ჩემებურად

კიდევ ერთ ღამეს გავყინავ ქარიანს ერთ ჭიქას ვახვედრებ ყველა ჩემს მეეს ვხედავ,ვიზრდები,ვშორდები ბავშვობას ფერებიც მკვეთრად აღარ ანათებს ვერ ვეგუები მწარე ცხოვრებას ამიტომ ხშირად საკუთარს ვწერ პატარა სცენის დამტვერილ კულისებს ვანანებ გაჩენის

"ყველა ფერი" თავი 1

ყველაფერი ძალიან უბრალოდ დაიწყო. ალბათ, ამიტომაც იყო ასეთი გამორჩეული. ერთდროულად არღსავსე ბედნიერებითაც და უბედურებითაც. პირვლად როდესაც მას შევხვდი რეპეტიციაზე მაგვიანდებოდა. და გამოხედვა რომელიც მე მაშინ დავიჭირე ჩეთვის გაცილბით მეტად ფასობს

გასეირნება

მე კიდევ მასზე მეფიქრება. რა იქნებოდა რომ ეთქვა: მეც შენთან ერთად ვისეირნებ და უბრალოდ წამომყოლოდა. რომელიმე დავარღვევდით სიჩუმეს, გავიხდიდით ფეხსაცმელებს და ფეხშიშველი ვისეირნებდით წვიმაში.

ვტირი

ფეისბუქზე, გამოკითხვას გადავაწყდი, კითხვით: ‘’რას აკეთებთ მაშინ, როცა სახლში მარტო რჩებით?’’ მე გამეცინა. ალბათ ყველას გაუკვირდა, როდესაც ანონიმის პასუხი წაიკითხეს:’’ვტირი’’. ჰო, ვტირი. ვტირი ყველაფერზე, ყველაზე. ამით გულს ვიოხებ. შემდეგ მარტო აღარ

ვალსი ფოთოლცვენით

მინდა ვიცეკვოთ სიტყვის გარეშე, ვიოლინოზე უკრავს მოხუცი, თუმცა წლებგავლილ დროის თარეშად, მივხვდი... უეცრად მეც რომ მოვხუცდი.

შენამდე (6თავი)

-ფუ ამის-გაბრაზებული ვჩურჩულებ,როცა ფეხს ხალიჩაზე ვდებ და ლამის იატაკზე ვეცემი.ტანსაცმელს ვიხდი,ყველაფერს ვკეცავ,პატარა კომოდზე ვაწყობ და საბნის ქვეშ ვძვრები.ღიმილს ვერ ვიკავებ,როცა მიკას თბილ,ნაზ კანს მკერდით ვეხები.გოგონა ოდნავ ირხევა,როცა ხელებს

ყველაზე დიდი სიგიჟე (თავი 1)

ყველაფერი 2 წლის წინ დაიწყო, როცა ცხოვრებაში ახალი ფურცელი გადაშალა, ვნებათა სიმძაფრით გაჟღენთილი დაეწაფა ცხოვრების ახალ გამოწვევათ და იმედებით გაუღიმა დილას, დილას, რომელიც ჩვეულებრივი იყო და ვერავინ იფიქრებდა, რომ დარის მომდევნო 2 წლის თითოეული

უცხო ქალის ცრემლი 16-17 თავი

საქაღალდეებს ხელი დაავლო და სახლის შიდა კარიდან გავიდა გარაჟში.ისევ მალე დაბრუნდა უკან და ჩვეულებრივად გავიდა სახლიდან.გადაწყვიტა,უკვე დრო იყო ჭკუა ესწავლებინა ველური და უგულო,შეუბრალებელი ადამიანისათვის.გურამის ძალიან ბევრი ხალხი ყავდა გამწარებული

Memories

ერთხელ მამამ რაღაც ძველ ძეგლზე ფოტოს გადაღება მთხოვა, იმდენად უმნიშვნელო რაღაც იყო გამიკვირდა ამის ფოტო რად უნდოდა და ჩემს გაკვირვებას შემდეგნაირად უპასუხა: –"ერთი ორი წელი მოიცადე და ნახავ ეს აქედან გაქრება და თან გაიყოლებს ბავშვობის

გამოიდარებს...

არ მდომებია მაღლა ცის კამარაზე ყოფნა და მოკიაფე ვარსკვლავების ყურება... არ მდომებია მთვარეზე მარტოდმარტო ხეტიალი... მე...მე მხოლოდ მინდოდა მეცოცხლა.მეცოცხლა მეგობრებისთვის,ახლობლებისთვის და საერთოს ყველა ადამიანისთვის.მინდოდა მათთვის სიყვარული