წარმოსახვა ნაწილი 2

მივედი თუ არა ნინას ვეძებდი, თუმცა უშედეგოდ , ამიტომ სასმელი ავიღე და აივანზე გავედი. გადავყურებდი თბილისს და ვფიქრობდი ბექაზე. რა უნდა მეთქვა მისთვის ან ის რას მეტყოდა. ამ დროს წელზე ვიგრძენი ვიღაცის ხელი , ასევე ნაცნობი სურნელი. არ მინდოდა

ჩემი მორაგბე ( 3 )

მისთვის საერთოდ არ ვიყავი მძიმე მაგრამ ვაი რომ მას ჩემზე მძიმე ჩანთა ეკიდა. მზე საშინლად აჭერდა... გაუსაძლისი იყო ასეთ სიცხეში სიარული ,მაგრამ სხვა გზა არ გვქონდა. ხანდახან თვალს ვაპარებდი . ის კი ისე იქცეოდა თითქოს არც ვეჭირე ხელში, თითქოს

შეგეჩვიე XV

-რა კარგია არა ნატუკა ორსულად რომ არის. ახალ ეტაპზე გადავიდნენ. -ჰო იქნებ ის ბოთე ცოტა მართლა დაჭკვიანდეს. -მიხარია მათ გამო. სიმართლე გითხრა თავიდან მაეჭვებდა მაგათი ამბავი ორი გადარეული რომ შეხვდა ერთმანეთს მაგრამ საბედნიეროდ ააწყვეს ურთიერთობა.

ცხოვრება გრძელდება _5_

დავინახე როგორ მოჰქროდა მანქანა ჩემსკენ, თითქოს ქარს ორ ნაწილად ჰყოფდა და მხოლოდ ერთი მიზანი ჰქონდა, დამჯახებოდა და იმ ქვეყნად გავესტუმრებინე. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჩემს შიგნით ვიღაცამ ღილაკი იპოვა და დააჭირა, ვიღაცამ ის გამორთო რაც

პიანისტის პირველი სიყვარული

ოდესმე ოდესმე გყვარებიათ? აი მე, ამ საკითხში დღესაც ვერ ვერკვევი. ან რავიცი რა შეიძლება დაარქვა გრძნობას, როცა გამუდმებით ერთსა და იმავე ადამიანზე ფიქრობ, ოცნებობ. . . ამავდროულად კი სასტიკი წინააღმდეგი ხარ საკუთარი გრძნობები აღიარო. თუმცა იცი რომ

თებერვლის ერთი ტკბილი დღე(სრულად)

ვალენტინობა..გამჟღავნებული სიყვარული.. დამორცხვებული სახეები.. სიყვარულით მოელვარე თვალები, მოცეკვავე ჭინკები..ერთმანეთისთვის გაკეთებული სიურპრიზები..ლამაზი საჩუქრები.. თაიგულები,ფუმფულა სათამაშოები, დანთებული გულები...ამ დღეს ყველა სიყვარულით

არმეგონა ასე ადვილად თუ გაგიშვებდი!(თავი 2)

-კარგით ქალბატ....ნატა!-გადაიკისკისა და მეც გამეცინა. -მე გავალ შენ მოეწყე.-თვალი ჩამიკრა და კარები მიიხურა.სავარძელში ჩავჯექი და ფანჯრიდან ბუნებას გავხედე ზღვა...რა ლამაზი იქნება გაზაფხული....მერე ზაფხული აქ ცურაობაც მეღირსება.უცებ კარებზე კაკუნია

ლელო (თავი 5)

ოთახში ვზივართ ყველა. ფეხბურთი დამთავრდა. ახლა კი უბრალოდ ერთმანეთს ველაპარაკებით და ვიცინით. მეც ვამბობ ხოლმე რაღაცეებს, მეც გადავიხარხარე. ვიცნოდი, ვლაპარაკობდი, ვუსმენდი და როცა ამდენი თავის მოკატუნება მომბეზრდა ავდექი და აივანზე გავედი. ჩემმა

LOVE Illustrations N2

არ ვიცი რატომ, მაგრამ თეთრი გედი გამახსენდა. თითქოს მიფრინავდა შორს, ძალიან შორს. გაურბოდა რაღაცას. იბრძოდა, უბრალოდ ცხოვრებას და მიიწევდა წინ, ძალიან წინ, თითქოს ცდილობდა ცა გაერღვია, გაებურღა, მზეს მიწვდომოდა... და, მიფრინავდა მზისკენ,

ძველი პიანინო - 9

ენაგადმოგდებული გარბოდა. დილის ნისლი ხელს უშლიდა წესიერად დანაეხა ნაწვიმარი ქალაქის ქუჩები. გარბოდა და არ იცოდა საით... ის კი კარგად უწყოდა ვისაც გაურბოდა, მაგრამ გასაქცევიც უკვე აღარსად ჰქონდა... სუნთქვა უჭირდა ლამის გული ამოუვარდა, მუცელში