ბავშვობის ტრამვა.

მე ხატია ვარ და რვა ან ცხრა წლის ვიქნებოდი როდესაც ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა. მანამდე უდარდელი ბავშვობა მქონდა. როგორც ყველა ბავშვი დავრბოდი, დავხტოდი, ვხალისობდი და ყველაფრით ვტკბებოდი. ჩვეულებრივ, არაფრისგან გამორჩეულ ოჯახში ვიზრდებოდი.

ღამის სტუმარი 4

"დროა გავარკვიოთ ყველაფერი" ეს ფრაზა ისე ჟღერდა თითქოს ნაჩხუბრები ვიყავით და ურთიერთობის დალაგებას ვცდილობდით... სასაცილოდ მომეჩვენა,ჩვენ ხო ერთმანეთს არც კი ვიცნობდით,მხოლოდ ის შემთხვევა,ის საღამო გვაკავშირებდა ერთმანეთთან -კარგი გავარკვიოთ

დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 4

სახლი... განსხვავებული გრძნობაა როცა შენს სახლში შედიხარ თითქოს რაღაც სურნელით ივსება ფილტვები რომლის უკან გამოშვების სურვილი არ გიჩნდება და მართლაც ვუყურებდი ჩემ სახლს და სასწაული გრძნობით ვივსებოდი სახლი კი დიდი არაფერი იყო მხოლოდ სამი ოთახი

მდუმარე დრო

მე შენი ლოცვა ავ თვალთაგან უთუოდ მიცავს, სხვისი ტკივილიც მაგიჟებს და სულთან პაექრობს. საკუთარ მესაც ვერ ვპატრონობ დედაო ღვთისავ და არც ის ვიცი სადა ვარ და ვინ ვარ საერთოდ.

ეს არის ყველაფრის დასაწყისი (თავი 1)

არასდროს მჯეროდა სიყვარულის არსებობა. არც ახლა მჯერა უბრალოდ ვცხოვრობ. ვცხოვრობ და ვცდილობ რომ წარმატებული გავხდე. არ ვაპირებ ჩემი თავისუფალი დრო რაიმე უაზრობებს მივუძღვნა, როგორიცაა სიყვარული. უკვე დილის 7 საათია უნდა წავიდე ლექციაზე თორენ

მოიცადე

ღამის ორი საათი იქნებოდა აივანზე რომ გავედი, შუა ზაფხულში პირველად ვიგრენი სიცივე, ვიცოდი რაიყო ამყველაფრის მიზეზი მაგრამ ამის გახსენება არმინდოდა, არმინდოდა ამ თემას შევხებოდიი, რადგან ვიცოდი მეტკინებოდა.. -რატომ არ გძინავს? შეშინებული უკან

მე მოვკალი ჩემი ,,ანგელოზი"(თავი 1)

რათქმაუნდა ყველას არ გეცოდინებათ, ჩემი მოთხრობა ,,მე უშენოთ'' მაგრამ ზოგიერთმა ხომ იცით მე გადავწყვიტე მოთხრობისათვის სათაური შემეცვალა და ახალი სათაური იქნება ,,მე მოვკალი ჩემი ანგელოზი''ალბათ ჩემი სულ სწრაფობის და დაუდევრობამ განაპირობა ის რომ არ

სულ ერთი ა

მახსენდება ის დღეები რომ ვიყავით ერთად უზნეობა მარადიულ თაყვანს სცემდა ღმერთად მარტოსული ნარკომანი,აღიკვეცა ბერად

თათია ნარჩემაშვილს(ძველი მუზის დაბრუნება)

შენ ზღვას გავხარ მე მიყვარხარ მე მკვდარს ვგავარ განა არ ვარ?

შენ ზღვის პირად

შენ ზღვის პირად რომ ცეკვავდი მაშინ, მე შორიდან გიყურებდი კრძალვით, ატმის ყვავილს გამსგავსებდი გაშლილს და ვტკბებოდი უსასრულო ვარდნით.