მკვლელობა შავი იებით (ნაწილი 19)

ემა დილას მაღაზიებში წავიდა.უნდოდა ერიკისთვის რამე ეყიდა. საჩუქრებში დაიწყო სიარული და ფიქრობდა რა აერჩია. ბოლოს ვერაფერი მოიფიქრა და საათი უყიდა. -ერიკკკ!-დაიყვირა უცბად,როცა კაცმა ხელები მოხვია და მიიხუტა,ზყრგით როიალზე მიყრდნობილი ქალი,-ერიკკ!

ენძელა და ია ფაიტონზე ზიან...

რომ გეკითხათ საიდან დაიწყო ჩემი ცხოვრების უბედური ნაწილი გეტყოდით რომ 8 წლიდან დიახ სწორად გაიგეთ... განა მე არ მქონდა უდარდელი ბავშვობა ანდაც არ ვუყვარდი ჩემს მშობლებს ან არ მანებივრებდნენ... თუმცა ხდება ცხოვრებაში რაღაც გადატრიალება რაც სამუდამო

მითი ზღაპარია თუ რეალობა ? (თავი მეორე )

თანდათანობით ქრებოდა მაგრამ სიზმრები თავს ისევ არ ანებებდნენ , გოგონას არც წიგენების კითხვა შეუწყვიტავს , და არც ექიმს აუკრძალავს რამე მხოლოდ მერი დადიოდა უკმაყოფილო თუმცა გოგონა არც ამას ჩიოდა ლანას თითქმის ვერ ხედავდა ქალიშვილს მუდამ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 2)

ვცდილობ გავექცე ასეთ რეალობას, მაგრამ ყველამ ვიცით რომ ეს შეუძლებელია. ერთადერთი რამ რაც ძველ ადგილთან მაკავშირებს ფოტოები და მოგონებებია. დილით დედაჩემი მაღვიძებს და ახალ უნიში პირველ დღეს მილოცავს. ამაში მოსალოცი არაფერია მაგრამ მაინც მიხარია.

ერთმანეთისთვის (თავი 8) (ვიცეკოთ ტანგო, ან კიზომბა)

არ ვიცი რა დავწერო, როგორ გითხრა, რომ წავედი. როგორ გითხრა, რომ ყველაფრის შესაცვლელად მომიწია ამის გაკეთება. რატი, ჩემს სუნთქვას აკლიხარ ამ წამს, ჰაერი მაკლია, რომლითაც ვცოცხლობ, მაგრამ არ შემიძლია დარჩენა, ვერ დავრჩები. ვერ ვუყურებ ყოველ დილით

ჭირვეული 8

-შენ და სესილია საილასი?-ვალერიას თმა აებურდა და სხეულში უსიამოვნოდ გასცრა -რას სულელობ ვალერია?-განაწყენდა ბიჭი -არაფერსაც არ ვსუელობ -ვალერია რამოხდა არ შეიძლება მეც ვიყო

რატომ გადავეყარეთ ასეთ იდიოტებს 2

-ახლა რაღას აპირებ - ამოიოხრეს ერთხმად. -ნახავთ-ვუთხარი და იმ არსებისკენ გავემართე ჩემს ნერვულ სისტემას რომ ანადგურებდა. -აი თურმე სად ყოფილხარ ძამიკო,იცი მათემ დამირეკა ძალიან გაბრაზებულია.ასე მითხრა წუხანდელი გიჟური სე*სის შემდეგ აღარც კი

უჟმური და დარტყმული ( თავი მეშვიდე )

დილას რომ გამეღვიძა ვიღაცის ძლიერი მკლავები მეხვეოდა. პირველად ვერ გავიაზრე ვინ იყო , შემდეგ კი მივხვდი რომ ალექსანდრეს ქონდა თავი ჩარგული ჩემს კისერში. მშვიდად ეძინა და ტკიპასასვით ვყავდი მიკრული . არა რომ დააკვირდე ცუდი ბიჭი არ არის. შავი თმით და

87 ( ოთხმოცდამეშვიდე წელს )

მე ვწერ შიზო ლირს, სიშორით ვიშორებ - ვაფურთხებ სამიზნეს რომ გავფუჭდე, დავმუნჯდე, მაქვს ფუნჯი - დავხატავ საგიჟეთს ეს მაგიჟებ ვეძებ რეცეფტს, ვერც ერთს ვერ ვძლევ, ვუცვლი მიზეზებს...

ბიზნეს ვუმენი (თავი 5)

სალომე რომ მომწყდა და ვიღაცას ჩაეხუტა ტანში ერთიანად დამიარა ბრაზმა. მისი ესეთი ბედნიერი სახე ისეთი საშინელი დასანახი აღმოჩნდა ჩემთვის, რომ საკუათარ თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი და იქამდე მივედი ლამის სალომეს ხელი დავავლე და ძალიათ მოვგლიჯე იმ ბიჭის