნაწილი) მეხუთე თავი

–სად მიდიხარ?_ჰკითხა მკაცრად– –სახლში მინდა_თვალები ცრემლებით აევსო სოფიას. –წახვალ,მაგრამ ჯერ მე მომისმენ.

''ის, რაც შენს მიმართ გამაჩნია, გრძნობაზე ბევრად მაღლა დგას''

ყოველდღე როდესაც ვიღვიძებ, ყოველდღე როცა ცარიელ ოთახებს ვხედავ და ირგვლივ არავინაა, მხოლოდ მე, მე და სიმარტოვე ვართ, მიჩნდება მხოლოდ ერთი სურვილი რომ ჩემთან იყო, მიჩნდება სურვილი რომ ჩაანაცვლო მარტოობა და ამ ოთახებსაც ხალისი შესძინო..

როგორ შევუყვარდი მაფიოზს თავი 7

-მნახავდი აბა რა, იმ გასაბერი ქალის მერე ნატურალის დანახვა მოგენატრებოდა, მაგრამ საერთოდ არ მაქვს სურვილი მაინცდამაინც ჩემზე დაიკმაყოფილო შენი სურვილები. კაცი ზანტად წამოიწია საწოლიდან. გასწორდა ცოტა ხანს შეისვენა. ეტყობა რაღაც სტკიოდა, მხრებში

პატარა ბიჭის ისტორია

ზამთარი დაიწყო, აცივდა, ამ პატარა სოროში კი სიცოცხლის მეტი ყველაფერი გველოდება, დედა თანდათან უფრო ავად ხდება, ალბათ ამ ზამთარს ვერ გადაიტანს, როცა შეეძლო ცოტას მუშაობდა, პურს დაატარებდა ეზო ეზო გასაყიდლად, რომ ცოტა საჭმელი მოეტანა ჩემთვის, თუ ამის

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი ცხრამეტი )

ყურადღება აღარ მიუქცევია, ზურგი აქცია და ლიფტისკენ წავიდა. სიბრაზისგან მთელი სხეული დაჭიმული ჰქონდა. მასთან შეხვედრისას ყოველთვის მტკივნეული წარსული ახსენდებოდა. ნანობდა მაშინ იმ წუთებში საკუთარი ხელებით რომ არ გამოასალმა სიცოცხლეს.