უბრალოდ.. დავიცალე!

-არა.. არუნდა ხდებოდეს ასე. მე ხომ სიკეთის მეტიარაფერი მინდოდა.. მინდოდა ბედნიერება. მინდოდა რომ ყველაფერი კარგად ყოფილიყო.... მაგრამ "ოცნებები ოცნებებად რჩება" ისეთ მომენტში შეიძლება გაგტეხონ და სულიერად მოგკლან, სუულიიი ამოგაძრონ ამოგწყვიტონ

FILTHY 1 (+18)

დილით სასიამოვნო გრძნობამ გამაღვიძა, ვიგრძენი რომ ვიღაც საბნის ქვეშ იყო ჩამძვრალი და თავის მოqნილ ენას ოსტატურად იყენებდა, თავიდანვე ვიცოდი რომ არამხოლოდ საუბრის დროს იყო ტკბილი არამედ მის ენას კიდევ ბევრი რამ შეეძლო. უკვე მეათასედ მაღვიძებდა ასეთი

მიგდებული "პატარძალი" (9)

ჰო სად გავჩერდი? სვანეთზე ხო? სვანეთი არის..რა სიტყვებით შეიძლება აღვწერო ეს სასწაული მხარე?! სად იყავი აქამდე თორნიკე! მგონი მოვკვდი და სამოთხეში მოვხვდი. სერიოზულად! ძლივს ჩავაღწიეთ და მანქანა სახლთან გააჩერა ლაშხმა. ორსართულიანი ძალიან ლამაზი

ა.ა (1)

ჩემები წავიდნენ უკვე სადხარ" ტელეფონი ამიზუზუნდა.მუხლებზე დაგდებული ცალხელში ავიღე და წავიკითხე. ჩემი ლილუ მწერდა. მოსაუბრე პერსონას გავხედე. მერე ბავშვებსაც გადავხედე და მივხვდი რომ კიდევ დიდი ხანი დაშლას არ აპირებდნენ. სკამზე მიკიდულ ჯინსის თხელ

სიზმრებში მოგზაური (თავი 1)

ოთახში მოწყენილი ვიწექი ლოგინში ჩემს ლეკვთან ერთად და ვფიქრობდი მომავალზე, ამ ფიქრებში ჩამეძინა და ერთი ბიჭი დამესიზმრა, საკმაოდ ლამაზი იყო , მაგრამ მე ყურადღებას არ ვაქცევდი ის ბიჭი ჩემსკენ წამოვიდა, და მკითხა ტელეფონის თაობაზე, მეც რათქმაუნდა

ბრალდებულო! თავი 18.

ერთი კვირის შემდეგ... ალბათ უცნაურია, მაგრამ როდესაც ჩემს ახალ კაბინეტში შევედი, თავი უხერხულად არ მიგრძვნია, პირიქით, ძალიან კარგად ვიყავი. ალბათ, ასე იყო გათვლილი. ჩემი ძმა იშვიათად ცდებოდა და ესეც ერთ-ერთი შემთხვევა იყო. ჩემს კომფორტულ

ჩემი ტკივილი

ღამის სუჩუმეს მთვარეს ვაბრალებ, მუსიკას ისევ მთები ჩამძახის. მთვარე გახდება ჩემი ტკივილი, ვითა ალერდი - ღამის სიჩუმე.

ფიქრები

ჯანდაბაშიც წასულან ფულიანი ადამიანები, როცა მათი სული კაპიკიც არ ღირს. ჭირსაც წაუღია ლამაზი სხეულები, როცა მათ სულში სიმახინჯე მეფობს.

მაფიოზობანა თავი პიერველი

სამსახურში შესვლისთანავე გეზი მისი კაბინატისაკენ ავიღე. ჩემს თავში საკმაოდ დარწმუნებული ვიყავი, მაგრამ მაინც რაღაცმაირად მენერვიულებოდა. კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე. შიგნიდან ხმა ყრუდ გაისმა, მეც ხმას მივყევი და კარი ფრთხილად შევაღე.

ოხ ,ბედის მწერალო... შენ რომ არა ? ! (პირველი და უკანასკნელი)

აპოლონი და ელიზბედი. წყვილის წოდებად ნამდვილად ვერ მივანიჭებთ, რადგან წყვილი არც ყოფილა, ეს იყო უბრალოდ შეხვედრა და უეცარი გრძნობის გაელლვება ყოველგვარი გაგრძელებისა და დასასრულის გარეშე. შეხვდნენ ერთმანეთს და აქ უყვე ყველაფერი ცხადი იყო. შეუყვარდა,