უკანასკნელი წერილი

იცი? დღეს მეგობარს შენზე ვუყვებოდი. ჩვეულებრივი, ბანალური საუბარი იყო ბიჭებზე, როგორც ხდება ხოლმე. შენზე საუბრისას მეცინებოდა, თუმცა ეს სიცილი ტირილს უფრო ჰგავდა. სული მეწვოდა, თითქოს ცრემლებით ვივსებოდი და მაინც მეღიმობადა. მოულოდნელად

გამომიცანი(თავი მეორე)

სადარბაზოდან გამომავალმა ნუკრიმ, მუხლებზე დამხობილი ვაჟი რომ დაინახა, ელდანაცემი მივარდა. შიშიმა მუხლი მოჰკვეთა ლამის. -დაჩი რა გჭირს?ადექი შვილო,რა დაგემართა?_ შეშინებული ხმით ჰკითხა.-ადექი. მკლავებში ჩაერგო თავი დაჩის, საცოდავად იყურებოდა

უფალო ღმერთო

უფალო ღმერთო რწმენის ძალა მომეცი შეგთხოვ რომ შევიმეცნო შენი არსი,შენი დიდება, რომ გავუმკლავდე ამ ცხოვრების ამაოებას მე ამისთვის დიდი რწმენის ძალა მჭირდება.

Don't leave me 4

წარსული დრო მიხსნის მასწავლებელი თუმცა ამ სიტყვაზე ჩემი განვლილი რამდენიმე დღე უფრო მახსენდება, ვცდილობ ჩემი დაბნეულობა არ შევიმჩნიო, მეტად დამაჯერებელი გამომეტყველებით ვიჯექი 1 საათი,რაღაც ტესტებს ჩავკირკიტებდი,ისე ვწერდი არცერთი კითხვა არ

სამი გზა (თავი 1)

დათა მათზე ერთი წლით უფროსი, ანუ მეორე კურსელი გახლდათ. სწავლობდა უმაღლეს მათემატიკას. 182 სმ. სიმაღლის, მუქი ქერა, საკმაოზე მეტად სიმპათიური მაჩო იყო. ღია შოკოლადისფერი კანი და ასევე ღია ცისფერი თვალები ჰქონდა. იცვამდა თანამედროვედ, სრული ჯინსის

მღელვარე გრძნობებს დაცხრომა სჭირდება (სრულად)

ვფიქრობდი ყველაფერი დამთავრდა როცა ჩემმა ყოფილმა მიმატოვა-მეთქი, თუმცა მაშინ დაწყებულა ყველაფერი...13 წლის ვიყავი, რომ დამშორდა...მას შემდეგ 7 წელი გავიდა, მთელი ის შვიდი წელი სულ იდილიაში გავატარე, ახლა მადლობასაც კი ვუხდი, რომ მიმატოვა, როცა

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...12...

აბა გაიღიმე ჩემო ლამაზთვალებავ-სასწავლებლის კართან მისულს ნინიმ მიუგო-ამ დღეებში მემგონი 20 წლია სიცოცხლე მოგაკლდა.ხომ უნდა ავინაზღაურო...აბა გაიცინე მიდი ჰა... ხედავ ლაშიკო გვიახლოვდება,ნეტავ ახლა რით ვასიამოვნო?-სასაცილოდ გაფშიკა ტუჩები,ცალი მუხლი

"რა ძნელია"

რა ძნელია,როცა ირგვლივ ღამე ტირის, მყუდროებას არღვევს მხოლოდ ფოთოლცვენა, შენ კი დგეხარ ძველებურად პაემანზე ელოდები,თუმცა იცი აღარ მოვა! თუმც მას ესმის ეს ძახილი ძველებური იცის,შენთვის ეს ძახილი არის ლოცვა იცის მიხვალ მის სახლის წინ,იცის,მაგრამ

იყალთოელი ბიჭები ,,ეშმაკი,, (ნაწილი 12)

საბძლიდან გამოსულმა სნაიპერმა პირდაპირ დაღელაანთ ვანუას სახლისაკენ გასწია. მიდიოდა ბიჭი და თან ფიქრობდა: როგორ მოეხერხებინა ქამრების წამოღება, თუ ნიკო შინ დახვდებოდა.

მდოგვის ეფექტი [ნაწილი პირველი]

-მაკოცე, - ახოვანი, სიმპათიური მამაკაცი დაჟინებით სთხოვდა კოცნას. -გაკოცო? ვინ ხარ? - ყურებს არ უჯერებდა და დიდრონ თვალებს დაბნეული ახამხამებდა. -დემნა აბაშიძე ვარ და რომ გეუბნები მაკოცე, უნდა მაკოცო! - შავი თვალები დააბრიალა.