მთვარის მეგობარი (თავი 2)

- მე გავხდები შენი. - გამიღიმა ბავშვურად. თავი დამნაშავედ მაგრძნობინა მისმა უსაყვარლესმა ღიმილმა და ციმციმა თვალებმა, რომლებიც ასეთი ლოდინით მომშტერებოდნენ. - უკვე საკმარისად ბევრი მყავს, ვისაც გულის ტკენა შეუძლია.

იმ ერთის იმედად

ისევ წახვედი! ისევ მიმატოვე! დაინახე როგორ მტკიოდა, როგორ მიჭირდა... მაინც წახვედი. რომ შემეშინდა, შენ დაგიძახე. მეგონა, ვერ გაგაგონე. თვალები დავხუჭე. იქნებ ასე მაინც დამენახე. იქნებ როგორმე მეგრძნო, რომ ჩემთან იყავი. რომ ვერ გიპოვე, მთელი ხმით

გიჟი ექიმი მატარებელში (9 თავი)

თორნიკე ნატას წინ მიუძღვებოდა და თან ათვალიერებინებდა ყველაფერს.-აუ დავიღალე რამხელა საავადმყოფოა-აბუზღუნდა ნატა -ბოდიში თქვენო უდიდებულესობავ პატარა საავადმყოფო არ არსებობს ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის-ხელი აიქნია ბიჭმა -ისე ეგ რიჟა თმა სულ ღერა-ღერა

მაპატიე

იქნებ რამდენი უძილო ღამე შენ ჩემზე ფიქრში თეთრად გაათიე მე შენი გრძნობა რომ ვერ დავაფასე ახლა გევედრები კარგო მაპატიე

ლუკა კუხიანიძე - თოვს

თოვს უკვე სამი საათია. თოვს უმოწყალოდ, ტირილით - ისე... მე იმდღის თვეც მახსოვს და დღეც მახსოვს, საათიც კი მახსოვს, იმდღის.

ბედნიერების რეცეპტი (მეცხრამეტე თავი)

ნათება შეპარვოდა თბილისს, ეკლესიაში ზარები რეკდა და ახალი დღის დადგომას გვამცნობდა. ვიღაცისთვის ერთი ჩვეულებრივი დღე იწყებოდა. აი, თორნიკე ქართველიშვილისთვის კი.... სულ ერთი ღამე აღმოჩნდა საკმარისი, ერთმა საბედისწერო, ავბედითმა ღამემ წალეკა და

სამი გზა (თავი 18)

ეს ის რთული დეპრესია აღარ იყო, რაც ოლიკომ გადაიტანა. ეს რაღაც უარესი იყო, რომელსაც ვერავინ გადაატანინებდა მას. ვერავინ, დათას გარდა...

ცოდვილი მამაკაცი ( VIII)

-კარგი , როგორც გინდა . ნუ დაგვივიწყებ თანამშრობლემს , ჩამოდი ხოლმე . სულ ნუ გადაიკარგებით პარიზში . იცოდე ,ცოლს მიაქციე მეტი ყუადღება . დიდი ქალაქია და ათასი ხათაბალა გადაგხდებათ . მაგრამ შენ ისეთი ბიჭი ხარ, რომ ყველაფერს გაუმკლავდები .შემოდი

ჩამეხუტა...

ერთმანეთს ისევ ეხუტებიან და ვერ ხვდებიან დრო რა სწრაფად გადის, ვერ შორდებან, მაგრამ არცერთს არ ჰქონია ამ ჩახუტებაზე ოცნების უფლება, ერთმანეთზე ოცნების უფლება, ერთმანეთის გახსენება, კოცნის სუვილი, რადგან ორივემ უღალატა..

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (3 თავი)

სკოლაში დაგვიანებით მივედი. კლასში შევედი და მერხს მივუჯექი. სანდროს სახეზე ღიმილი შევამჩნიე. ისეთი სიწყნარე იყო არასდროს რომ არ ყოფილ ლა , თუმცა 1-2 ბავშვი მაინც გვიყურებდა ჩემად იცინოდნენ და ამბობდნენ "ლინზებიანი სანდრა, უნიჭო ფიროსმანი" და კიდევ