წიგნის გოგონა

დილით მზის სხივებმა,როგორც ყოველთვის ჩემს ოთახშიც შემოაღწიეს და მოახერხეს ჩემი გამიღვიძება. თვალები გავახილე და გარემოს მოვავლე თვალი, როგორც ყოველთვის წიგნის კითხვის დროს ჩამძინებია. ასე ხშირად მემართება, უფროსწორად მაშინ, როდესაც რომელიღაც რომანი

შრამიანი წარსული 2 თავი

ცხვირი. წვეულება იყო იმპერატორის კარზე, ნეტა რას აღნიშნავდნენ, მე კიდე არ დამპატიჟეს მაგ ღორებმა, აა შესწორებას შევიტან ცისფერი სისხლის მქონე ღორებმა. ჩუმად შევიპარე სასახლეში.მსახურები ემზადებიან, საჭმლის აკეთებენ, მაგრამ არც ერთი სტუმარი , ალბათ

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (2)

მაპატიე, ვეღარ ვძლებ. ვის ვთხოვ პატიებას? საკუთარ თავს. მხოლოდ იმის შემდეგ დავნებდი, როცა ყველა შანსი და ვარიანტი განვიხილე რა შეიძლება მომხდარიყო. როცა ნათელი წერტილი ვერსად ვიპოცე, დავნებდი. იცით რა გრძნობამ დამიარა ტანში? მთელ სხეუში სიცივე

დრო გადიოდა

ის იხდის ტანზე და საკუთარ სხეულში წვება. მე ვეუბნები: რომ ზღვა არის და სურს დამახრჩოს, ის მეუბნება:

როცა თვალებში ჩაგხედე

ბნელოდა. მე კი გავრბოდი, გავურბოდი რაღაცას ან ვიღაცას. თან უკან ვიხედებოდი , არაფერი ჩანდა და ვწყნარდებოდი. სირბილს ვანელებდი, მერე ისევ ვიყურებოდი და ჩემს უკან მოძრავ სილუეტს ვხედავდი, გულგახეთქილი ისევ წინ მივრბოდი. რამდენჯერმე განმეორდა ეს

one step closer

საავადმყოფოში მივდიოდი, ვიცოდი ისიც ჯერ კიდევ იქ იქნებოდა, რადგან ღამე იქ გაათია.. ჩემთვის საკმარისი იყო, მისთვის შორიდან მომეკრა თვალი, ამ ბოლო დროს ძალიან მივეჩვიე ვხვდებოდი. პირველად ქუჩაში დავინახე, სკვერში იჯდა და რაღაცას გამალებული წერდა,

ნოემბერი

ოდესღაც მიყვარდა ნოემბერი, სვანეთიც მაგრამ შესაძლოა ერთმა მოვლენამ სრულიად შეცვალოს ადამიანის გრძობები. 2010 წლის 1 ნოემბერი. ჩემი საყვარელი სოფელი უშგული, საყვარელი სახლი და თბილი მოგონებები. ჩემს ოთახში ვიჯექი, ყავას მივირთმევდი და სვანეთის

ნდობის ფასი (თავი V)

არ ვარ ვალდებული კითხვაზე გიპასუხო–ვითომ გულგრილად ავიჩეჩე მხრები და ოთახიდან გამოსვლას ვეცადე. ხელი მტაცა და უკან დამაბრუნა, პირისპირ მედგა, ძალიან ახლოს, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა, სიგარეტის, საზამთროს საღეჭი რეზინის და ცოტა სასმლის

ვერ შემდგარი სუიციდი

მე სუიციდის ვერ შემდგარი... სუსტი ვარ გმირი, დამინდო ნეტავ უფალმა თუ მმატებს სატკივარს. ვერ წამოვდექი დაცემული... შუა მზის ქვეშ ვიწვი, ვსუნთქავ და მაინც, მე არ ვცხოვრობ ... მხოლოდ დავდივარ.

საუკეთესო მეგობრები ( თავი მესამე )

ანის უფროდაუფრო აშინებდა ის ფაქტი რომ სიცივეში, თან ისე რომ არც წყალი და აც საკვები არ იყო როგორ უნდა ყოფილიყვნენ. მაგრამ იმედს იტოვებდა რომ მათსავით შეშლილებიც იქნებოდნენ აქვე სადმე ახლომხალო, და მხოლოდ ამით იმშვიდებდა თავს. უკვე დაღამდა და ძალიან