ასეც ხდება ხოლმე (მეცამეტე თავი)

მთელი კვირა საშინელება იყო ნიდასთვის. ნიკას სულ არ ადარდებდა, საგნები ჩარჩებოდა თუ არა.. ბოლო გამოცდაზე არც მისულა.. ბიჭებთან ერთად იყო წასული კახეთში.. ნიდას მხოლოდ ბიზნესი ჩარჩა, მაგრამ არაფერი უთქვამს, არც მშობლებისთვის და არც იოსთვის.. პირველი

Dream (თავი 5)

თითქმის ერთი თვე გავიდა რაც მარიამი და ლაზარე წავიდნენ , ხვალ დაბრუნებას აპირებენ მაგრამ ტასო შიმშილის მეტს ვერაფერს გრძნობ ბოლო კვირებია და საერთოდ არ ახსენდებოდა მათთან საუბარი თუ ისინი არ შეეხმიანებოდნენ, სანდრო თითქმის სულ საქმეებში იყო ხოლო

ამინთეთ თვალები! წამსვლელმა ჩააქრო

ამინთეთ თვალები! წამსვლელმა ჩააქრო, ასე რომ მიყვარდა თვალებიც რომ ვანდე?!

სასიყვარულო სურათები ნაწ:2

„გეფიცები, რომ ყველაფერში შენი საყრდენი ვიქნები. მეყვარები ნაზად და მოთმინებით დავიცავ ჩვენს სიყვარულს. ვილაპარაკებ მაშინ, როცა საჭირო იქნება სიტყვები და გავჩუმდები, როდესაც სიტყვები საჭირო არ იქნება. თანახმა ვარ, გავსინჯო სტაფილოს ღვეზელი, ვიცხოვრო

ძველი პიანინო - 12

მიმის კინაღამ ლანგარი გაუვარდა ხელიდან. ქალი ისე წამოდგა, არც უცდია შიშველი სხეული დაეფარა: -ვა რა მაგარი გოგო ხარ, საშინლად მინდოდა ყავა... ქაფქაფა ყავა დიდი ყლუპით მოსვა და მიმის მადლიერი ღიმილით გადახედა: - უფ, გემრიელიაა..

ლელო (თავი 8)

- ასეთ შემთხვევაში კი, მომიწევს აღარ ვიფიქრო იმაზე თუ რა მოხდა რამოდენიმე საათის წინ და ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმს დავუბრუნო. დავბრუნდე იქ, სადაც შენი დანახვისას თავში არაფერი მომდიოდა. არც სიტყვა დედა და არც რაიმე გრძნობა. მაშინ იმ დროს უნდა

ბედნიერების რეცეპტი (მერვე თავი)

სტუმრები გვიან საღამომდე დარჩნენ თავშესაფარში. თავადაც ჩაერთვნენ ბავშვების თამაშში. იცინეს, ირბინეს, თითქოს მათი ჭკუისანი იყვნენ თავადაც. სასაცილო სანახავი იყო პატარებს შორის თვალებ ახვეული, მორბენალი ვასიკო. ჩაფიქრებული უმზერდა მამა ნიკოლოზი ახალი

ნინი and დამიანე (XXIII ნაწილი)

დილით კარზე ბრახუნის ხმა მაღვიძებს, ბალიშიდან ძლივს ვწევ თავს. ეს თუ ავთოა მივასიკვდილებ, ნერვებ მოშლილი ავდექი და კარი გავაღე, ხელში მართლაც, რომ ავთო შემრჩა. ბუზღუნით მივბრუნდი უკან და საწოლში შევძვერი ისევ. ლუდის ბოთლს და ჩიფსებს, რომ მოკრა თვალი

ცხოვრება_The life

ცხოვრება სიძნელეების,ტკივილებისა თუ ბედნიერების დიდი ქარტეხილია, რომელთა გადალახვა ჩვენი ერთგვარი მოვალეობაა. ცხოვრება მიდის და მიჰყვება მდინარის დინებას. ის თითქოს იქით მიდის, საითკენაც ქარი ქრის. ერთ მომენტში მეჩვენება, რომ ამ ქარის მიმართულებას

და ირიჟრაჟებს ვით ედემში (თუ ასე გნებავს)

მაგრამ ვეღარ ცვლის უცაბედი წამი სურვილებს, მომავლის შიში დიად გრძნობებს ვერ იმორჩილებს, რადგან ღარიბი წამი ძერწავს მარტივ ოცნებებს და მოგონება მის გარშემო იკრებს მორჩილებს,