არეკლილი ანარეკლი (სრულად)

ოცნების სახლი ააშენეს ახალი სახლის ცენტრალურ კედელზე დაინახავდით განახლებულ სარკეს, ძველი ჩარჩოთი რომელის უკანაც ნახატი იმალებოდა მრავალი წელი ირეკლავდა ბედნიერი სამის ცხოვრებას არეკლილი ანარეკლი სავსე იყო ფერებით

ფსკერი 6

მეა დილის ზმანებამ გამოაფხიზლა. ნარნარით , წამოდგა საწოლიდან, ასევე ნარნარით მიიღო აბაზანა , თხელი , მუხლს ცოტა აცდენილი კაბა მოირგო და საზაუზმოდ გაემართა. ბედნიერი იყო. მისი თვალებიდან, კაშკაშა შუქი იღვრებოდა.

ზღვასავით ლურჯი თვალები(ნაწილი 1)

ერთხანს თვალმოუშორებლად ავყურებდი საკმაოდ მაღალ, მიმზიდველ მამაკაცს ხორბლისფერი კანით, მსხვილი ტუჩბით, სულ ოდნავ კეხიანი ცხვირით, რომელსაც სახე სისრულეში მოყავდა და სრულყოფილებას ქმნიდა და... რაც მთავარია უძირო, ზუსტად ზღვისფერი მუქი ლურჯი თვალები,

ოცნებად დარჩენილი სიყვარული (სრულად)

სკოლაში ვიყავი როცა მისი სახელი პირველად გავიგე, თვალით არასდროს მენახა, მხოლოდ მის შესახებ ვიგებდი სიახლეებს და ეს უხილავი ადამიანი ისე მაინტერესებდა როგორც არასდროს არავინ. პირველად რომ დავინახე არვიცი რა ვიგრძენი მაგრამ მას შემდეგ თვალით ყველგან

უსათაურო

შენი სახის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. შენი სულის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. გულის წყვეტა სულის ტანჯვა მონატრების ყოველ წამსაც. ვერ ვუყურებ ვეღარც სხვასაც, ვერ გავუგე ვეღარც თავსაც.

იალქნიანი ნავები (სრულად)

ქალაქი ღამის ნისლში ცურავდა მიტოვებული ქარავანივით. სიბნელის ტალღები ერთმანეთს ეხეთქებოდნენ ბოროტება წვიმის წვეთებივით აგიჟებდა ზღვას.
 და იქ სადღაც ქუჩის კუთხეში უცნობთა ხმები ერთმანეთში ვერ ბჭობდნენ ვის ეკუთვნოდა „მკვლელის ღირსება“.
 იქ სადღაც

დაწექი სახურავზე

დაწექი სახურავზე პირაღმა და იფიქრე კოსმოსზე. მიიღე კოსმოსი. მიიღე უსაზღვრო თავისუფლება, ენტროპია, ევოლუციური მეტამორფოზები, კოშმარები, ომები, ძილი, სიზმრები.

GAMA-ბრძოლა შიშველი ხელებით. 6

კინოში წავედით, სიმართლე გითხრათ როდესაც აკაკისთან ვიყავი დიდად არ მაღელვებდა რას ვაკეთებდი, მთელი ჩემი ინტერესი მისკენ იყო მიმართული. ის კი ისეთი საყვარელი იყო, მისი ქცევები მისი ყურადღება.

მეორედ (თავი 4)

-ბევრ ფილმს უყურებ, ამ კარს სარჭით ვერ გააღებ, სხვა პრობლემა აქვს. - მართლა? რა პრობლემაა ასეთი, ან თუ არის რატომ არავინ აგვარებს? -ჩანთაში ვყოფ ხელს და პარალელურად ვუსწორებ მზერას. - არ ვიცი, იქნებ იმიტომ რომ საჭირო პირებს არ ეუბნებიან.

მზეებო, არასოდეს ჩაქრეთ

მოსაღამებულს, როცა მნათობი ზანტი ზოზინით მიიწევს დასავლეთისკენ, ქუჩებს სიცარიელის სუნი ერევათ. ამ ქუჩებს სიმშვიდის არომატიც დაჰკრავთ, მზისა და მწვანე ფოთლების გამომშვიდობებით გაჯერებული.