დარტყმა იყო გულის არეში...

სიყვარული მექცა ოცნებად, წუთმა დუმილი დაარღვია წამის გარეშე...გაფრენა არა სიხარული იყო მოფრენა, და პულსებს შორის დარტყმა იყო გულის არეში...

ცოდვილი მამაკაცი (VII)

ჩემს ირგვლივ ხალხი მოძრაობდა . ლაურაც აქვე იყო და თავის მეგობრებს ესაუბრებოდა . მივუახლოვდი მას და გვერდით დავუდექი , ის კი აგრძელებდა იმაზე საუბარს, რომ მალე პარიზში გადავიდოდით საცხოვრებლად . საუბარში ჩავეჭერი და ირგვლივ მყოფებს მოვახსენე რომ:

მჭირდები.

რა საცოდავი ქმნილება ვარ. საკუთარი თავის მეშენია. ჩემში შიშს იწვევს ის ფაქტი, რომ უმწეო, უსუსური ჩვილივით დავაბოტებ ქუჩებში. ათასი სახე მიყურებს, ათასის თვალებს გადავაწყდები, უამრავი პრობლემითა და ცოდვილის მზერით. ახლა რომ ფიქრი დავიწყო გავაფრენ! ეს

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ.

თითქმის ყველა გაკვეთილზე მას ვხატავდი, ფურცელს მაშინ ვდებდი როდესაც მასწავლებელი გვიახლოვდებოდა ეს კი ძალიან ხშირად ხდებოდა. მეხუთე და ბოლო გაკვეთილი სპორტი იყო, ზოგადად 20 ბავშვიდან 19 ფეხბურთს ან იშვიათად კალათბურთს თამაშობდა ხოლმე მიუხედავდ იმისა

ძველი პიანინო - 45

პატარა, ერთსართულიანი სახლის ღია ფანჯრიდან შორიდანაც კარგად ჩანდა, თუ როგორ აფრიალებდა ქარი თეთრ სრიალა ფარდებს. რაფაზე დიდ გამჭვირვალე, სქელ ძირიან ლარნაკში უკვე ნახევრად დამჭკნარ ყვავილებს თავები დაეხარათ და მოწყენილად გამოიყურებოდნენ. ყვავილების

ვარსკვლავის მკლავებში (სრულად)

- ჩემი გემრიელი - ღიმილით ამომხედა - ბედნიერებად დამიდიხარ ძარღვებში.. - რა რომანტიული ხარ ბატონო ილარიონ! - ენას ვუყოფ და უფრო გემრიელად ვთავსდები მის მუხლებზე.

მაბედნიერებ! (7 თავი)

მარი გთხოვ არ გინდა ეს ისეთი საკითხია... -ალექსანდრე გადი.-დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ტირილი დავიწყე. -მარი გთხოვ არ იტირო. მარი-ამ დროს ყველაზე მეტად მტკიოდა თუ მნიშნელოვანი აირაფერი იყო რატო არ მეუბნებოდა -მარი რა ხდება რა გაყვირებს- შემოვარდა ოთახში

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი14)

დროის გასვლა დიდად არ მახარებდა, რადგან წინ საშინელი ტანჯვა მელოდა... სკოლა... ფიქრიც კი არ მინდოდა, არ მინდოდა წარმომედგინა მტანჯველი გაკვეთილები და გამოცდები, ვაიმე გამოცდები... არ ვიცი როგორ გავმკლავებოდი ამდენ სირთულეს ერთად, თანაც მარტო, მაგრამ

ყველა წავიდა...

უეცრად ყველა გაქრა. ასე უბრალოდ, ადგნენ და წავიდნენ. სულ მარტო დავრჩი და თანდათან ვგრძნობდი როგორ ამეკრა ბინდი თვალებზე, ალბათ ვტიროდი. ყველაფერს აქვს დადებითი მხარე, ვინც წასასვლელია უნდა წავიდეს. არაა ამქვეყნად ადგილი ცრუ ადამიანების, ცრუ

ჩემი მორაგბე (6)

საპასუხოდ გამიღიმა და წავიდა. თითქოს ნაღვლიანი ღიმილი იყო. ალბათ გული სწყდებოდა მისგან რომ მოვიდიოდი, ან მე მინდოდა რომ ასე ყოფილიყო.. ველოდი მის ჩახუტებას ,მაგრამ უბრალოდ გამიღიმა. ჰო აი ასე უბრალოდ წავიდა.